What If

1. "Κάθε αρχή και δύσκολη."

Τώρα που τελείωσε το "Μυστήρια" είπα μα κάνω την αρχή! Ίσως στην αρχή να σας φανεί πολύ κλισέ, ίσως και βαρετή αλλά δώστε της μια ευκαιρία.

Ειδικά εσείς που έχετε διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία μου, ξέρετε τι καταστροφή μπορώ να προκαλέσω από τη μια παράγραφο του κεφαλαίου μέχρι την επόμενη. 😂

Θα γίνει χαμουλης ΚΑΙ σε αυτό το βιβλίο, κι αυτό είναι υπόσχεση 😂❤️

Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη ❤️

______

«Ευχαριστώ μπαμπά, τα λέμε μετά!» λέω βγαίνοντας από το αυτοκίνητο. Ο καιρός έχει ψυχράνει αρκετά τώρα τελευταία, μιας και μπήκε ο Οκτώβρης. Σφίγγω τη ζακέτα γύρω μου και βαδίζω με γρήγορα βήματα προς το εσωτερικό του ΤΕΙ. Κοιτάζω βιαστικά την ώρα στο κινητό μου και συνειδητοποιώ πως έχω ήδη αργήσει.

Σκατουλες.

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στη σχολή. Ναι, ξέρω, τα μαθήματα έχουν αρχίσει εδώ και μια εβδομάδα, αλλά εγώ προτίμησα να πάω στη Θεσσαλονίκη να δω τις φίλες μου.

Αμάρτησα, τι να κάνουμε;

Μπαίνω μέσα στη σχολή και κοιτάζω γύρω μου ψιλοχαμένη. Που στον διαόλο βρίσκομαι, τι στον διαόλο κάνω, που στο καλό πρέπει να πάω; Κλαψουρίζω ενοχλημένη και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου.

"Προς: Υφαντή

Νίκη, θα κλάψω!"

"Από: Υφαντή

Σελήνη, απλώς βούλωσέ το και πήγαινε για μάθημα!"

"Προς: Υφαντή

Ναι, Σερλοκ, άμα ήξερα που έχω, θα το έκανα."

"Από: Υφαντή

Είσαι ηλίθια. Απλώς ρώτα κανέναν που θα περνάει. Τώρα σκάσε, έχω μάθημα. Τα λέμε. ❤️"

Μας υποχρέωσε κι αυτή. Ωραία κολλητή έχω ρε! Που χάθηκε η γυναικεία αλληλεγγύη; Σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου;!

Κοιτάζω γύρω μου, μα δεν βλέπω κανέναν. Είναι τρομακτικό, αλήθεια. Νιώθω λες και παίζω σε θρίλερ ή κάτι παρόμοιο! Προχωράω λίγο και κοιτάζω προς τα έξω, μήπως βρω τη τύχη μου εκεί.

Ένας τύπος στηριγμένος σε έναν τοίχο καπνίζει και μερικές άλλες τύπισσες που όμως δεν πρόλαβα να σταματήσω. Υποθέτω, μόνο ο τυπάς έμεινε. Σιχτηρίζω τα πάντα από μέσα μου, από τη κυβέρνηση μέχρι το ελληνικό δημόσιο και τη παιδεία, και βαδίζω διστακτικά προς το μέρος του.