Day By Day

Chapter 20

Autumn

"Laat me los!" gil ik en begin wild te bewegen. Door de adrenaline en het woeste gevoel dat ik nu heb, vergeet ik alle pijn. Ik weet niet eens wie mij vast heeft. Het enige wat ik hoop, is dat ik snel hier weg kan.

Ik wordt op een bank gegooid en snel draai ik mij om. Justin.

"Wat was je aan het doen?!" schreeuwt Justin. "Weg komen! Ik wil weg! Van jullie allemaal!" schreeuw ik terug.

Justin ademt zwaar en ik zou bijna denken dat hij gaat uithalen.

"Je komt hier niet weg." sist hij.

"Let maar op! De politie komt jullie halen!"

Justin zucht diep en draait zich om. Dit is mijn kans. Nu moet ik.

Voorzichtig en zachtjes sta ik op en loop naar de gang. Daar is de voordeur, nu moet ik gaan.

Ik ren naar de voordeur en trek hem open. Hij is niet op slot!

Ik ren over het pad, zo snel mogelijk naar het einde van de oprit. De man van eerder is weg, waar is hij!?

"Autumn! Kom terug!" schreeuwt Justin hard. Flashbacks van de avond dat ik werd ontvoerd, komen terug.

Ik ren de weg op en ren zo snel als ik kan.

In de verte hoor ik auto's, daar moet ik naar toe.

Zware voetstappen volgen mij, wat betekent dat Justin vlakbij is.

Niet omkijken, gewoon blijven rennen. Je kan dit.

"Help!" gil ik als ik bij een open weg kom. Snel ren ik naar links, maar voel een harde klap op mijn hoofd en alles wordt gelijk zwart.

••

Zachtjes wordt ik heen en weer geschud. Ik open langzaam mijn ogen maar ik zie alleen wazig.

"Autumn? Autumn, hoor je mij?" Het is een onbekende mannen stem, het is geen Brandon of Justin.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en langzaam wordt mijn zicht scherper.

Mijn ogen vergroten als ik de mannen zie. Mijn ogen vullen zich automatisch met tranen en gelijk sla ik mijn armen om de nek van de agent.

"Rustig, het komt goed. We halen je weg." fluistert de agent. Ik knik en probeer rustig adem te halen.

Hoe zijn ze binnen gekomen? Heeft Justin niets gehoord?

De andere agent helpt mij met op staan en zachtjes sluip ik naar de gang met de agenten.

"Waar zijn ze?" De agenten praten onderling met elkaar. Een deur gaat open en geschrokken kijk ik die kant op.

"Kust is veilig." Een andere agent komt de deur uitlopen.

"Oké, Autumn, je moet iets voor ons doen.'' Ik knik enkel.

"Je gaat één van de jongens roepen terwijl wij ons verstoppen in deze twee kamers. Ik roep de rest van het team erbij, zodat wij ze kunnen overmeesteren." legt de agent uit. Ik knik ter bevestiging en zie hoe de agenten zich verstoppen. Achter mij is de trap, daar hoor ik ook agenten.

De agent geeft mij het sein het sluit de deur.

"Justin? Justin!" Roep ik met een schorre stem.

"Brandon! Justin!"

"Autumn? Wat is er?" Justin komt aanlopen in alleen een sportbroek.

"W- weet je nog dat ik zei dat de politie zou komen?" stotter ik. Ik voel mij niet meer zo zelfverzekerd.

Justin zijn blik wordt duister.

"Wat heb je gedaan?" sist hij. Met grote stappen komt hij op mij af en grijpt mijn haar stevig vast. Ik gil van de pijn en dat is het moment dat alle agenten tevoorschijn komen.

Het lijkt in slow-motion te gaan. De agenten hebben hun pistool op Justin gericht en schreeuwen dingen naar hem. Twee andere agenten komen aanlopen met Brandon.

Ik wordt meegetrokken door andere agenten.

"Ik krijg je nog wel, Autumn!" hoor ik Justin schreeuwen.

De agenten nemen mij mee naar buiten, naar de politie auto.

Vele andere agenten staan buiten. Politie wagens hebben de weg versperd. Er wordt een deken over mijn schouders gelegd, die ik gelijk stevig om mij heen sla.

"Oh, mijn meisje!" Geschrokken kijk ik op.

"Mama!" gil ik en de tranen beginnen gelijk te stromen. Mijn moeder komt op mij afrennen en trekt mij gelijk in een omhelzing. Samen zakken we op de grond en huilen we in elkaars armen.

"Lieverd toch." Hoor ik mijn vaders stem zeggen. Hij komt bij ons op de grond zitten en heeft ook de tranen op zijn wangen staan.

"Het spijt mij zo." fluister ik telkens opnieuw.

"Nee, nee lieverd. Het is niet jou schuld." snikt mijn moeder.

Vanuit mijn ooghoek zie ik mensen het huis uitlopen. Ik kijk op en zie Justin en Brandon in de boeien. Ze worden gelijk in aparte politie auto's geplaatst en die rijden meteen weg.

Een vrouwelijke agente komt bij ons staan en kijkt ons met een glimlach aan.

"H-hoe zit het met de rest?" vraag ik stotterend aan de agent.

"Die hebben we al opgepakt." zegt ze. Ik gevoel van opluchting verspreid door mijn lichaam.

Ik ben vrij.

—-

A/N: Dag lieve mensjes. Het spijt me hoe ik dit boek heb verwaarloosd, maar dit is het laatste hoofdstuk. Mijn inspiratie is gewoon helemaal weg, daar kan ik niks aan doen.

Ik zal waarschijnlijk nog een epiloog schrijven.

Heel misschien, dat er ooit een deel twee komt. Maar daar ben ik niet zeker van.