TARA'S POV
'Prins? Je maakt een grapje.'
Hij keek me aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, was het maar waar.'
Ik voelde bijna mijn mond open zakken van verbazing. Deze knul, of elf, of wat dan ook, ging naar mijn school, gedraagde zich als een akelige zak en verwachte nu met prins aangesproken te worden.
'Ik weiger je hoe dan ook Prins te noemen, Ethan.'
Blijkbaar was dat een van de dingen die je niet kon maken op deze plek, want plots draaide iemand mijn arm op mijn rug. 'Heer, maakt u zich geen zorgen, we voeren haar af'
Aan de kracht van de vreemde merkte ik dat het iemand was met authoriteit en dat ik, hoe hard ik ook vocht, niet zomaar los zou gaan komen.
'Het is al goed, Victor, ze hoor bij mij.'
'Maar meneer, ze was duidelijk brutaal tegen u en ze komt zeker niet van hier!'
'Los, Victor.'
De vreemdeling liet los en ging voor mij staan. Hij had schitterend lichtblauw haar en net zo'n lichte huid als Ethan. Toen hij me aankeek zag ik dat hij onwereldse groene ogen had. Het groen waarover ze schrijven in de mooiste boeken.
'Het spijt me, dame, misverstandje.' En met die woorden liep Victor weg.
'Maar Ethan, als jij de Prins bent van deze plek, wat doe je dan in mijn stad?'
Plots keek hij me niet langer aan, schaamte?
'Dat is een grappig verhaal, voor een andere keer misschien.'
'Nee, nu.'
'Later, maar snel. Wil je mijn huis misschien zien?'
Dit zou ik nooit gaan winnen, dus ik knikte maar.
'Okay, woon je ook in zo'n hutje?'
Grinnikend keek hij me aan. 'Die hutjes zijn toch veel te klein voor mensen om in te wonen, wat denk je wel niet? We zullen nog een eindje moeten lopen.'
Dus dat deden we, een flink stuk nog eigenlijk. Maar na een tijdje begon ik echte huizen te zien. Groter en mooier dan in mijn dorp. Allemaal anders maar toch gelijk. En verder richting het einde een gigantisch soort paleis, mooier dan alle 7 wereldwonderen bij elkaar. Hij liep zeer zelfverzekerd, met grote passen en ondanks zijn vrouwelijke slankheid en zijn lange haar, zag hij er mannelijker uit dan welke man dan ook. Mannelijker dan de worstelaars, dan de modellen, dan de rockers, dan wie dan ook.
Alsof hij doorhad dat ik hem bekijk draaide hij zijn hoofd naar mij. 'Het is vrij rustig vandaag, misschien maar goed ook. De Elven zijn heel anders dan mensen. Niet enkel hun uiterlijk overigens, maar dat zul je snel genoeg merken.'
Het was inderdaad zeer rustig, tot we bij de brug voor het paleis kwamen was er niemand te bekennen, maar aan de andere kant van de brug zag ik wel aparte verchijningen. Bewakers, leek me.
Zodra we de brug waren overgestoken en de bewakers ons zagen, bogen zij allemaal. Nou ben ik niet de lenigste, maar zeker geen stijve plank. En toch had ik niet zomaar zover kunnen buigen.
Allen hadden mooi, gezond en kleurrijk haar en een geestachtige huidskleur, zoals Ethan en Victor. Ze waren anders, daar had Ethan gelijk in, maar ze waren mooi, bloedmooi, allemaal.
Normaal als je door Cresselia loopt in een drukkere straat, zie je mooiere mensen en een aantal mensen die wat minder mooi zijn. Hier, in die rij met bewakers was geen enkel persoon dat niet mooi was.
Ethan glimlachte vriendelijk naar ze en liep vlot door, keek om of ik nog volgde en ging vervolgens nog wat sneller.
'Ondanks dat de tijd hier anders loopt, hebben we niet heel de dag de tijd.'
'Hoe bedoel je dat de tijd hier anders loopt?'
'Één dag hier is vijf minuten in Cresselia.'
'Handig voor als je moet leren voor examens en in tijdsnood zit.'
'Of je begint op tijd en loopt nu door.'
Zijn humeur leek slechter dan voorheen, maar ik kon me niet herinneren dat ik iets fout had gedaan of gezegd. Misschien was hij nerveus om zijn ouders te zien?
Ouders. Shit zeg.
Ooit ben ik eens bij een 'vriendinnetje' gaan spelen na school en ik weet niet precies waarom, maar ik had er maar problemen mee, met haar ouders. Ze bemoeiden zich overal mee, bleven vragen of we iets nodig hadden en elke paar minuten kwamen ze kijken. Nou weet ik niet hoe andere ouders dan mijn moeder omgaan met pubers en zeker niet bij Elven, maar het idee alleen al maakte me benauwd.
'Waar gaan we heen?'
Bam. Ineens klapte ik tegen Ethan's rug aan. Vervolgens draaide hij zich om naar mij.
'Vanwaar al die vragen? Kan je niet gewoon genieten van de stilte?'
'Ik heb problemen met verrassingen.'
Zijn gezicht zei niets, zijn mond ook niet, maar lichaamstaal was duidelijk. Hij was geïrriteerd en wilde dat, wat er ook zou komen, het snel voorbij zou zijn.
We liepen het paleis binnen, steeds verder, door vele gangen. Ik zou nooit in zo'n paleis kunnen wonen, ik was de weg al kwijt toen we door de voordeur kwamen.
Vlak voor een grote houten deur stopte hij me.
'Spreek enkel als dat je gevraagd wordt en onthoudt, Prins, niet Ethan.'
Ik knikte verward en wachtte nerveus tot hij de deur open deed. De zoveelste verrassing en ik had geen idee hoe het af zou lopen of wat er überhaupt verwacht werd en wat ik hier deed.
