De vervloeking

16 maart 1890

Denver begon steeds meer het circus van zijn vader over te nemen, Emerson was al 59 en had er niet veel energie meer voor. Wouter had hij ook al een tijd niet meer gesproken, Wouter deed trouwens de laatste tijd best raar tegen hem. Ach Denver trok er zich niet veel van hij, tis Wouter zijn schuld. Hij stopte ineens met het contact, misschien zat zijn vader der achter. Denver haalde zijn schouders op en keek even bij de tijgers. Hij rilde even, hij was nooit echt fan geweest van katachtige. Hij werd vaak opgesloten bij die beesten door Otto. Denver liep veder, hij zag iemand op het terrein. Zijn gezicht kwam bekend voor. "Wacht, Wouter?!" Riep Denver. De man keek hem even aan en ging er snel vandoor, Denver zuchtte "vast een verbeelding". Er kwam een vrouw, ze heette Jessica. Ze was de hoofd assistent van zijn vader. "Denver ik heb slecht nieuwe voor je." Zei ze bedroeft. Hij keek haar aan, "je vader is overleden en we vermoeden dat het een voedselvergiftiging was". Denver's wereld stortte in, zijn vader op zo'n jonge leeftijd overleden! Hij rende snel naar de woonwagen van zijn vader, sloeg de deur open en ging naast Emerson zijn bed zitten. Denver barste uit van tranen, Emerson was de laatste die hij overhad van zijn familie. Vroeger waren zijn ouder gescheiden en zijn moeder had devynia zijn tweeling zus meegenomen.

-17 maart 1890-

Denver stond bij het graf van zijn vader, de andere bezoekers waren al weg. Hij had een vermoeden dat die man van gisteren er iets mee te maken had. De tranen kwamen weer naar boven, zachtjes snikte hij. Hij miste zijn vader zo erg, "ik weet niet hoe ik veder moet zonder jouw pap. Je hebt me zoveel geleerd." Een boos gevoel raasde ineens door zijn lichaam, hoe dan ook, hij moest er achter komen wie die man was!