Ve bu hikâyede herkes birini seviyor, hiçbir sevda karşılık bulmuyordu. Çünkü Karmen, Tekin'i seviyordu; Tekin ise Bade'yi... Sonra bir ölüm, dargın bir zemheri geliyor ve tüm sevdaları tarumar ediyordu. Herkese asil bir matem düşüyordu. Fakat kimse...
Bölüm Şarkısı: The Cinematic Orchestra - Arrival of the Birds & Trasformation
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aşkın Soluğu
9 Yıl Önce...
Aşk, siyah bir yağmur damlası olup yüreğine düştüğünde Karmen henüz on sekiz yaşındaydı.
Karmen, Tekin'i gördüğünde...
Karmen, Tekin'e âşık olduğunda...
O yıl en güzel mevsimdi İlkbahar, en kırmızı güllerin gülümsediği aylardandı Mayıs ve Karmen ile ikizi Karan'ın doğum günleriydi. Öğle saatleriydi. Gök kubbe, biçare güneşi bertaraf eden gri bulutlarıyla yağmurluydu. Hiç unutmayacaktı Karmen. Zira Tekin'e, yağmurlu bir günde sırılsıklam âşık olmuştu.
Kahkahalar sarıyordu Miralı yalısının o görkemli lakin bir o kadar zarif salonunu. Duvarlara sinen gülümsemeler ve sesler genç kızın hayatının en kıymetli parçalarına aitti. Ailesi... Salon öylesine kalabalık, insanlar pervasızca mutlu, Karmen'in ikizi Karan usanmaz bir inatla sabırsızdı o gün. Karmen... Rüzgâr sebebiyle perdeleri uçuşturan açık pencereden yağmuru ve boğazı seyreden Karmen ise herkesin aksine merak içindeydi. Kalabalıkların içinde eksik, tamamlanmış bir resmin kıyısında bomboş hissediyordu. Hiçbir renk boşluğunu doldurmaya, solgun yüzünü renklendirmeye yetmiyordu.
Şu ağlayan göğün, soluksuz kalmış denizle kavuştuğu o kimliği belirsiz noktadan koşup gelecek bir nefese ihtiyacı vardı, bilmiyordu. Aşkın soluğu rüzgâra karışıp ufuk çizgisinden, Karmen'in saçlarının arasındaki narin başak dallarının arasında esiyordu zansız, zamansız.
Sadece abisini bekliyordu Karmen. Onu beklediğini sanıyor ve gelmediği her saniyeyi daha da güçlenen bir merak ve heyecanla yolcu ediyordu evvele. Bilmiyordu geç kalan abisinin yanında, kardeşine hayatının en kıymetli armağanını getirdiğini. Bilmiyordu, dakikalar sonra göz bebeklerine çizilecek yabancı bir surete tüm ömrünü adayacağını. Bilseydi... Bilseydi, yine aynı heyecanla beklerdi.
Bir köşede söyleniyordu Karmen'in ikizi Karan. Yakışıklı yüzü merak ettiği hediyeleri bir an önce açamamanın getirdiği huysuzlukla donanmış, sarı saçları ağabeylerini beklemekte inat eden Karmen'e duyduğu sinirle diken diken olmuştu. Çok geçmeden, Karan söylenmekten şişmeden ve Karmen meraktan kendini yiyip bitirmeden hemen önce güçlü bir motor sesi duyuldu, büyük bahçe kapısından süratle içeri giren. Tanıdık değildi. Bir arabanın sesinden öte, sağlam bir motosikletin sesini andırıyordu. Ses şiddetli yağmurun gürültüsüne karışıyor olsa bile Karmen'in o serçe kadar yüreğini daracık kafesinde hoplatmaya yetmişti bile.
Sonra, dakikalar ardı ardına dizildikten sonra yağmurdan sırılsıklam olan Tuğra nefes nefese büyük salona girdiğinde tüm gözler merakla ona yöneldi. Ve peşi sıra içeri giren, Karmen için sadece yıldızsız bir çölün gecesi olan o yabancı adama...
