Mafia's Wife | ✓

Fourty nine

Haia's POV

Ramdam ko ang pagbigat ni Dylan ng Bumagsak siya sa akin, "Dylan.. Dylan-" Naiiyak na ako at hindi ko alam kung anong Gagawin ko.

"Y-yah.. I-its fine.. N-nagawa na kitang.. Protektahan.." Hindi ko na napigilang mapaluha, naiinis ako sa sarili ko. Kasalanan ko 'to, "H-Huwag kang p-Pasaway ha." Naghihingalo niyang saad at Itinaas ang kamay saka idinampi sa pisngi at labi ko at kasabay no'n ang pagbagsak niya.

"Dylan!" Napahagulhol na ako, Sobrang kaba ko na na baka mawala si Dylan "gumising ka! Gumising ka.."

"Dylan, Wake up." Tiningnan ako ni Reostos pero Hindi ko siya nagawang Tingnan pabalik. Pakiramdam ko namumula na ang mga mata ko Dahil hindi tumitigil sa pagbagsak ang mga luha ko kahit anong gawin kong pay-punas rito .

"Kasalanan ko-"

"No, Hindi mo kasalanan okay? Shh. Stop crying." Sabi ni Reostos at tiningnan ulit si Dylan. Nagkatinginan Kami ng may marinig kaming tunog, at tunog 'yon ng countdown ng bomba.

"Huwaa! Anong gagawin natin? Mamamatay na tayo, Dylan Gumising ka na-"

"Yah! haia Stop It! Let's go!" Sabi niya at pinasan si Dylan at hinila ako palabas. Naiiyak nanaman ako, ang hirap ng ginagawa nila para lang sa akin kaya pakiramdam ko kasalanan ko Ang lahat ng 'to. At wala manlang akong naitulong sa kanila, actually naging pabigat pa nga ako sa Dalawa.

"Haia, it'll be fine, Don't cry." Sabi ni Reostos habang tumatakbo Kami palayo ng building na 'yon. He always Brought that line, just to make me feel better.

Naramdaman ko ang paghigpit ng pagkakahawak niya sa kamay ko at bigla akong hinila at pinadapa kasabay ng pagsabog ng building.

Halos mabingi ako ro'n, Ngayon Lang ako naka-encounter ng ganoong pagsabog sa tanang buhay ko at halos mapasigaw pa nga ako.

"Damn! They're still there!" Sigaw ni Reostos sinubukang tumayo kahit Nagsisibagsakan pa rin ang mga parte ng Building. Inilapag niya sa kung saan si Dylan saka ako inalalayang tumayo at hilahin paalis.

"I-iiwan natin si Dylan?" Tanong ko sa kaniya at lumingon-lingon pa siya bago ako sagutin.

"Yea, For now, babalikan natin siya kapag maayos na ang lahat. Okay?-"

"Pero Mamamatay siya ro'n" Naiiyak kong sabi at tumigil pa para Lang pigilan si Reostos. Hinawakan niya ako at nilapit ang mukha sa akin.

"Haia, Listen.. He's.. He's Dead."nagsimula nanaman ang pagbagsak ng mga luha ko. "He Died just to save you, He saved you because he wants you to live, Ngayon kailangan na nating umalis, Babalikan ko siya kapag naihatid na kita sa ligtas na Lugar. Is that okay?" Tumango nalang ako habang umiiyak. Hindi ko magawang makapagsalita Dahil halos manikip yung dibdib ko dahil pakiramdam ko natuyo na ang lalamunan ko ng dahil sa kakaiyak at Dahil kay Dylan.

Niyakap ako ni Reostos, "Stop crying, Ayaw ng kumag na 'yon na Makita kang umiiyak." Sabi ni Reostos pero mas lalo Lang akong napaiyak at naalala yung mga Past Days na kasama namin si Dylan. Hindi siya namin gano'n katagal nakasama but he makes memory with us, and that's a treasure.

Nagulat ako my hilahin ako ni Reostos at tumakbo papunta ro'n sa Kalsada na May mga katawan nung Tauhan ng Dad ni Dylan. Kinuha niya ang baril niya at tumigil para paputukan yung mga lalaking sumusunod sa amin. Nanlaki ang mga mata ko ng mas dumami pa sila tapos isa lang si Reostos.

Ibinaba ni Reostos ang baril niya at hinila ulit ako, "hon, ang Dami nila." Sabi ko pero Hindi ako Nilingon ni Reostos sa halip Ay nagpatuloy lang sa pagtakbo. Maya-maya rin ay Tumigil siya at Tiningnan ako.

"Mauna ka na!"sigaw niya at Mas lumapit dun sa mga kalaban niya.

Nah! I can't, Hindi ko magagawang umalis ng hindi siya kasama. At ayokong mawala rin siya sa akin..