Ve bu hikâyede herkes birini seviyor, hiçbir sevda karşılık bulmuyordu. Çünkü Karmen, Tekin'i seviyordu; Tekin ise Bade'yi... Sonra bir ölüm, dargın bir zemheri geliyor ve tüm sevdaları tarumar ediyordu. Herkese asil bir matem düşüyordu. Fakat kimse...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Karmen önce Tekin'in adım seslerini duydu. Tekin'i, adım seslerini bile ayırt edebilecek kadar derinden seviyordu. Ona attığı adımları sayacak kadar, o adımların sayısıyla yetinemeyecek kadar... Ama Karmen sayılara takılmıyordu, sadece Tekin'in menzilini ona çevirmiş olması bile yüreğinin ucuna bir kuş konmasına yetiyordu.
Kapısı tıklatıldı, ama masasında açık duran defteri buna rağmen kapatıp kaldırmadı, yazmaya devam etti. Kapının ardında kimin durduğunu biliyordu, varlığı çoktan kalbini tekletmişti. Bedeni yerinden kıpırdamazken bile kabuğunun ardında tutsak ruhu Tekin'e koşmak için hazır ola geçmişti.
Mürekkep defterine akmaya devam ederken kapının ardında bekleyen adamı içeri davet etti, oysa defterine hece hece döktüğü de bu adamın ıssız çöl gecelerinden bile zifiri karanlık gözleriydi. Defterine bu adamı yazıyordu, defterine bu adamı anlatıyordu. Onu nasıl sevdiğini. Onun için nasıl eksildiğini. Yanındayken bile nasıl hasretini çektiğini. Onun için nasıl ölemediğini... Ona anlatamadıklarını, ondan ve dahi kendinden bile sakladıklarını bu deftere mühürlüyordu ancak yine de defteri kapatmadı. Kapı açılırken, yüreğini bir çiçek kabrine çeviren o kara gözlü adam içeri girerken bile kalemini defterden ayırmadı. Zaten bir kalem nasıl olur da bir defterden ayrılırdı? Kalem, defterin kaderiydi. Defter, kalemsiz nasıl var olurdu?
Tekin kara kaplı, siyah sayfalı bir defterdi. Karmen ise beyaz mürekkepli bir kalem. Tekin, Karmen'in kaderiydi. Peki, Karmen, Tekin'in kaderi miydi?
Defterine son cümlesini yazdı: Hoşça kal, içimdeki Tekin. Ve defterin mor cildini Tekin'in isminin üstüne kapattı. Bu, bu sayfalar içinde Tekin'e ilk seslenişiydi. Tekin, bu seslenişi bir gün işitir de cevabını verir miydi?
Hayır. Tekin onun sessizliğini hiçbir zaman işitmeyecekti. Kendi sessizliğine öylesine tutsak olmuştu ki... Ve tutsak olduğu o sessizliğe vurgundu.
Başını kaldırdı, dönüp arkasına baktı ve içeri girmeden kapının eşiğinde, aralığında durup çekingen gözlerini ona dikmiş adamın bir derin kuyu olan gözlerine hiç tereddüt etmeden sarıldı. Bir insanı böyle sevince, yani Karmen gibi çıkarsız ve umutsuz sevince değil kollarının arasında olmayı hayal etmek, gözlerine sarılmak bile çaresizce seven bir kalbi mutluluk sarhoşu etmeye kâfiydi.
Ona kırgındı, Karmen. Birkaç saat önce kahvaltı masasında ona çok uzun, çok derinden baktığı için. O bakışla hatırlattıkları için. Sol bileğindeki sönmez yara izini Karmen'in kalbinde bir kabir azabı gibi yeniden çoğalttığı için. Ve ona âşıktı. Tüm ah'larını bu adamın isminin başına sermaye etmişti, on sekizine dek öğrendiği tüm kelimeleri bu adamın ismiyle sürgüne göndermişti. Ona kırgındı çünkü onu uslanmadan, usanmadan seviyordu. Aslında her şey bu kadar basitti. Âşık insanın lügatinde tüm soruların cevabı aşktı ya da tek nefese sığdırılmış bir addı. Karmen'in lisanında Tekin'den ötesi yoktu, sadece Tekin vardı.
