OUR SURNAME

CHAPTER 14

Kinakausap ko na si Jacinth pero sa tuwing kailangan lang. Tatlong araw na ang nakalipas matapos mangyari ang halik pero sariwa parin ito sa aking utak dumagdag pa ang larong iyon.

Today is our last day to stay here in Boracay. In a while, we're going to came back home when it's already 8:00 PM.

Minutes of fixing ourselves, we came out from our rooms and went to our perspective bus. Gano'n parin ang ayos ng upuan namin- katabi ko si Juliane at sa likod naman si Viana at Jacinth.

"Cr lang ako." Pagpapaalam ko ng nakaramdam ng pagka-ihi. Tumayo ako at bumaba sa bus.

I immediately went to the closest comfort room. I locked the door and started peeing.

When I'm already done, I touches the door knob- making it to open. I tried harder to open the door, but there's nothing happened. Still locked.

"May tao ba diyan?" Pagkatok ko ng malakas sa pinto mula sa loob.

"Nalock po ako sa loob patulong po!"

"Tao pooo!" This time, I feel nervous. Baka maiwan na ako ng bus!

Humanap ako ng paraan para makalabas dahil sa tingin ko ay walang tao na nakakarinig sa'kin. I looked up and a little bulb sudden catches my attention, may isang bagay nakasingit sa ibabaw nito. Medyo may katulisan at sa tingin ko puwede na ito para ma-unlock ang pinto.

Tumungtong ako sa ibabaw ng bowl para maabot ang bagay na iyon. Buti nalang hindi ito masyadong mataas.

I'm now currently seeking for that thing when I mistakenly pulled the bond between the bulb and the ceiling- causing for the bulb to fall down and broke.

Nagdilim sa loob, there's no hole inside even a small window. My world stopped, I out my balance and fall down suddenly and hard.

"Aaaaaa!" Sigaw ko ng matusok ng isang bagay ang kamay ko. I think it's the broken bulb. Tears are now flowing behind my eyes. I'm afraid.

Paupo akong lumapit sa pinto at kinatok katok ito. Hindi narin ako makasigaw, hindi na kaya ng katawan ko. Nagpapanic na ako at sobrang kinakabahan.

I had fear in the dark. Hindi ko kayang magtagal sa dilim dahil hindi ako nakakahinga at dahil doon sumisikip ang dibdib ko.

"I-I'm afraid. Please somebody help me."

-

Jacinth's POV

"Get ready, aandar na tayo." Pagsabi ng isang Professor na nakaupo katabi ng nagmamaneho nung bus.

Agad akong tumayo para silipin kung nakabalik na si Herriette, but she's still not here.

Kinabahan ako at agad na umalis sa kinauupuan ko.

"Wait for a while Professor. Wala pa rito ang pinsan ko." There, I immediately went out from the bus and find her.

Kung saan saan na ako nagpunta pero hindi ko siya makita. Mabilis ang takbo ko at suring suri ko ang bawat paligid.

Damn! Herriette where the hell in this part of the world you are?

Bumalik ulit ako sa bus- nagbabakasakaling nakabalik na siya. Pero ng makita ko ang puwesto niya, wala parin siya at ngayon wala na rin si Juliane.

Mabilis akong tumalikod at ngayon ay papababa ulit sa bus ng para hanapin si Herriette ng makasalubong ko siya- I mean sila.

Ala-alalay ni Juliane si Herriette. May tuwalyang nakabalabal kay Herriette at sa tingin ko may nangyaring hindi maganda sa kaniya.

Tumingin sa'kin si Herriette pero wala itong emosyon. She looks vulnerable and powerless.

Napahinto ako sa kinatatayuan ko at kalaunan ay bumalik sa upuan ko para makadaan sila. Hindi na ako nagtanong pa at piniling manahimik.

Sa tingin ko ay ok na naman siya dahil nasa tabi siya ng taong gusto niya.

"Anong nangyari kay ate Herriette?" Biglang tanong ni Viana na katabi ko. Sumandal nalang ako sa upuan at ipinikit ang aking mga mata, hindi ko na binigyang pansin pa ang tanong niya.

"Kompleto na lahat. So get ready sa mahabang byahe."

-

Juliane's POV

Matapos ang ilang minutong pagkawala ni Herriette bumaba sa Jacinth para hanapin siya. Ilang minuto rin ang nakalipas pero hindi pa sila nakakabalik. Naiinip na ang mga tao rito.

"Maghintay lang po tayo ng kaunting minuto pa." Pagpapakalma ko sa mga nagrereklamong est'yudyante. At doon napagdesisyunan kong bumaba sa bus para tulungan si Jacinth sa paghahanap kay Herriette.

Sa pagkakaalam ko bumaba si Herriette para mag CR at sigurado akong sa pinakamalapit na CR 'yon pupunta.

Nakakita ako ng isang maliit na CR- ito na ang pinakamalapit. Hindi man ito ang tipo ng comfort room na pupuntahan ni Herriette dahil sa liit at anyo nito, ginawa ko nalang lapitan iyon.

"Don't use this Comfot Room."

Pagkakabasa ko sa karatulang nakasabit sa harapan ng pinto. Napapitlag ako ng marinig ang isang mahinang katok mula sa loob ng CR.

"Herriette? Ikaw ba 'yan?" Tanong ko pero wala na akong nakuhang tugon. Hindi narin naulit ang katok mula dito.

Sinubukan kong buksan ang pinto pero hindi ito mabuksan. Iginala ko ang dalawa kong mata hanggang sa nakita ko ang susi na nakasabit sa itaas ng pinto. Agad kong kinuha iyon at mabilis na ipinalsak sa door knob.

Pagkabukas ko ng pinto ay iniluwa nito si Herriette. Nasalo ko siya at kita kong hinang hina siya. Madilim at nagkalat ang basag basag na sa tingin ko ay ang ilaw sa loob. May sugat rin siya sa kanang kamay.

Dinala ko siya sa isang malapit na cottage. Buti nalang may health kit. Ginamot ko ang maliit na sugat sa kamay niya at kinuha rin ang isang tuwalya na nakasabit para ibalabal sa kaniya.

"Thank you, Juliane. You saved my life." Mahinang tugon niya habang naglalakad kami pabalik sa bus.

"It's ok, Herriette. Sa susunod magpapasama ka na kapag mag c-cr ka ok?"

"S-salamat ulit, Juliane." And she flashed a wide smile.