Το ημερολόγιο μιας άνιωθης

15

  Αν τα νεύρα ήταν ζαρτιέρες, θα' χα ανοίξει sex shop. Το μόνο σίγουρο.

 Χτες λίγο πριν μπω στο μπάνιο, προσπάθησα να βάλω το κινητό μου να φορτίσει.

 Κι όταν λέω προσπάθησα, εννοώ έδωσα ΜΑΧΗ.

 Από καιρό έχει θέμα και δεν καταλαβαίνει Χριστό όταν συνδέω το φορτιστή, κι έπρεπε να το σπρώξω με όλη μου τη δύναμη για να πάρει μπρος. Αλλά σήμερα ό, τι κι αν του έκανα, ΔΕΝ φόρτιζε. Και σκέψου ότι το' χα πάει και για φτιάξιμο πριν κάνα μήνα για τον ίδιο λόγο.

 Λέω, τέλος. Πέταμα. Δε θα μου βγει η ψυχή και για τα πείσματα που μου κάνει ένα κωλοκινητό. Θα μαζέψω λεφτά να πάρω άλλο.

 Η δυσκολία ήταν ότι εκείνη την ώρα για να ηρεμήσω έπρεπε να μιλήσω με το Μαρίνο, αλλά χωρίς κινητό δε γινόταν. Οπότε έπεσα για ύπνο με τα νεύρα κρόσσια.

 Το καλό με το να έχεις γαμάτους φίλους είναι ότι, έστω και προσωρινά, τη βγάζεις καθαρή. Η Αμαλία πέρασε σήμερα το πρωί και μου έδωσε την παλιά της συσκευή. Μου είπε ότι μπορώ να την κρατήσω όσο θέλω. Τουλάχιστον τελικά, δεν έμεινα χωρίς κινητό.

 «...Κι όταν τίποτα δεν σε αγγίζει, τότε λέγεται ότι η ευαισθησία σου είναι ανάπηρη». Η φράση που με επανέφερε στην τάξη, ήταν σχεδόν τρομακτική.

 Είμαι στο μάθημα της λογοτεχνίας. Ανέκαθεν πίστευα πως ο Πολυχρονάκης θα πρέπει να απολυθεί όντας υπερβολικά πέφτουλας με τις μαθήτριές του, αλλά θεωρώ πολύ σωστό αυτό που μόλις είπε. Αυτό είναι λοιπόν: Τα συναισθήματά μου είναι ανάπηρα. Έχουν σακατευτεί ολότελα, και μπλόκαραν όλο το σύστημα.

 Δεν ξέρω αν νιώθω καλύτερα τώρα. Αν και, από κάποια άποψη, σώζομαι. Δεν αισθάνομαι πια, έτσι δε μπορεί κανείς να το εκμεταλλευτεί.

 Είμαι άνιωθη.