Obsession 1: Desperate Move

01: Past

Chapter 1.

I opened my eyes only to be welcomed by darkness.

No! My eyes are blind folded. I moved my hands, my feet pero hindi ito naaalis sa kinalalagyan niya. Ang tanging magawa ko lang ay igalaw ang mga ito dahil sa nararamdamang pagkakatali sa palapulsuhan ko.

Teka. Nakatali?!

Oh my God! Bakit ako nakatali? Nakatali ang mga kamay ko na hiwalay sa isa't isa. Pati ang mga paa ko ay nakatali rin.

"Hhhmmmph! Hmmmph! Hmmmph!" I shouted pero tanging mga ungol lamang ang maririnig dahil sa nakabusal ang aking bibig. Nanghihina din ang buong katawan ko at para akong pagod na pagod.

Please No. No. Please. Sana hindi toh ang iniisip ko. Please. God. Maawa po kayo. No. Sana isa lang tong surprise. Sana kahit ano wag lang po ng iniisip ko ngayon.

As I was calling and praying to God, I was stopped sa tunog nang papalapit na paglakad. Naririnig kong mas lumalakas ito na nagsasabing palapit ng palapit ang mga yapak na naririnig.

Iwinaksi ko ang mga kamay. Lahat na ng pwedeng igalaw, ginalaw ko. Pero sadyang nanghihina ako kaya hindi ko masyado magalaw ang aking katawan.

"Hmmmph."

Please God maawa po kayo. Wag niyo po akong pabayaan.

I felt a tear fell from my right eye. Isa. Dalawa. Tatlo. Hanggang tuloy tuloy na ang pagpatak ng luha ko sa dalawang mata na kahit ako mismo ay nahihirapang tigilan.

"Sweetheart, good that you're awake now." I heard someone said as he begun to walk closer to me.

Hindi ko siya nakikita dahil nga sa nakatakip ang mga mata ko. Patuloy kong naririnig ang mga yapak niya na papalapit.

"Hhhhhmmph! Hmmmph!" I shouted again but only soft moans came out.

I want to ask who he is and what am I doing in this place.

I want to go home. Please!

Naramdaman ko ang dahan dahang paglubog ng nasa dulo ng kama na nagsasabing umupo siya rito.

Gusto kong lumayo. Gusto kong umalis pero hindi ko magawa dahil hindi ko magalaw ang mga paa't mga kamay ko.

Naramdaman ko ang paghawak niya sa paa ko. Pinadausdos niya ang daliri niya pataas hanggang sa umabot sa puson ko.

"Hhhhhmmpph! Hmmmmph! Hhhmmmph! Hhmmmph!"

My fear intensified with his touch. Patuloy lang akong umiiyak at nagmamakaawa kahit na alam kong hindi niya rin ako maiintindihan.

"Ssshh, sweetheart. No need to be afraid, it's just me." Malambing nitong sabi habang patuloy na pinadausdos ang daliri niya hanggang umabot sa leeg ko. I flinched with his touch.

I don't know him. Kahit ang kanyang boses ay bago sa aking pandinig. O baka naman iniba niya lang ang boses niya? Pero sino naman ang gagawa nito sa akin? Hindi naman ako ganon kayaman. Kami. Bakit kailangan pang gawin sa akin toh?

"If you just did what I texted you, I wouldn't do this. You'll always be mine, sweetheart. Walang sinuman ang pwedeng umangkin at kahit ang humawak sayo." I could feel his lips whispering in my left ear. Shit! I felt like thousands of electricity ran through me.

Text? Napatawa ako sa isipan. So it's true? For 3 years I kept on receiving text messages. Yes for 3 YEARS. I thought it was just a prank or maybe a joke. I thought someone psychotic texted those stupid messages. At kahit na may takot ako sa puso nung mga oras na yun, pinalitan ko pa rin ang number ko. Paulit ulit ko yun pinalitan pero patuloy lang yung number na yun na nagtetext sa akin. It's creepy. And God knows how afraid I was with his last text message.