Het was een lang weekend, dus technisch gezien is vandaag nog weekend? Sorry dat het zo lang duurde voor ik iets nieuws poste, maar ik verloor mijn aantekeningen, had veel werk en toen ik tijd had besloot mijn computer tegen te werken...
Hij was verdwenen, weg. Ik had geen idee waarom, waarheen en wanneer hij precies geheel was vertrokken. Ik had het idee dat ik niets wist en ik voelde me dom. Wat was er aan de hand dat ik had gemist? Wat wisten hij en die man wat ik niet wist? Ik zat steeds vaker op mijn bed gewoon na te denken over alles wat er gebeurde.
Ik kwam tot de conclusie dat wat er met Ethan was, niets met mij te maken kon hebben. Hij kende mij amper en ik wist vermoedelijk nog minder van hem.
Het verbaasde me in het begin dat hij niet meer naar school kwam. Ja, spijbelen was niets raars in zijn wereld, maar dan nog, helemaal niet meer komen? Ook de brief heb ik nooit ontvangen, dus dat deel probeerde ik zo ver mogelijk uit mijn geheugen te bannen.
Het meest vreemde was dat niemand op school nog iets zei over Ethan. Het was bijna alsof hij nooit had bestaan. Was het een rare droom geweest? Moest ik maar eens overwegen me op te laten nemen in een inrichting?
Steeds vreemder werd het, dan niemand over hem sprak, maar het kon niet nep zijn. Zeker niet nu het gevoel dat er iets naars te gebeuren stond. Iets wat ik naar mijn gevoel zou tegen kunnen houden, als ik wist wat het was.
Zoals altijd ging het leven door, dagen, weken gingen voorbij. Ik lette er niet extreem op en had besloten de vreemde gebeurtenissen uit mijn hoofd te zetten tot op een zekere winterse dag. Er lag al sneeuw en om ongelukken te voorkomen besloot ik over de weg in het park te gaan.
Op één van de banken zat een jongen, een jaar of 17. Hij zag er ziek uit, zijn gezicht was grauw en zijn haar was viezig. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat zijn ogen dof waren, alsof hij had gehuild en al nachten niet had geslapen.
Deze jongen kwam me bekend voor, maar eerlijk gezegd kende ik niemand die ernstig ziek was en zo zag hij er daadwerkelijk uit, ziek. Ernstig ziek zelfs.
Vanwege de kou leek het mij niet slim van de jongen om buiten te blijven, dus liep ik naar hem toe en tikte voorzichtig op zijn schouder, bang hem te laten schrikken. "Sorry dat ik het zeg, maar je ziet er niet goed uit en het is best koud buiten. Misschien dat het slimmer zou zijn als je naar huis ging?" De warmte van mijn adem in de koude lucht zorgde voor die typische rookwolkjes, zo koud was het.
De jongen bleef doods voor zich uitstaren, maar ik had medelijden met hem en tikte dus nogmaal op zijn schouder. "Eh, sorry, heb je me gehoord?"
De jongen draaide zijn hoofd iets, een kwartslag en op dat moment had ik door wie het was.
"Ethan, wat doe jij nou hier? Gaat alles wel goed met je?"
Bij het horen van zijn naam leek hij pas echt wakker te worden. Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht. "Zie ik er uit of alles goed gaat? Net zei je namelijk nog dat ik er slecht uit zag."
Ik kon het niet helpen om te lachen om die opmerking. Natuurlijk was het niet slim van me, maar wat had ik anders moeten vragen.
Het vreemde gevoel in mijn maag, wat al die maanden op de achtergrond was gebleven schoot plots door me heen, één hevige stoot en daarna was het weer weg. Er stond iets te gebeuren, ik wist het.
"Tara, luister, het spijt me." fluisterde hij. Zijn stem was vele malen zwakker dan enkele seconden daarvoor. "Ik heb je gewoon meegesleept." Nieuwsgierig ging ik naast hem zitten, om er zeker van te zijn dat ik niets zou missen.
"Als ik je niet had gevolgd, hadden ze het nooit geweten... "
"Wie zijn ze? En hoe bedoel je dat je me hebt gevolgd?" nieuwsgierigheid werd vervangen door verbazing en ongeloof. Waar had hij het over?
