Το ημερολόγιο μιας άνιωθης

5

  Για κάποιο λόγο, νιώθω λίγο σκατά.

 Βασικά, νιώθω πολύ σκατά.

 Δεν φταίει που τσαντίστηκα με τους βλαμμένους κι αυτά που μου λέγαν μες στην τάξη (ναι, το Στέλιο και το φίλο του εννοώ), αλλά που αφού τσαντίστηκα μαζί τους, το είπα στον Αντρέα σε μια ύστατη προσπάθεια να μιλήσω σε κάποιον για το πρόβλημά μου, κι αυτός μου είπε ένα ξερό «Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Ας μην φόραγες τρέσα».

 Ξκιούζ μι;

 Είναι δυνατόν να φταίω εγώ για αυτό που έγινε;

 Για να είμαι ειλικρινής, ο Αντρέας μου το' χει ξανακάνει αυτό. Θυμάμαι που κάποιο βλαμμένο που έκραζα είχε ανεβάσει ένα ηλίθιο στάτους στο Facebook. Εγώ το σχολίασα κι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε στα σχόλια. Ο Αντρέας επενέβη, αλλά μετά με κατσάδιασε γιατί πάλι «εγώ έφταιγα που σχολίασα».

 Κάποιες φορές δεν αμφιβάλλω μόνο για το αν εγώ νιώθω κάτι για τον Αντρέα, αλλά και για τα δικά του συναισθήματα. Έχω πραγματικά ώρες ώρες την εντύπωση ότι με θέλει μόνο για καλοπέραση, ή απλά για επίδειξη. Ό, τι λέμε όταν μιλάμε μου φαίνεται πολύ επιφανειακό. Ποτέ δε συζητάμε για τίποτα ουσιώδες, κι όλο σαλιαρίζουμε με έναν ηλίθιο, εντελώς σαχλό τρόπο.

 Αυτό δεν το έχω ξαναπάθει σε καμιά σχέση μου, και αρχικά πίστεψα ότι με τον καιρό αυτό το πράμα θα φτιάξει. Όμως κατέληξα να παίζω κανονικότατα έναν θεατρικό ρόλο, να λέω μαλακίες που δε γουστάρω να λέω και να μην εκφράζομαι ποτέ ελεύθερα. Συνεπώς, δε μπορώ να δεθώ μαζί του. Δεν μπορώ να ερωτευτώ το ίδιο μου το αγόρι.

 Αν αυτό που γίνεται δεν σταματήσει, μα το Θεό, θα τρελαθώ.