What If

28. "Στενός Κορσές."

ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΆΣΕΤΕ.

Χτυπάει το κουδούνι, ποιος λέτε να είναι; 🙄🤔

________________________

Θα απαντήσει κανείς πια σε αυτό το κωλοκούδουνο;!

Α, ωραία, τώρα χτυπάει και το κινητό μου.

Γυρίζω πλευρό μουρμουρώντας «Τι θέλετε από τη ζωή μου πρωί-πρωί;»

«Τώρα!» φωνάζω μπας και με ακούσουν και διακόψουν το μαρτύριο του πονοκεφάλου που μου προκαλεί ο ήχος του κουδουνιου.

«Τώρα μωρέ!» σηκώνομαι όρθια και τεντώνομαι «Πέτρο;!»

Τίποτα.

«Α, καλά, λείπει κι αυτός. Το έχουμε διαλύσει το μαγαζάκι.» λίγο πριν φτάσω στη πορτα προειδοποιώ «Πέτρο, αν είσαι εσύ και ξέχασες τα κλειδιά σου, θα σε πάρει και θα σε σηκώσει.»

Ανοίγω τη πόρτα.

«Δεν είσαι ο Πέτρος.» λέω έκπληκτη. Εκείνος μπαίνει μέσα, κρατώντας δύο καφέδες και μια σακούλα στα χέρια του, που υποθέτω περιέχει πρωινό.

Κλείνω τη πόρτα πίσω μου και αγκαλιάζω τον εαυτό μου «Πως κι από δω πρωί-πρωί;» ρωτάω.

Εκείνος μου δίνει τον καφέ μου και αφού τον παίρνω, βολεύεται στον καναπέ.

«Με ψιλοέγραφες και ήθελα να δω πως είσαι.» λέει.

Εντέλει κάθομαι απέναντί του στη πολυθρόνα, ξεφυσώντας «Ναι, δεν είχα πολύ όρεξη.» παραδέχομαι.

«Έκανα κάτι εγώ;» ρωτάει.

«Όχι ρε, εσύ τι να έκανες.»

«Ααα, εντάξει τότε.» σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και ανοίγει τη σακούλα «Φάε.» χαμογελάω μα πριν καλά-καλά φάω μια μπουκιά, χτυπάει το κινητό μου. Όταν βλέπω ποιος είναι, το βάζω στο αθόρυβο και το γυρίζω από την άλλη ώστε να μην το βλέπω που χτυπάει.

«Αυτός είναι;» ρωτάει.

«Ναι.» απαντάω αδιάφορα.

«Στενός κορσές μας έχει γίνει ή μου φαίνεται;» γελάω αλλά αμέσως το κινητό μου ξαναχτυπάει. Αυτή τη φορά το κλείνει και αμέσως μου έρχεται μήνυμα στο Viber.

Ρους
Γιατί δεν απαντάς μωρέ; Τι έπαθες;

«Πες του ότι πέθανες.» πετάγεται ο άλλος.

«Ναι, πολύ έξυπνο.»

«Καλά, άμα έχεις καμιά καλύτερη ιδέα.» δεν απαντάω «Ωραία, δεν έχεις, ας ψάξω για καμιά ταινία στο Netflix.» ανοίγει τη τηλεόραση και εγώ επικεντρώνομαι στο πρόβλημά μου.