His Greatest Battle In Life {Completed}

Chapter 28

Freya Nicole

After that scene, we eat quietly. Pinapakiramdaman namin ang isa't isa kung sino ang babasag sa katahimikan. At the end is, we laugh like crazy people.

Kasalukuyan kaming nandito sa park sa may subdivision. Nakaupo ako sa grass habang tulalang nakatitig sa mga bulaklak na hinahangin. Leon is at my back hugging me tight. Hindi masyadong mainit dito, katamtaman lang ang panahon ngayon.

Napahinga ako ng malalim at sumandal sakanya. I wanted to sleep because of tiredness. Emotionaly and mentaly.

"Love..." mahina kong sabi.

"Hmm.." tugon niya sa akin.

"I love you and I promise, I will wait for you...." mahina kong sabi at tiningala siya. Our eyes met and I saw many emotions there. He imedietly reach my lips and as usual, I quickly responded to his sweet and passionate kiss.

Napatigil ako ng maramdaman ko ang basa sa mukha ko. Agad akong napamulat ng mata at tinignan si Leon. He's crying silently while his forehead is rested on mine. Unti-unting nag tubig ang mga mata ko dahil sa nakikita ko.

My hands automatically went to his nape and pull it and rested on my neck. Doon ko narinig ang malakas niyang pag iyak. A cry of pain, sadness and fear. Tahimik ko lang na hinimas ang kanyang likod. Pinipigilan ko ang pag hikbi ko dahil dito sa aming dalawa, ako ang mas kailangan niya.

"Shhh..... it's ok love. You'll make it. It's ok" umiiyak kong sabi. Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya. Tanging paghikbi lang niya ng malakas ang naririnig ko sakanya. His hug became tighter which brings safety for me.

Lumipas ang ilang minuto bago siya tumahan. Tahimik siyang humiwalay sa yakap ko. Tinignan ko ang mukha niya at naawa ako ngayon sakanya. His hair became mess and his eyes are swallon. I smile at him and kiss him on his forehead.

"ok ka na?" nakangiti at malumanay kong sabi. He just stare at me and shake his head. Lihim akong napabuntong hininga. Niyakap ko muli siya at hinagod ko ang buhok niya.

"I wish, I could stand on a star.
I wish, I could be where you are.
They say don't you ever give up.
It's so hard to be somethin when your not.

But I have walk alone,
With the starts in the moonlit night
I have walk alone, no one by my side
Now I walk with you
With my head held high,
In the darkest sky,
I feel alive."

I started to sing  the one of my favorite songs. I always sang this whenever Leon is sad. His the one who requested me to sing that song back when were still kids. And until now, I'm still doing it.

"You'll be ok, just hold on." huling sabi ko bago siya ihiwalay sa yakap ko at halikan siya. I felt his smile but I didn't care. We kiss like there is no tomorrow.

~~~~~~••••~~~~~~

Nakarating kami sa bahay ng mga alas tres ng hapon. After we kiss, we just play. I miss the old times. Namimiss ko yung dati na mga bata pa kami. Kung saan wala kang pakialam sa iba, basta masaya ka. Yung tipong wala kang prinoproblema but what can I do? I can't bring back the pass. And we can't stop it by the way.

"Love!" rinig kong sabi ni Leon. Nasa kwarto siya ngayon at nasa kusina naman ako. Nag hahanda ako ng dadalhin naming pagkain sa hospital bukas. Well, kunti lang naman.

"Bakit?!" sigaw ko pabalik.

"Halika nga muna!" sigaw niya uli. Napa iling akong lumabas sa kusina at umakyat sa hagdan papuntang kwarto namin.

"Bakit?" agad na bungad ko pagkapasok ko.We are currently preparing our things for tomorrow. Kaunti lang ang prinepare namin dahil malay mo, kaunting panahon lang pala kaming andoon.

"Is this enough?" sabi niya at pinakita ang laman ng bag na gagamitin namin. Tinignan ko iyon at tumango pagkatapos.

"Yaz. Sige na. Ilagay mo na yan doon sa gilid para makuha natin agad pag umalis na tayo" sabi ko habang pinupulot yung kalat sa sahig.

Napasigaw ako ng bigla akong bumagsak sa kama. Nabitawan ko rin yung basurang hawak ko lang.
Tinignan ko si Leon ng masama na ngayon ay nakangisi. Babangon na sana ako ng bigla siyang pumaibabaw sa akin. Nanlaki yung mata ko at akmang itutulak siya ng bigla niyang ipinulupot ang kamay niya sa maliit kong bewang.

I ended up caresing his hair. I smile faintly and breathed deeply. I close my eyes and feel the moment.

"Can you stay at my side during my operation. Plss..." he said almost begging. Napamulat ako ng mata at tinignan siya. He is looking at me directly.

"Ok. I promise." natatawang sabi ko upang maibsan kahit papaano ang kalungkutan na nararamdaman namin. Nginitian niya ako at agad sinunggaban ng halik. I responded quickly. He is asking for my entrance so I let him in. I open my mouth and our tounge battle.

Naghiwalay ang mga labi namin ng maubusan kami ng hininga. But then Leon kiss me again and I know where this is coming.

Unti-unting nag lakbay ang kamay niya sa katawan ko. I let him do what he wants cause after all, he owns me. No one owns me but only Leon.

And this night, I gave again my self to him. hindi lang isa o dalawang beses niya ako inangkin. Inangkin niya ako ng paulit-ulit at pinaramdam niya sa akin kung gaano niya ako kamahal at ganun din ako sakanya. We ended up by saying 'I love you's' to each other.

I hope, this is not the last time I will be sleeping and feeling him. Sana madagdagan pa iyon at hindi matapos. I'm afraid right now but I just gave up my worries to God. I believe that he will do the rest. Kung para sa akin ba talaga ang lalaking to, alam kong mananatili siya at hinding hindi ito kukunin ni God ng maaga.

I can't let go of him for now and I will never let go of him. Masyado ko siyang mahal para agad na bitawan at sukuan. Alam kong malalampasan namin ito dahil naniniwala akong hindi mag bibigay ang diyos ng isang pagsubok na hindi namin kakayaning lagpasan.

I will always be by his side no matter what will happen in the future.