YANA's POV
"HUWAG nang natigas ang ulo mo, Yana. You have to eat." I heard someone said but I was too tired to even identify who it was. Umiling lang ako. How can I even eat with the situation right now?
"Yan, nag-aalala na kami sayo. It's been four days since that happened. You have to move on." My jaw tightened as I look at the person who spoke. Inis na tinitigan ko si Kuya Zander dahil sa sinabi niya. Move on? Is he even serious?! How am I suppose to move on when I saw it with my very own eyes! Nakita ko kung paanong tumama ang mga balang iyon sa katawan ng lalakeng mahal ko!!
"Just leave me alone." May diin kong saad tsaka tinalikuran silang lahat. Tapos ay nagsuot ako ng coat, cap at mask bago pumasok sa kwarto. Tears flooded my eyes once again when I saw his state. Nakahiga lang siya sa kama habang may tubo at kung anu-anong wires na nakakabit sa katawan niya. Ang sakit lang na nakikita ko siyang ganito ngayon.
"Gumising ka na, please." I sobbed while holding his hand. Iyon lang kasi ang parte ng katawan niya na kaya kong hawakan. I want to touch his face so badly but I can't when I know that he won't open his eyes.
It's been four days after that shootout happened. Si kuya Tres ang namuno sa imbestigasyon kasama sina Parker at ang mga kasama nila sa trabaho. It has been a hell-ish four days of my life. Mabuti nalang at maayos na ang lagay ni Ion kundi hindi ko na talaga alam kung ano ang gagawin ko.
Lumabas na rin ako ng ICU pagkatapos ng ilang oras. Halos dito na ako tumira sa hospital dahil sa pag-aalala kay Timothy. Sina Kuya Yuan naman ang nag-alaga sa anak ko na naiintindihan naman ang nangyayari. I don't even know how to tell him that it's his father. Natatakot ako sa maaaring maramdaman niya.
"Kuya... akala ko umalis na kayo." Halos pabulong kong sabi nang makita kong nasa bench pa rin kung saan ko sila iniwan ang mga pinsan ko.
"Here. Nagpahatig na lang kami kay Kuya Reggie ng makakain mo. You have to eat and sleep, Yan. Baka mapano ka." Napatingin ako sa paper bag na iniabot ni Andrei sa akin. Kinuha ko naman yun tsaka tumango sa kanya. I will eat but I can't sleep. Binabalikan pa rin ako ng alaala ng gabing yun.
I ate in silence. Kuya Zander, Andrei at Athan who were here with me stayed silent. Pumasok na rin ang doctor na regular na nagchi-check kay Timothy sa ICU. Saktong pagkatapos kong kumain ay dumating si Topher at and asawa niyang si Lalaine. Agad silang lumapit sa akin tsaka ako kinamusta. Sila ang nakakasama ko dito sa hospital habang nasa ICU pa si Tim. I know that they're wondering why I'm here but I don't have a damn for now. I just want to be here when Tim wakes up.
"I'm looking for Timothy Zamora? Where is his room?" Napalingon kaming lahat nang may marinig kaming lalakeng nagtatanong. Dahil sa curiousity ay dinungaw ko iyon at ganun na lang ang panlalaki ng mga mata ko nang makita ko kung sino iyon.
"Jian Lin!" halos patakbo akong nagtungo sa direksyon niya at mabilis siyang niyakap. I immediately felt safe in his arms as he hug me tightly. Naiyak ako ulit. He's here.
"Shhh, it's okay. He'll be fine, Yana." He whispered pero umiling lang ako. Mas humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya at ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib niya. Bahala nang mabasa ang damit niya.
"Si Tim... Si Timothy kasi..." Para akong batang nagsusumbong dahil inaway. Para akobg batang inagawan ng laruan at walang nagawa. Iyak lang ako ng iyak habang nakayakap sa kanya habang siya naman ay bumubulong ng mga bagay ba makakapagpakalma sa akin. But it didn't work. All the frustration gathered up and it made me so weak to even keep myself together. I broke down and kept on crying like there's no tomorrow.
"I'll call the doctor." Narinig kong sabi ng kung sino bago ako tuluyang nilamon ng kadiliman.
"HINAHANAP na siya ngayon. We've already reported it in the police at gumagawa na rin sila ng aksyon. We have to find him as soon as possible. H'wag nalang din muna nating sabihin sa kanilang dalawa." Naalimpungatan ako dahil sa boses na naririnig ko. I want to open my eyes so bad but I'm just too tired to do so. Kaya imbes na ibuka ang mga mata ko ay nanatiling nakapikit nalang ako at nakinig.
