Day By Day

Chapter 10

Autumn

Het lijkt alsof we al uren aan het rijden zijn, maar misschien zijn het hooguit vijftien minuten. Ik zucht overdreven hard, waardoor de jongens geïrriteerd grommen.

''Honden.'' mompel ik zachtjes. ''Wat zei je daar?'' sist Benyamin. Ik slik even. Kom voor je zelf op! ''Ik zei; Honden.'' zeg ik nu wat harder en kort daarna voel ik mijn wang branden. Aan de manier van slaan, weet ik gewoon dat het Benyamin was. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang om geen geluid te maken.

''Ben, dat is ook niet nodig.'' zucht Ajay. ''Dat is wel nodig, ze heeft nog steeds geen manieren.'' zegt Benyamin met een boze ondertoon. Tranen wellen op in mijn ogen en mijn ademhaling gaat wat sneller. Ik voel hoe de blinddoek voor mijn ogen wordt weggehaald. Zodra de blinddoek weg is, ontsnapt er toch een traan uit mijn ooghoek.

''Dat ik geen manieren heb, komt er door hoe jij mijn leven een hell hebt gemaakt.'' spuug ik hem toe. Benyamin lijkt even verrast te zijn maar zijn blik verandert al snel naar boos.

Mocht je je afvragen hoe we zitten? Benyamin, Ajay en ik zitten achterin een busje en Justin rijd.

Gooi er nog een schepje bovenop! ''Ik heb er spijt van dat ik je ooit hebt ontmoet, dat ik je ooit leuk vond. Hoe kon ik ook? Je kon me zo gezegd alles geven wat ik wou.'' ga ik verder. Benyamin balt zijn handen tot vuisten. ''Het enige wat jij mij kon geven, was pijn. Pijn, verdriet en een verschrikkelijk leven.'' meerdere tranen rollen over mijn wangen. Ajay zijn hand glijd voorzichtig over mijn rug.

''Je verdiende het! Je verdiende om pijn te lijden!'' schreeuwt Benyamin. Plots trap Justin hard op de rem, waardoor ik bijna van het bankje af val maar Ajay kon mij nog net vast pakken. Benyamin daar in tegen, die ligt vloekend op de grond.

De deuren gaan open en Justin staat daar met een geïrriteerde blik.

''Het is verdomme klaar nu! Benyamin, jij zegt geen woord meer tegen haar. Autumn, jij kapt met een grote mond hebben.'' Justin kijkt mij streng aan. ''Begrepen?'' Ik knik langzaam.

Justin seint ons om uit te stappen. Ajay helpt mij overeind en begeleid mij uit het busje. Ik neem een flinke hap lucht in mijn longen. Even kan ik weer genieten van de frisse buitenlucht.

Zodra iedereen uit het busje is, gooit Justin de deuren dicht en doet hem op slot. Ajay trekt mij voorzichtig aan mijn arm mee een groot gebouw in.

Verbaasd kijk ik om mij heen. Allemaal schaars gekleden meiden lopen rond, mannen in pak of met een nette blouse. Gaan ze me..? Nee toch..

Ik begin langzamer te lopen, waardoor Ajay mij vragend aankijkt. Het enige wat ik doe is met mijn hoofd schudden.

''Jullie kunnen mij niet verkopen.'' zeg ik zachtjes. ''Wat? Nee! We gaan je niet verkopen, sproet.'' grinnikt Ajay. Verward kijk ik hem aan. ''Dit is dan misschien wel een zwarte markt, maar we verkopen je niet. Je gaat iets anders doen.'' Bij het laatste begint hij te grijnzen. Niet bevalt mij totaal niet.

We lopen door grote ruimtes en hallen. Om ons heen zijn verschillende kleine winkeltjes. We lopen langs een muur waar allemaal kranten koppen hangen. Ik laat mijn ogen over alle kranten glijden, tot ze blijven hangen bij één bepaalde krant. Ik stop met lopen en blijf er bedroeft naar kijken.

'De 18-jarige Autumn Jones is na twee weken nog steeds niet gevonden.'

Ik ben al twee weken vermist. Twee weken.

De foto van mij die er bij staat, ik glimlachte breed. Ik was toen nog gelukkig. Mama, papa.. Het spijt mij zo.

''Niet naar kijken.'' fluistert Justin in mijn oor. Ik draai mijn hoofd een halve slag, om hem vol pijn aan te kijken. Ajay staat schuin achter hem, zonder enkele emotie op zijn gezicht.

Justin pakt mijn gezicht met beide handen vast, waardoor ik hem moet aankijken in zijn fel blauwe ogen.

''Waarom?'' fluister ik gebroken. Justin zucht even en schud zijn hoofd. ''Kom.'' zegt hij dan. Ik laat mij opnieuw meetrekken, maar deze keer door Justin.

°°

We komen in een andere gang terecht. Aan het einde van de gang zijn er twee grote deuren. Je hoort luid muziek. Benyamin duwt de duren open en we lopen vervolgens naar binnen. Het muziek wordt luider en de ruimte is donker met verschillende kleuren licht. Als een soort van club. Maar, dit is een andere club.

Meiden, met amper kleding aan, lopen rond met drankjes of dansen op het podium. Benyamin en Ajay lopen de ruimte verder in en nemen vervolgens plaats aan een tafel, vlakbij het podium. Er staan daar ruim tien of vijftien tafels, met meerdere stoelen er aan.

Justin trekt mij mee naar een andere ingang. Zodra we in de andere ruimte komen, wordt de muziek wat doffer.

''Justin!'' hoor ik een vrouwe stem enthousiast roepen. ''Manuela!'' roept Justin enthousiast terug. ''Jongen, wat ben jij groot geworden.'' er komt een vrouw van eind dertig, begin veertig, tevoorschijn. De vrouw, die Manuela heet, geeft Justin drie zoenen. Vervolgens keert ze zich tot mij. Haar ogen vergroten iets en vervolgens kijkt ze Justin met een opgetrokken wenkbrauw aan.

''Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Prima dat je meiden mee neemt, maar zonder handboeien! Geef me de sleutels.''

Justin heeft dus meerdere meiden naar hier mee genomen.

Manuela stapt op mij af, waardoor ik schrik en naar achteren stap. Ze geeft mij een geruststellende glimlach. ''Rustig maar, meis. Ik doe je niks.''

Ze gaat achter mij staan en ik voel hoe ze de handboeien af doet. Gelijk wrijf ik over mijn polsen, waar rode lijnen te zien zijn.

''Je weet wat je moet doen, ik ben in de zaal.'' zegt Justin tegen Manuela. Manuela kijkt hem even boos aan. ''Wie is nou hier de baas? Jij of ik?'' Justin grinnikt even. ''Jij, natuurlijk.''

Justin kijkt mij kort aan en verlaat vervolgens de ruimte, door de deur waar wij net vandaan kwamen. Zodra Justin uit het zicht is, draait Manuela zich gelijk weer naar mij toe.

''Justin heeft je al verteld wat je hier komt doen?'' vraagt ze. Ik schud lichtjes mijn hoofd. Manuela rolt even met haar ogen. ''Die jongen leert ook niks.'' mompelt ze.

''Goed, volg mij maar even.'' Ik doe wat ze zegt en volg haar. We komen aan bij een groot rek dat vol hangt met verschillende soorten kleding stukken. ''Wat is je maat?'' ze kijkt me vragend aan.

Ik geef haar mijn maat door en kort daarna krijg ik verschillende kledingstukken in mijn handen.