Gözleri kör olanlar yalvarıyor, konuşamayanlar, duymayanlar yalvarıyor.
Nerden bileydim yeryüzündeyken gözlerimin beni kör, kulaklarımın sağır ettiğini?
Nerden bileydim gördüğüm rüyaların gerçek olduğunu?
Gözlerimi açıyorum güneş doğuyor, kuşlar ötüyor. Benim yaşamım bura diyordum. Yalana uyandığımı ben Nerden bileydim?
Artık biliyordum..
Sadece kendisinin bilmediğini. Yalan dı. 2 ruh vardı. Biri yalana inanmak isteyen ve de inandırmaya çalışan. Diğeri yalana alıştırmayan. Yalana inandırmak isteyenin başka çaresi kalmamıştı. Zaten gerçekte olamayacağını biliyordu. Yalnız kalmak istemedi.
Ben izledim.
Engel olamadan. Yalana alışmaya başladı İnsan.
Sona yaklaştı yeryüzü. Bir elimde güneş diğerinde alev topları içlerinde yananlar kaynıyor sabırsızlıkla en çok da onlar bekliyor. Beklerken bir insan gördüm. Kendine ait hiçbirşeyi kalmamış direnmiş yalana. Başını omuzuna indirmiş dizlerinin üstüne çökmüş hiç görmemesine rağmen bana bakıyor.
