Isang panibagong araw nanaman hindi ko alam kung bakit sobrang excited kung gusmising ngayon. Dahil ba to ka Mike? Iba kasi ang pakiramdam kapag kasama ko siya para kasi ang tagal na naming magkakilala na sobrang komportable ako sa kanya.
Mabait naman siya hindi naman siya masungit inaalagaan niya nga ako eh. Maaga ako ngayong nag ayos pag gising ko palang kasi litrato na lahat makikita ko kaya mas lalo akong nagaganahan na simulan nang maaga ang araw ko para marami rami akong magawang trabaho at makapunta nang maaga sa sapa baka andoon si Mike. Dali dali akong lumabas nang kwarto alam ko kasi na nag luluto na ngayon si Lola Mang nang agahan namin. Pag labas ko palang naririnig ko nang may kausap na lalaki si Lola Mang kaya dahan dahan akong lumapit sa kanila. Narinig ko ang kanilang tawanan na parang bang mag kaibigan.
"Oh apo gising kana pala mabuti naman at maaga kapa kasi maaga pa andito na si Mike." Tumingin naman ang kaninang kausap ni Lola Mang at nakita ko si Mike. Akala ko guni guni kulang na naririnig ko Ang boses niya mali pala ako siya nga talaga to. "Good morning Niana." Sabay ngiti niya nanaman sakin. Alam niya ba na nakakamatay at himatay ang ngiting ginagawa niya? Bakit nga pala siya nandito sa ganito kaaga? "Bakit ka naman naparito Mike?" Hindi siya sumagot at ngumisi lang sakin suminyas sya na umupo ako sa tabi niya.
Parang may kakaiba ata ngayon ah. "Well, while i was biking outside i saw your Lola swiping I offered to help kaya inimbitahan niya ako na dito na mag agahan pag katapos namin maglinis sa labas and it turns out na Lola mo pala siya." Kitang kita mo ang excitement sa kanyang mga mata as if his also living the best each day of his life. Masayahin siya at napaka gentleman naman talaga diba? Well, hindi nyo ako masisisi if mahulog ang loob ko sa kanya nang ganun ka dali lang. His not hard to fall in love with this kind of guy.
I sadness wash over my smiling face noong maalala ko na hindi kuna makikita ang ngiti niya kapag mabubulag na ako. Ngayon lang akon nalungkot na mabubulag ako kasi noon tanggap ko naman eh ok lang naman sa akin but right now it all change dahil nakilala ko si Mike and i want to see that beautiful smile each day. Pero paanu? I already stop the medication at lumalala na ang lagay ko hindi na ito malulunasan.
Tumayo ako nagulat sila hindi ko na makakaya pa na makita nilang tumutulo ang luha ko. Ayokong makitang nasasaktan ang Lola ko nang dahil sa naaawa siya sa kalagayan ko. Ayoko.
I run.
I run as fast as i could dahil ambigat bigat na sa dibdib. Bakit ba kasi ngayon lang siya dumating bakit? Bakit ngayon kung saan huli na kung saan hindi na malulunasan ang lahat. I stop when i saw the river napaupo ako at napahagulhul. It won't stop kahit anung pilit kung ayaw umiyak tinatraidor ako nang sarili kung mga mata.
After a couple of minutes tumahan na ako at pinagmamasdan nalang yung sapa.
"Bakit ka naman biglang tumakbo? Alam mo ba na nag aalala yung Lola mo kasi ngayon kalang niya nakitang naging ganun?" Hindi na ako nag abalang tumingin sa kanya naramdaman ko nalang na umupo siya sa tabi ko. "Niana anu ba kasing problema? Is something bothering you?" Eto nanaman. Puchang luha to! Ayoko ngang umiyak sa harap ni Lola Mang mas lalong ayokong umiyak sa harap ni Mike hindi ko mae explain kung bakit ako nag kakaganito.
Shit!.
Napayuko nalang ako and then i sob. Naramdaman ko na hinihimas niya ang likod ko and it's soothing napapakalma ako nito. "I won't force you to talk but please if something is bothering you tell me. I'm going to listen."
And I burst out.
"Ikaw Mike! Ikaw ang gumugulo sakin!" Kitang kita sa mukha niya ang pagkagulat. "Ok na eh! Ok na ako! Tanggap ko na na mabubulag ako pero simula nang dumating ka kahapon hindi ko na mawala sa isip ko yung letcheng ngiti mo at alam mo kung anung masakit? Kasi darating ang araw na hindi kuna makikita ang ngiting yan and it hurts because i badly want to see it every day." Para akong nawalan nang lakas matapos kung sabihin ang lahat nang nararandaman ko and he hug me. Ang higpit nang yakap niya na parang sinasabi niyang 'I got you'.
Nung kumalma na ako umupo kami ulit sa damuhan at parang pinagsisihan ko agad ang ginawa ko. It's like I'm admitting that i have feelings for him na kakakilala ko lang sa kanya kahapon. "Ok kana?" Awkward man pero tumango ako. "As much as i want to help you Niana i can't do anything but to hug you." Tumingin ako sa kanya pero siya nakatingin lang sa sapa.
"Weird din naman na after kahapon hindi ko natanong kung nasaan ka nakatira ang i search for you umagang umaga cause I don't know gusto kitang makita eh gusto kung marinig yung mga tawa mo gusto kitang mapagmasdan. I thought umalis kana kasi wala akong nakitang sign na may ibang tao pa na nakatira dito then I saw your Lola nagwawalis siya sa labas nag volunteer ako na tulungan siyang mag arrange nang mga paso sa garden at inimbitahan niya ako sa loob para kumain na kwento niya na may apo daw siya at pag pasok ko litrato mo agad ang nakita ko. I felt so happy kasi life lead my way to you. Akala ko talaga di na kita makikita kasi kapag nangyari yun babalik ako nang Maynila at ipahanap ka." Agad naman siyang ngumiti sa sinabi niya i know his joking but i found it cute.
"But I'm so lucky to found your place natutulog kalang pala kaya inintay kitang magising nagulat nga kami na nag walk out ka kaya sinundan agad kita dito. Kanina pa ako nasa likuran ko hindi mulang mapansin kasi occupied ka nang kakaiyak mo." Nakaramdam ako nang guilt dahil nagalit ako sa kanya kahit na wala naman siyang kasalanan. "I'm sorry sa inasal ko kanina hindi lang kasi ako makapaniwala na after all this years ikaw lang pala ang magiging reason kung bakit gusto ko pang makakita." This time tumingin na siya sakin.
"Don't be sorry, it's ok." Sabay kaming natahimik at tumingin pabalik sa sapa.
"Hangga't nakakakita kapa at nandito ako sa tabi mo gagawin nating memorable ang araw araw mo." Inalalayan niya akong tumayo.
"Saan tayo pupunta?" He didn't said anything but his smile assured me that from this day forward we will make our everyday special and unforgettable.
A/N: took me long enough to update. Sorry medyo palaban tayo ngayon sa first week nang klase ngayong 2020. But still I manage to update and that is more important right? Enjoy reading love love
