Ve bu hikâyede herkes birini seviyor, hiçbir sevda karşılık bulmuyordu. Çünkü Karmen, Tekin'i seviyordu; Tekin ise Bade'yi... Sonra bir ölüm, dargın bir zemheri geliyor ve tüm sevdaları tarumar ediyordu. Herkese asil bir matem düşüyordu. Fakat kimse...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gece, Tekin'in sürpriz gelişiyle birlikte Karmen için kusursuz geçmişti. Tekin'in gelişi bile içi kadar eksik olsa da Karmen, bir an bile olsa onun varlığını yakınında yöresinde hissetmişti ya, bir gece onun için daha ne kadar güzel olabilirdi ki? Her şeye rağmen Tekin, Karmen için gelmişti. Belki Karmen'in beklediği ya da umduğu gibi değil, ama nihayetinde çevresine ördüğü o saydam duvarı yıkmış ve dünyaya yeniden adımını atarak ilk rotasını Karmen'e çizmişti. Bu bile Karmen'in biçare ve iyileşmektense yaralarını her gün daha çok kanatan kalbi için muazzam bir hadiseydi. Umut etmekten yorulmayan, her geçen gün tükenmiş ve boynunu bükmüş bir umudun ucunu yine tükenecek ve boynunu bükecek bir başka umuda bağlayan Karmen'in içinde daha güçlü bir umut yeşertmişti.
Umut... Karmen sevilmeye ve bilinmeye dair umut etmiyordu. Karmen yıllardır, belki de daha ilk andan bu yana Tekin tarafından görülebileceğine dair hiç umut etmemişti. Tekin'in varlığıyla, yakınlığıyla, şefkatiyle ve ona verdiği kıymetle yetinmeyi hep bilmişti. Aza tamah etmeyi kendi kendine öğrenmiş kalbi her seferinde daha fazlasını ümit etmektense, bu kadarı da bana yeter diyerek köşesine çekilmişti. Karmen hiç Tekin tarafından sevilebileceğine dair bir hayali gecelerine ve dahi rüyalarına misafir etmemişti. Karmen daima Tekin'in iyi olmasına dair umutlar yeşertmişti içinde, hep onun iyiliği uğruna dualar etmişti. Kendini, yeri gelmiş ailesini bir kenara itmişti ve yalnızca Tekin'i yüreğine dert edinmişti. Bunun içinse bir an bile bile pişmanlık hissetmemişti, zira sessiz sedasız verdiği tüm emekleri bir gün meyve vermişti. İşte şimdi o emeklerin en fedakârının karşılığına bakarak iç çekiyor, soluğunu genzine düğümlüyordu.
Tekin tebessüm ediyordu. Biraz kırık, yorgun ve eksik... Gözlerinin kervan geçmez kuyusunda daima yaşanamayacakların hasreti gizli... Lakin nihayetinde Tekin'in gözleri biraz olsun parlıyordu, dudakları kıpırdanıyor, kelimeleri uzun cümleler oluşturuyordu. Tekin artık pencere karşısındaki koltuklarda gençliğini ve emeklerini heba etmiyordu. Tekin artık uzun uzun susmuyor, ruhsuz gözlerle boşluğa bakmıyordu. Belki de artık hayattan ve kaybettiklerinin yarattığı boşluklardan yorulduğu kadar bunlara dair düşünmekten de bitap düşmüştü. Mecali kalmadığı için bükülen belini doğrultmaya ve hayata bir adım atmaya karar vermişti. Eğer böyle bir karar aldıysa gerçekten, Tekin bir kez daha Karmen'in en büyük iyi ki deme sebebiydi. Zira Karmen en çok, Tekin'in pes etmenin ne demek olduğunu bilmeyen yanına hayrandı. İçi harap kalabilirdi elbet, buna hakkı da vardı ancak maskelerini onarma zamanı gelmemiş miydi artık? Karmen, Tekin'in maskelerin ardına gizlenmiş haline bile razıydı. O haline bile gönlünü pervane etmeye hazırdı.
Karmen'in derdi ne sevilmemekten ne de sevmekten değildi. Karmen'in tüm derdi Tekin'in iyileşemeyen, derman bulamayan halindendi. Tekin'in gülümsemesi solardı, Karmen'in ömrüne serpilmiş tüm çiçekleri kökünden koparılırdı. Tekin ağlardı, Karmen'in kaburgası ayrılır ve yüreğine yağmur yağardı. Ah Tekin... Tekin ölmeye meyil ederdi yaşam kanunlarında unutulmaya mahkûm bir matem uğruna, sırf tutunamadığından, tutunmaya mecali kalmadığından, tutunabileceğine dair inancının üstüne toprak attığından. Tekin ölmeye gönül verirdi geçmiş zamanın bir haziran ikindisi, onun yerine Karmen gömülürdü lakin kimsenin ruhu duymazdı, duymaya cesaretleri olmadığından.
