Świąteczne Zmartwienie

🎄rozdział trzynasty🎄

Wraz z powrotem z kościoła, moja twarz odzwierciedlała jakiekolwiek szczęście. Szczęście pod przykrywką Świąt o imieniu Caleb.

No właśnie Caleb. Ten sam chłopak, który zawrócił mi w głowie, sprowadzając do wręcz dziwnego stanu. Całą Wigilię posyłaliśmy Sobie krótkie uśmiechy i długie spojrzenia.

Próbowaliśmy niczego nie pokazywać, jednak ogromne uśmiechy i głębsze nabierania powietrza Nas zdradzały.

Poczułam kopnięcie pod stołem.

Jak oparzona, uniosłam wzrok z Nad łososia widniejącego na moim talerzu.

— Nie sądziłam Lili, że ryba w sosie pomidorowym, sprawia Ci tyle przyjemności? Chcesz jeszcze dokładkę? Bo po Twoich rozrywających się już policzkach od uśmiechu, sądzę, że tak— zaczęła moja babcia unosząc brew.

Przełknęłam ślinę.

— Przecież nie znosisz łososia— dodała moja mama, nieco zdziwiona.

— Czy ty właśnie go przeżuwasz?— zapytał mój tata z pełnym rozbawieniem.

Zamarłam, przestając gryźć.

Caleb doszczętnie odebrał mi rozum.

— Proszę wybaczyć— zaczęłam z nieco pełną buzią— Wracam za minutkę— uśmiechnęłam się i wyszłam szybkim krokiem z salonu.

Smak łososia z obrzydliwymi pomidorami przeszywał mnie od środka, powodując dreszcze.

— Ohyda!— pisnęłam i wyrzuciłam przeżute jedzenie ze swojej buzi, wprost do śmietnika.

— Jesteś nieco zakręcona— zaśmiał się Caleb, nienagannie opierając się o framugę drzwi.

— Co ty nie powiesz— odpowiedziałam, wlewając sobie wody z kranu do kubka.

— Jest jeszcze dużo rzeczy, których nie powiedziałem— zaczął, odbijając się o podparcie.

W moim brzuchu zjawiły się motyle w brzuchu.

— Mianowicie?— zapytałam, wycierając mokre usta.

— Mianowicie, że strasznie podobasz mi się w tej sukience, a w rozpuszczonych włosach wyglądasz na maxa...— zaczął, dopóki nie dotknęłam swoją ręką jego ust.

— Nie mam ochoty na ten super pack, kompromitujących komplementów, jako prezent.

Chłopak prychnął, powodując lekkie łaskotki w mojej prawej ręce. Podniósł swoją dłoń, łapiąc moją.

— Problem w tym, że ja mam na to ochotę.

Uniosłam brew.

— Czyżby?— zaczęłam— Czyli nie będziesz miał problemu mówić tych rzeczy przy moich rodzicach i przy Twoim tacie? Z pewnością będą zachwyceni.

Kiwnął głową.

— Mówić, że jesteś piękna mogę całemu światu— na jego ustach wpełzł pewny Siebie uśmiech— Z resztą— przybliżył się blisko. Zbyt blisko— Mam coś dla Ciebie, co w pełni Cię w tym uświadomi— moją twarz owiał jego ciepły oddech, a w uszach dzwonił szept.

Przełknęłam głośno ślinę.

— Chodź na górę— kiwnął głową w stronę drzwi kuchennych i ruszył przed Siebie.

I dopiero kiedy poczułam szarpnięcie, zauważyłam, że cały czas trzymaliśmy się za ręce. Gorąc wpłynął na moje policzki.

Wolnym krokiem zmierzaliśmy przez wszelakie domowe pomieszczania, trafiając do mojego pokoju.