What If

50. "Πότε Θα Σε Δω;"

Είναι η πέμπτη μέρα που δεν σηκώνω τηλέφωνα και δεν απαντάω σε μηνύματα οικογένειας και φίλων γενικότερα.

Μόνο σε ένα μήνυμα του πατέρα μου απάντησα, γιατί ειλικρινά γέλασα άπειρα...

“ΤΖΆΜΠΑ ΤΑ ΛΕΦΤΆ ΠΟΥ ΈΔΩΣΑ ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΌΓΟ!!! ΔΕΝ ΤΑ ΈΔΙΝΑ ΚΑΛΎΤΕΡΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΆΝΩ ΚΑΝΑ ΠΡΟΞΕΝΙΌ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΠΈΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΑΝΑΒΡΉΚΕ;;;

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΊ ΝΑ ΤΟΝ ΠΛΑΚΏΣΩ ΑΥΤΉ ΤΗ ΦΟΡΆ;”

Του απάντησα απλά πως δεν θα χρειαστεί να τον δείρει και δεν απάντησα έκτοτε.

Ο Ρουσσάκης απ' την άλλη χρειάστηκε να φύγει επειγόντως για Αθήνα, μιας και κάτι προέκυψε στο μαγαζί του και δεν προλάβαμε να ιδωθουμε από το σκηνικό με τη φωτογραφία και μετά.

Βγάζω το λουρί του Ερμή μιας και έχουμε φτάσει σπίτι και προχωράω με τον μικρό μου τετράποδο φίλο να περπάτα πίστα πλάι μου.

Όταν όμως φτάνουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω, έρχομαι αντιμέτωπη με μια αγανακτησμένη Αλεξία, μια έξαλλη Νίκη και μία μπερδεμένη Νικολέτα.

«Βρε καλώς τες. Η μάνα μου γιατί λείπει;» κάνω ειρωνικά.

«Τι έχω χάσει ρε παιδιά;» κάνει μπερδεμένη η Νικολέτα.

«Γλωσσού!» πετάει Η Νίκη.

«Καλέ τι έχει γίνει;» επιμένει η Νικολέτα.

«Θα έκανες εξαιρετική παρέα με μια κοπέλα από τη σχολή που κάναμε παρέα παλιά.» λέει η Αλεξία στο άκυρο.

Ο Ερμής στο μεταξύ έχει βαλθεί να μπλέκεται ανάμεσα στα πόδια των κοριτσιών, παρακαλώντας για λίγη σημασία και πολλά χάδια.

«Γύρισε ο λεγάμενος και είσαι μοναχούλα ε; Έχεις πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, γι'αυτό κάνεις σαν να μην υπάρχουμε;» φωνάζει Η Νίκη.

Ανοίγω τη πόρτα και γυρίζω να τη κοιτάξω με ύφος «Προχώρα και σκάσε, έχουμε γίνει ρεζίλι.»

«Έπρεπε να αφήσω τους δικούς σου να ανέβουν!» μουρμουράει και εκεί είναι που μου γυρίζει.

Με το που μπαίνουμε μες το σπίτι, κλείνω τη πόρτα και παίρνω βαθιές ανάσες ώστε να μην κάνω...μεγάλη σκηνή.

«Δεν είμαι μωρό.» λέω αργά και καθαρά.

«Δεν φαίνεται.» πετάει.

«Ανησυχεί, αγάπη μου.» σπεύδει να σώσει τη κατάσταση η Αλεξία. Η Νικολέτα είναι έτοιμη να ρωτήσει σε τι αναφέρεται, αλλά μόλις βλέπει το βλέμμα που της ρίχνει η Νίκη, σταματάει.