Van een afstandje zou dit stuk van het bos er uit zien als elk ander. Gewoon bomen, struiken, wat bladeren en takken op de vloer en een klein soort vijvertje. Alleen omdat ik door Ethan dichter naar deze plek was getrokken en er nu vrij dichtbij stond, had ik door dat er iets merkwaardigs was met het beekje.
Het water was helder, zo'n blauwgroene kleur die je enkel ziet op foto's van verre landen met witte stranden. Het water stroomde langzaam, nergens heen, want het zat niet verbonden aan een grotere stroom. Het draaide langzaam rond, kalm, alsof er niets anders was in de hele wereld
Hypnotiserend, zo zou ik het hebben beschreven. Langzaam liep ik dichterbij, nog steeds niet in staat een woord te zeggen. Naarmate ik nog dichterbij kwam merkte ik hoe het water fonkelde, net alsof iemand een bus glitters had leeggegooid boven het oppervlak.
Vaag hoorde ik iemand iets zeggen, maar ik kon enkel kijken naar het water. Toen ik aan de rand stond, knielde ik en reikte uit naar het oppervlak. Toen ik het water raakte, was het geen water. Althans, zo voelde het niet aan.
Het voelde zacht als zijde, maar toch vloeibaar.
Weer iemand die sprak, maar het duurde even voor de woorden tot me doordrongen.
"TARA! TARA REAGEER VERDOMME!"
"Ethan, doe even rustig"
Ik hoorde hem zuchten.
"Je bent er weer, gelukkig."
"Wat is het?" Natuurlijk was ik nieuwsgierig, zou er iemand in mijn plaats iets anders vragen?
"Een poort."
"Sorry?"
Nog een zucht, gevolgd door een duw in mijn rug en een duik in het water. Ik sloot mijn ogen en wachtte tot ik de klap voelde van het water, maar de klap bleef uit.
Na nog enkele seconden mijn ogen dicht te hebben gehouden opende ik eerst mijn rechter en vervolgens mijn linker ook. In het water was ik niet. Ik lag op iets groens. Gras of iets dergelijks.
Plots voelde ik een klap in mijn rug.
"Jezus, Tara, alles goed?" Hoorde ik Ethans bezorgde stem vragen. Er klonk een lichte paniek en dat beviel me weer.
Opnieuw sloot ik mijn ogen en ik deed alsof ik bewusteloos was.
"Tara? Tara! Reageer alsjeblieft! Oh god, alsjeblieft reageer. Dit was niet de bedoeling, het had moeten werken! Verdomme Tara!" hij schudde aan mijn schouders en hoewel ik enorm nieuwsgierig werd van wat hij zei, mocht ik van mezelf niet reageren.
Hoewel, ik niet anders kon toen hij bijna klonk alsof hij in tranen ging uit barsten.
"Tara, Tara, Tara, alsjeblieft, wees niet dood!" Dat deed het. Ik kon het niet laten te grijnzen en hij merkte het hoor. Ik voelde me ineens licht, alsof ik viel, en toen voelde ik mijn rug tegen de vloer aankomen. Ja, die had ik wel verdiend.
"Verdomme Tara, je deed gewoon alsof en ik was hartstikke bezorgd en.. en.." hij stotterde. Wat leuk!
Het enige wat er uit mijn mond kwam was gelach. Daar lag ik, vermoedelijk in the middle of nowhere, te lachen als een dolgedraaide psychopaat.
Tegen de tijd dat ik stopte stond Ethan boos verderop. Aansteller. Ik keek rond en dacht na, maar de omgeving kwam mij absoluut niet bekend voor.
We waren in een geheel groene omgeving, overal waren bomen, struiken, mooie bloemen en gras. Verder weg zag ik kleine huisjes staan, huisjes? Nee, eerder hutjes. Ze waren nauweljks groter dan de gemiddelde schuur in de wijk waar ik woonde.
Na een paar minuten te hebben genoten van de schitterende omgeving begon de stilte me te vervelend. "Ach kom op Ethan, het was maar een grapje!" zei ik, terwijl ik naar hem toe liep.
"Tara, raak me niet aan en schrik alsjeblieft niet..."
