Adımlarım yavaşladı, tökezlemeye başladım. Gökte olmama rağmen sanki bir anlık rüzgar değilmişçesine hala yeryüzünde bir tarafım. Araftayım.
Biliyorum diyorum, herşeyi biliyorum neden hala görmezden geliyorsunuz beni.
Hissetmiyorum artık yeryüzünü ama görüyorum. Sorumluyum o rüzgardan hala sanki. O kadar küçük müyüm ben hala, ben de mi bir andan ibaretim hala, ben sizin yanınızdayım ama sizler görmek istemiyorsunuz beni.
Lütfen döndürmeyin beni o tarafa unutturup izin vermeyin inmeme bir daha. Burdayken o kadar anlamsız gelen yeryüzü, inince o kadar yaşanması gerek geliyorki. Küçüldükçe küçülüyordum, burdayken geçen onca zaman orda o kadar kısa ki, o zamanı o kadar anlamlandırıyorum ki.
Baştan başlatma beni, bir daha öyle küçültme ben burdayım işte, orda öyle hissediyorum ki canımın yandığını, bu anlamsız acıyı orda gerçekten yaşıyorum zannediyorum. Zaten orda da farkındalar o dünyaya ait olmadığımı, orda çok yabancıyım. Oraya ait değilim.
Burada kalıyım, yine görmezden gelin beni, indirmeyin o anlamsızlığı içine, küçültmeyin beni ne olur.
