Το ημερολόγιο μιας άνιωθης

30

  Την Κυριακή το πρωί ήμουν όλο νεύρα και μ' έτρωγε ασταμάτητα το κεφάλι μου. Η μάνα μου κάτι είχε πάθει και γκρίνιαζε ανελλιπώς για τα πάντα, και γενικά ήμασταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

 Και τελικώς, μετά από λίγα λεπτά έρευνας πάνω από το κεφάλι μου, αποδείχθηκε το μοιραίο: Είχα κολλήσει ψείρες.

 Τώρα πού βρέθηκαν ψείρες στα δικά μου μαλλιά, 17 χρονών γαϊδούρι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Ούτε καν παιδάκια δε συναναστρέφομαι. Η Μιράντα δεν ξύνεται καθόλου. Υποψιάστηκα ότι κόλλησα από τη Βλαχίτση, γιατί σε όλο το σχολείο μόνο αυτή έχει τη φήμη της ψειρούς. Αλλά το πιο μυστήριο είναι ότι έχω να πλησιάσω τη Βλαχίτση από τότε που μας είχαν βάλει να κάτσουμε μαζί, πριν τέσσερις μήνες.

 Στην πορεία το κεφάλι μου πήρε φωτιά από το πολύ ξύσιμο, και τα νεύρα μου τεντώθηκαν επικίνδυνα. Η μάνα μου δε σταματούσε να γκρινιάζει για το ότι δεν είχα φτιάξει τα πράγματά μου για την τριήμερη, για τις ψείρες, για να πάω να διαβάσω, για, για, για.

 Μιλάμε για ΠΟΛΛΑ νεύρα, φίλε μου!

 Άρχισα πάλι να τσακώνομαι με όλους αυτούς τους βλαμμένους στο Facebook, που λες και ήταν βαλτοί. Τσαντίστηκα και βγήκα από όλες τις ομάδες για γνωριμίες. Τέλος, είπα. Δε θα με πεθάνουνε οι πούστηδες. Κι ούτε είναι τρόπος αυτός να ξεσπάω. Γιατί πολύ απλά, δεν ξεσπάω.

 Τη Δευτέρα δανείστηκα τα μανό της Αμαλίας για να βάψω νύχια για την εκδρομή. Όλα τα χρώματα παραήταν καλοκαιρινά και χαζοχαρούμενα, αλλά απ' το να τρώω τα νύχια μου, καλύτερα να τα βάφω. Ήδη έχω ματώσει κάποιες από τις παρανυχίδες μου. Ούτε κανιβάλα να ήμουν, δεν θα ροκάνιζα έτσι τον εαυτό μου.

 Χτες, προς μεγάλη μας απογοήτευση, εγώ κι η Αμαλία μάθαμε ότι δεν υπάρχουν δίκλινα στο ξενοδοχείο όπου θα μείνουμε. Λέγαμε να πάρουμε ένα οι δυο μας, αφού η Μαρία τελικά δεν θα' ρθει. Αλλά τελικά, μας φόρτωσαν την Ελίνα σε τρίκλινο.

 Η Ελίνα είναι πρώην «εφεδρική κολλητή» της Αμαλίας. Όμως κάτι έγινε και απομακρύνθηκε από αυτήν. Μιλάνε βέβαια. Απλά δεν είναι πια φίλες.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εποχές που η Αμαλία είχε πάθει εκείνο το ατύχημα με το πόδι της και η Ελίνα ήταν κυριολεκτικά κολλημένη πάνω της. Έτρωγε στην Αμαλία, κοιμόταν στην Αμαλία, την θυμάμαι να κάθεται εκεί κάθε μέρα όλη μέρα. Εγώ ερχόμουν όσο μπορούσα πιο συχνά, για να δω τη φίλη μου και να της κάνω παρέα, αλλά έβλεπα πως ήμουν εντελώς άχρηστη. Απλά καθόμουν και τις κοιτούσα να χασκογελάνε σαν ερωτευμένες λεσβίες, έχοντας με εντελώς γραμμένη. Περίμενα η Αμαλία να καταλάβει επιτέλους πόσο άσχημα με έκανε να νιώθω με το φέρσιμό της, αλλά ήταν πάντα πολύ απασχολημένη να παρακολουθεί της ηλίθιες χορογραφίες της Ελίνας και να συζητούν για τα σχέδια που είχαν για το μέλλον.