"Ethan, waarvan zou ik op dit moment moeten schrikken? Het is hier schitterend, hoewel ik geen idee heb waar we -"
Ik kon niet verder spreken toen ik doorhad wat hij deed. Ja, ik had wel gemerkt dat hij raar stond te frutselen, maar ik had niet door dat het de knopen van zijn blouse waren totdat de hals van zijn blouse rond zijn ellebogen hing. Ik ben niet makkelijk onder de indruk, maar enkel van wat ik daar zag wist ik dat er iets schitterends zat onder de rest van dat shirt.
Hoewel ik afgeleid was door de spieren op zijn nek en bovenrug, ontging het mij niet dat hij de blouse op de grond liet vallen.
Hij mompelde iets, maar ik kon niet horen wat en ik moest mijn arm voor mijn gezicht houden om niet verblind te worden door het licht.
ETHAN P.O.V.
Aan de ene kant opgewekt dat iemand erachter zou komen en aan de andere kant angstig voor de gevolgen voelde ik mezelf de verandering ondergaan die ik zo vaak had ondergaan.
Mijn lichaam werd kouder en de omgeving leek hierdoor warmer, vroeger had ik last van deze verandering, kreeg ik kippenvel van mijn eigen kou, maar inmiddels was ik er aan gewend geraakt.
Tara zou hier weinig van merken, pas naderhand zou ze het zien. De temperatuurswisseling zou ze pas merken als ze mij aan zou raken. Ik keek naar mijn handen hoe ver het was en zag hoe mijn huid lichter werd, bijna doorzichtig wit. Vervolgens begon ik mijn haar te zien terwijl ik naar beneden keek en zag het verbleken naar de oorspronkelijke witte kleur.
Wat ik zelf niet kon zien, maar wat Tara weldra zou merken waren mijn ogen, die van groen waren veranderd naar zilver. Dan waren er nog wat veranderingen die ze niet direct zou doorhebben, waaronder mijn leeftijd en het veranderde geluid van mijn stem.
Toen ik naar haar keek zag ik dat ze haar arm voor haar gezicht had, vermoedelijk verblind door het felle licht waar de transformatie om bekend staat. "Tara...." fluisterde ik terwijl ik dichterbij liep.
Ik zag hoe ze haar spieren aanspande bij het horen van een vreemde stem. Langzaam haalde ze haar arm weg voor haar gezicht. Zodra ze me zag viel haar mond open van verbazing, in ieder geval leek het daar op.
"Tara, ik ben het." Fluisterde ik. Ik deed mijn best om zacht te praten zodat het verschil minder zou zijn dan wanneer ik hardop sprak.
De domme blik veranderde in een grijns. "Je ziet er euhmm... een beetje anders uit." zei ze. Langzaam liep ze op mij af. "Man, je haar is echt lang, tijd voor de kapper!"
In plaats van de blijvende shock die ik verwacht had, probeerde ze het minder awkward te maken met haar verschrikkelijke vorm van humor. Op elk ander moment zou het me hebben geïrriteerd, maar op dit moment vond ik het eigenlijk wel fijn.
Ik moest even zelfvoldaan grijnzen toen ik haar naar mijn borstkas zag kijken. "Indrukwekkend he?"
Snel keek ze weg, oh die verdiende ze.
"Waarom heb je je shirt uit gedaan, behalve dan je eeuwige behoefte om jezelf tentoon te stellen?"
Oh, grappig hoor. Nu moest ik me natuurlijk wel omdraaien om wat tentoon te stellen. Hoewel ik vermoedde dat ze nog niet 'klaar' waren, besloot ik ze toch maar te laten zien.
Te horen aan de gesmoorde gil schrok ze hier wel van.
Ja, wat verwacht je dan van een elf. Geen vleugels?
"Zeg, Ethan, is dit jouw fetish? Gay cosplay?"
Vol ongeloof draaide ik me om en ik voelde de behoefte om verschrikkelijk tegen haar te keer te gaan.
Zodra ik haar zag glimlachen verdween mijn woede. Het was een grapje, natuurlijk, want zo is Tara.
"Tara, welkom in Nevaeh, mijn thuis. Overigens zul je me hier niet meer aan kunnen spreken als Ethan, Prins van het licht is hoe ik hier genoemd wordt."