Hij zuchtte. "Lang verhaal."
Ik fronste. Ik had dit vaker gehoord en meestal zijn die verhalen helemaal niet lang, maar willen mensen gewoon de waarheid niet zeggen.
"Ik heb alle tijd."
"Laten we het er maar op houden dat je interessant leek, dus wilde ik je beter leren kennen."
Ik zat daar, enkele seconden, even alles te verwerken tot ik in lachen uitbarstte. "MAAR JE HEBT EEN HEKEL AAN ME!" schreeuwde ik door mijn gelach heen.
Hij keek me zeer geirriteerd aan. "Niet waar, waarom lach je in vredesnaam." Ik lachte natuurlijk alleen maar harder hierom. "TARA, VERDOMME. STOP MET LACHEN. ER VALT NIETS TE LACHEN!"
Ik kan er niet tegen als mensen tegen me schreeuwen, dus ik stopte, lichtelijk gekwetst en geschrokken door zijn uitbarsting.
Hij flirt met praktisch alles met tieten, gedraagt zich als de grootste zak ter wereld, puur omdat "ik hem interessant leek." Ja joh, echt heel logisch.
"Ik haat je niet. Echt waar."
"Ik geloof je niet, waarom zou ik, zoals jij je gedragen hebt is dat je me niet haat nog onlogischer dan vliegende panda's."
Hij keek me aan, lichtelijk verbaasd door wat ik zei. "Maar dat deed ik enkel zodat ze het niet door zouden hebben..."
Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw gaapte ik hem aan. Het probleem is zijn gebrek aan spraakzaamheid, niets verteld hij automatisch. "Okay, en wij zijn 'zij'?" vroeg ik, met mijn vingers aanhalingstekens makend bij het woord "zij".
"Mijn familie en ik noemen ze 'demonen', terwijl zij zichzelf liever 'engelen noemen'. Wel logisch, zo zien ze er ook uit. Ze zijn schitterend, maar hun gedragingen zijn alles behalve engelachtig. Als je het wist zou je ze nooit meer mooi kunnen vinden. En, om een reden die ik niet kan begrijpen, willen ze jou."
Voor de tweede maal zat ik daar te lachen als een idioot. 'Demonen', 'engelen' en ze willen mij, natuurlijk. Toen ik mezelf eindelijk weer in de hand had, besloot ik verder te vragen
"Wat zouden ze van mij willen? Ik kan niet toveren, vliegen en andere dingen ben ik ook niet goed in!"
"Ik weet het ook niet, niemand weet het. "
"Dankje. Goed voor mijn zelfvertrouwen." zei ik boos en stond op om weg te lopen.
"Tara, zo bedoelde ik het toch niet... Tara, kom terug!"
Ik probeerde zo snel ik kon weg te lopen, maar het was zinloos. Meneer topmodel met zijn lange benen had mij binnen enkele seconden ingehaald, greep mijn hand en sleurde me de andere kant op.
Hij sleurde me snel het bos in, maar in mijn haast om hem bij te houden was ik niet in staat op te letten waar we precies heen gingen. Enkele minuten renden we praktisch door het bos, tot ik ineens tegen zijn rug aanliep. "Auwww!" piepte ik terwijl ik met mijn losse hand over mijn neus wreef.
Hij liet mijn hand los en draaide zich naar mij om.
"Oh Tara, ik hoop dat je hierna niet te geschrokken bent. En mocht je dat wel zijn, loop dan niet weg zonder te luisteren naar wat ik te zeggen heb. Overigens, mag je niemand ooit vertellen wat ik je ga laten zien."
Het enige wat ik kon was knikken. Hij werd gek. Ik opende mijn mond na een paar seconden om iets te zeggen.
"Nee, pas als ik het zeg mag je vragen stellen, je zult er dan vast nog meer hebben."
Hij liep iets verder en wenkte met zijn hand naarmij om hem te volgen. Na enkele minuten bleef hij staan, vlak voor een dikke wand met bomen. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en gebaarde mij om stil te zijn terwijl hij met zijn andere hand gebaarde dat ik dichterbij moest komen.
Wat ik vervolgens zag was mooier dan alles waar ik ooit van had gedroomd.
------------------------------------------------------------------------------------------------
CLIFFHANGER. WANT ZO BEN IK.
