Benden Evvel ~ (Tamamlandı)

9. Bölüm

   Sabah Fikriye'nin hunharca dürtüklemesi ile uyandım. "Pardon, korkutmak istemedim, şey herkes uyandı da. Arkadaşların uykunun ağır olduğunu ve uğşamayacaklarını söylediler, onun için böyle yaptım"  mahçup bir tebessüm takmıştı güzel yüzüne. Hafif gerinip "Biliyorum tatlım, asıl sen kusura bakma. Ben de böyleyim işte, uyanamıyorum." gülümsedim ve hızlıca küçük lavabomuza gidip yüzümü yıkayıp, Fikriye'nin koluna gidip diğerlerinin yanına, toplantı masasına yaklaştım.

   "Hani, kimse gelmedi mi daha, beni niye uyandırdınız" homurdanıp, bir sandalye çekip oturdum. Pelin "Kızım sen de hiç heyecan yok mu? Nasıl uyuyorsun ya, pes hatta alkış sana."  Reyhan ile alkışlamaya başlamışlardı bendeniz'i. Sunay hemen atılıp "Kral mısın, yılan mı mübarek." deyip küçük bir kahkaha krizine girmemize sebep oldu. Beni bilmem ama o kesinlikle kral'dı. Her eve lazım.

   Bizler açlık nidaları atıp, bir yandan da muhabbet ederken kapı açıldı, içeri üç koca adam girdi. Kalıp olaraktı, büyüklükleri. Yaşları otuz'a yakındı tahminen. Bizim kızlar adamları gözleri ile cehennem narı'na salmış, sularına ekmek banarak bakıyordu. Benim umrumda değildi, sevmezdim öyle insan kesmeyi. Hoş bu yüzden evde kalmıştım ya.

   Günaydınlar, dilediler. Kendilerini kısaca tanıttılar, bize kendimizi dış tehditlere karşı korumamız için eğitim vereceklerdi. Herkesi ikili gruplara ayırmışlar dı. Isınma hareketleri ile başladık lakin benim kırılgan, minik, üzgün göbeğim şimdiden kendini fazlası ile zorlamış, yüzüm kızarmış, nefeslerim sıkılaşmıştı. Daha sonra, herkesi tek tek koşu bandın da geberesiye koşturdular. İzlemek keyifliydi ama sıra bana gelince, bu tamamen işkence idi. En son hatırladığım şey "Öldür Allah!!!" diye bağırıp yere uzanmak olmuştu. Sayem de hepsi, Charlie Chaplin görmüş kadar mutlu olmuşlardı. Öyle ki, bu durum uzun bir süre daha devam edecek gibiydi.

   Küçük ve ufak taktikler ile birkaç hareket öğrenmiştik, kendimizi savunmak adına. Bence yeter di ama eğitmenler bunun yirmi gün süreceğini söyledi. Yani benim savunmaya ne ihtiyacım var ki! Canımı sıkan olursa, üstüne oturmam en büyük savunmam olurdu bence. Hani Obelix, Asterisk'e ben neden büyülü iksirden içmiyorum diye sorunca, Asterisk ona, olmaz sen küçükken  kazanın içine düşmüşsün sen de kalıcı etkisi var diyor ya. O misal, ben kazanın ta kendisiyim ayol ne savunması!..

  Üç saati bulan bu eşsiz eğitimden sonra nihayet, çok şükür ki kahvaltı verdiler. Yok arkadaş atomu parçalarım lakin bu eğitimden geçemem ben, düşünceleri ile çay sigara keyfi yaparken başka bir eğitmen geldi. Bu sefer ki, eğitim diksiyon adına idi. Eski İstanbul Türkçe'si ile konuşmamız ve yazmamız lazımdı. Bunu çok ama çok sevmiştim. Can kulağı ile dinlediğim dersin nasıl bittiğini anlamadım bile, arkadaşlarımın söylediğine göre bir üç saat te bu eğitim sürmüş. Ben memnundum bakmadım saate.

   Yarım saatlik bir aradan sonra başka bir eğitmen geldi, bu kez de, etrafta dikkat çekmemek için jest, mimik ve analitik düşünme becerisi edindirilmeye çalışacaktık. Bir çok duygu gizleme yöntemi ve hızlı düşünmek için yapılan egzersizler yaptık. Beynimiz, yüzde yüzünü kullanmaktan dolayı alışık olunmayan bu duruma tepki gösterdi doğal olarak ve ders sonu Fatma Girik'in yavrusunu, kartal'ın kapıp kaçtıktan sonraki yüz ifadesine bürünmüştük.

    Ertesi gün sadece tek bir eğitim vardı. Bizlere, orada kullanmamız için verilecek, burası ile iletişim sağlayacağımız, arama yapmak, mesaj atabilmek ve alabilmek için, önceden oraya gidip sistemi kurulmuş, bizleri asla mağdur etmeyecek, kurma ile şarja ihtiyacı olmayan, eski oyuncak bebeklerde ki bir sistem ile kullanılabilecek, kısacası göze batmayacak bir teknoloji harikasını kullanma eğitimi idi. O zamana ait bir fotoğraf makinası görüntüsüne sahip olacaktı. Aynı zaman da birbirimiz ile ileşim kurabilecektik. Basit ama kimsenin anlayamayacağı bizler hariç birinin eline geçerse sadece fotoğraf makinası olan bir alet. Su geçirmez, kırılmaz, a'dan z'ye kadar vitamin ve minarel dolu bu alet hepimzin gözdesi olmuştu.