Düşman sınıflar [1]

ÖZEL BÖLÜM

Sanki kaderimin ipleri bir yabancının elinde gibi hissediyordum.Etrafında gelişen olaylar benim iznim olmadan gerçekleşiyor buna engel olamıyordum hayatımla ilgili vermem gereken  kararları o yabancı benden önce davranıp benim yerime veriyordu.Kafamın içinde bir türlü susmak bilmeyen iç sesim işimi daha da zorlaştırıyordu.Olmadık yerlerde karşıma çıkıp anlam veremediğim şeyler söyleyip biranda yok oluyordu.
Gerçekler hiç bu kadar canımı yakmamış bende büyük bir yıkıma sebebiyet olmamıştı.İlk kez acıyı bu kadar yoğun hissediyordum içimdeki acı tarif edilemez bir anlamı veya açıklaması yoktu canını yakıyordu sadece,belkide ondan benim canım bu kadar yanıyordu.
Bedenim yaşadığı acı sebebiyle sızlıyordu gözyaşlarım akmayı kesmişti içimdeki yangını söndürmek sandığımdan daha zordu
Ailem,arkadaşlarım,etrafımdakiler gözüme yabancı geliyordu beni teselli etmek için döktükleri kelimeleri duymuyor, yanımda olmak isteyen kişileri ısrarla gözümü kapatıp görmek istemiyordum şu durumda kimse beni kurtaramazdı.YALNIZDIM

Beni bu içinde olduğum ızdırıptan kurtaracak bir liman arıyordum ama yoktu.Birçok sefer önünden geçtiği  market bile yabancıydı artık genç kıza kendisinde değildi bedeni bitkin düşmüş nereye veya kime gittiğini bilmiyordu.Yağmur damla damla göz yaşları misali yanağından süzülürken arabaların kendi yüzünden durmasını sağlıyor hatta birkaç kişinin aracından inip kendisine edilen küfürleri duymaya mecbur kalıyordu.
Genç kız hayatında ilk kez etrafında gelişen olaylara kayıtsız kalıp  umursamadı.Yağmur yavaş yavaş hızlanmaya başlamıştı.Genç kızın adımları sonunda bir yerde durdu.Evden çıktığından belli bir kez bile kafasını kaldırmayan kız bakışlarını zeminden kaldırıp önünde durduğu mekana baktı.Herşey gözüne bu kadar yabancı gelirken önünde durduğu mekan tanıdık geliyordu.Bar olduğunu biliyordu ama aynı zamanda kafeyi de andırıyordu barın ismi yazıyordu ama önünü görecek kadar net değildi herşey bulanıktı içeri girdiğinde masaların etrafında dolaşarak merdivenin başına gelerek sarsak adımlarla inmeye başladı.
hiç alışık olmadığı alkol kokusu her yeri sarmış genç kızda kusma isteği uyandırıyordu.
İnsanı rahatsız edecek kadar yüksek sesli müzik kulağını doldururken gözleri sanki birini arar gibi etrafı inceledi sonunda bir yerde durdu.
İnsanlardan kendini soyutlamış,müziğin kulağa daha az duyulduğu bir yerde sırtını arkasındaki koltuğa vererek yayılmış genç adama takıldı gözleri, kendisinde olmadığı için onu hatırlamakta zorlansada hislerine güvenerek harekete geçti.

Kendisinde olsa böyle bir adımı asla atmıyacağını bilsede kendisinde olmadığına yoruyordu bu durumu insanların omzuna çarparak gözüne kestirdiği adama ilerleyip yanında durdu.Genç adam henüz ondan tarafa dönmediği için kızı hala farketmemişti.
"Lütfen bana yardım et"deyiverdi neye dayanarak kendinde olmadığına rağmen bunu dediğini bilmiyordu.Sadece içinden geçenleri söylüyordu kimse onu bu yüzden suçluyamazdı.Genç adam bakışlarını kıza çevirdi sonrada orada yokmuş gibi tekrar önüne döndü.Kız bu sefer soru sordu "Elimi uzatsam tutarmısın?" Birşey demedi yine en iyi yaptığı şeyi yaptı sustu.
"Beni bu sonu olmayan acıdan çekip kurtarırmısın? " Uzaktan bile insanı ürperten bakışlarını kıza dikti. "Kurtaramam"dedi buz gibi sesiyle
Genç adam karşısında duran kızı tanıyor ama kendisine neden böyle bir teklifle geldiğine anlam veremiyordu sonuçta bir zamanlar onlar......ne değişmişti?
İnce parmaklarının arasında tuttuğu birayı dudaklarına yerleştirip bir yudum aldı. "Seni şuan içinde olduğun acıdan kurtaramam ama sana acıyla nasıl baş edilir öğretirim"

"Nasıl"

"Daha çok karanlığa batarak"