Day By Day

Chapter 5

Autumn

Ik begin hysterisch te lachen, wat mij rare blikken oplevert.

"I-ik.. Ik ben van.. Van jou?" lach ik. "Nooit." in één keer ben ik serieus. Sommige jongens kijken mij vol horror aan.

"Is zij psychisch of zo?" hoor ik Mike vragen aan Ajay. Auch. Laat het, wat geweest is is geweest.

Plots hoor ik een heel bekende ringtone af gaan. Mijn ogen vergroten zich. Justin graait in zijn zak en haalt een telefoon tevoorschijn. Mijn telefoon.

Ik graai de telefoon uit zijn handen en ren er mee weg. Ik ren de trap op en ga in de eerste de beste kamer. Snel draai ik de deur op slot.

"Mam? Mama?!" vraag ik hysterisch. "Autumn! Waarom nam je niet op?! Is alles oké?" vraagt mijn moeder bezorgd. "Mam, ik ben-"

De telefoon wordt uit mijn handen getrokken. Ik hoor nog net mijn moeder mijn naam schreeuwen. De telefoon wordt op de grond kapot gegooit en geschrokken kijk ik op.

"Hallo daar." grijnst een jongen met zwart haar. "Volgens mij kennen wij elkaar nog niet. Jim, aangenaam." zijn grijns wordt steeds groter.

"G-ga weg." stotter ik. Jim komt steeds dichterbij, waardoor ik stappen naar achteren zet. Ik voel de koude muur tegen mijn rug aan.

Jim staat bijna tegen mij aan. Ik hef mijn vuist en sla hem vol tegen zijn kaak. Zijn hoofd draait mee door de klap.

Hij kijkt mij woest aan. Hij slaat mij in mijn buik waardoor ik voorover klap. Vervolgens geeft hij mij een knietje tegen mijn neus waardoor ik begin te gillen.

"Justin! Brandon!" schreeuw ik vol pijn. Jim blijft doorgaan met slaan en trappen, terwijl ik mij tot een klein balletje vorm. "Help! Stop!" gil ik.

Ik hoor een hoop lawaai en vervolgens stopt de marteling. Trillend blijf ik als een klein balletje op de grond liggen. Ik houd mijn ogen gesloten, terwijl de tranen hun weg vinden over mijn wangen.

Iemand raakt zachtjes mijn schouder aan waardoor ik gelijk begin te slaan.

"Hey! Stop, ik ben het!" hoor ik Justin zijn stem roepen. Ik stop met slaan en open angstig mijn ogen.

Justin tilt mij voorzichtig op, waardoor ik kreun van de pijn.

"Met jou reken ik nog af." sist Justin naar Jim. Justin loopt met mij in zijn armen de kamer uit, een andere kamer vervolgens in. Bijna alles hier is zwart, de muren, het beddengoed.

Voorzichtig legt hij mij op bed en gaat vervolgens op de rand zitten. Hij zucht even en kijkt mij dan aan.

"Er zijn regels en kansen, Autumn. Je eerste kans heb je verspeeld door dit." zegt hij. Ik rol met mijn ogen. Waarschuwend kijkt hij mij aan.

"Simpele regels, je luistert naar ons en vooral naar mij. Je probeert niet te ontsnappen, dan zullen er gevolgen komen. Je hebt niet zomaar een grote mond, dan komen er ook gevolgen. Simpel toch?"

"Ja, het zal wel." mompel ik. "Ik laat Brandon komen om naar je verwondingen te kijken." met dat gezegt, verlaat hij de kamer.

Ik sluit even mijn ogen, voor even kunnen genieten van de rust die er nu is. Wat zal mijn moeder nu doen? Zal ze de politie al bellen? Zullen ze al wat doen? Hoe lang ben ik hier al? Vele vragen spoken door mijn hoofd, maar de tijd heb ik niet om ze te beantwoorden want Brandon komt de kamer binnen lopen.

"Ik ga een lijstje bijhouden met hoe vaak ik je wonden moet verzorgen en bekijken." grapt hij. Ik hou verstandig mijn mond dicht.

Brandon bekijkt mijn gezicht onderzoekend. Hij loopt naar de badkamer, waar ik vervolgens water hoor stromen. Kort daarna komt hij weer terug met een nat washandje.

Hij gaat op de rand van het bed zitten en pakt mijn kin vast. Voorzichtig veegt hij met het washandje onder mijn neus langs. Ha, een bloedneus! Ik had het zelf niet eens door. