Ve bu hikâyede herkes birini seviyor, hiçbir sevda karşılık bulmuyordu. Çünkü Karmen, Tekin'i seviyordu; Tekin ise Bade'yi... Sonra bir ölüm, dargın bir zemheri geliyor ve tüm sevdaları tarumar ediyordu. Herkese asil bir matem düşüyordu. Fakat kimse...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karmen, uyku girmeyen gözlerini karanlık odanın içinde tavana kilitlemişti. Yanında uyuyan kuzenlerinin varlığı ve düzenli nefeslerinin kısık sesleri bile onu uykuya sürükleyebilecek güce sahip değildi.
Karmen'in içi içine sığmıyordu ki. Kalbi göğüs kafesine sığmıyordu. Biraz zaman gerek demişti kendi kendine lakin Tekin'in attığı küçük adımların yankısı bir deprem gibi yankı buluyordu içinde. Dilinde binlerce kelime, gözlerinde onlarca renk oradan oraya uçuşuyordu. Tekin'i gördüğü ilk günden bu yana sağanağa tutulmuş yüreğinde incecik bir gökkuşağı yeşeriyordu. Heyecanına ve umuduna gem vuramadan, içinde feryat eden belkilerini susturamadan öylece karanlığı izliyordu. Karanlığa bile Tekin'e bakar gibi bakıyordu.
Sıkıntılı bir nefes çekerken içine, ellerini saçlarının arasından geçirerek sarı tutamları yastığa dağıttı. Bu esnada hemen yanında uyuyan Turna kıpırdanarak Karmen'e sırtını döndü. Karmen de onun kadar derin uyumak isterdi ancak gözlerinde bir nebze bile uyku yokken elinden gelen tek şey yatakta kıpırdanıp durmaktı. En sonunda daha fazla kızları rahatsız etmemek için biraz hava almaya karar verdi ve önce yataktan, ardından da sessizliğini koruyarak odadan ayrıldı. Koridora çıktığında, holün sonundaki atölyeden yükselen horlama sesi gülmesine sebep oldu.
Çıplak ayaklarını atölyeye doğru sürükledi, kapıyı sessiz olmaya özen göstererek aralayıp içeri baktı. Karan küçük kanepede uyuyordu. Uzun boyu ve geniş gövdesini sığdıramadığı için kolları ve bacakları oradan buradan sarkıyor olsa bile horlamasının gürültüsüne bakılacak olursa uykusu derin görünüyordu.
Karmen'in dudaklarında sevgi dolu bir tebessüm salındı. Karan'ın varlığına minnettardı. Artık yüzünün gülmeyeceğine inandığı herhangi bir anda ona bir avuç dolusu tebessüm armağan eden haylaz, uslanmaz ama kalbi saf ikizinin varlığına bağımlıydı.
Açtığı sessizlikle kapatırken kapıyı, salondan yükselen çakmak sesiyle duraksadı. Önce o yöne doğru baktı, hemen sonra kaşları merakla çatıldı. Herkesin uyuduğuna emindi, onca saattir Tuğra ve diğerlerinin uyuduğu odanın kapısı yalnızca bir kez açılmıştı, onda da muhtemelen Karan kovulmuştu. Bir kez açılsa Karmen duyardı. Duyardı değil mi? O kadar kendi içinde, kendi iç sesinde kaybolmuş olamazdı.
Kapıyı ardından kapattıktan sonra sessiz adımlarını salona yöneltti. Yaklaştığında yavaşladı ve kimi göreceğini bilememenin tedirginliğiyle kapının pervazına usulca yanaştı. Karanlığa çoktan alışmış gözleri salonun çehresine dokunduğu ilk anda onu gördü. Hep görmek istediği, hep görmek için gözlerinin köşe bucak her kıyıda çaresizce aradığı o güzel gözlü adamı gördü. Tekin'i gördü. Heybetli pencerenin kenarına oturmuş henüz yaktığı sigarasından derin bir nefes çekiyordu. Sırtını ve başını pervaza yaslamış, hâlen ışıltısı sönmemiş Paris gecesini izliyordu. Bakışları dalgın, yüzü durgundu. Kim bilir bir başına oturmuş neler düşünüyordu...
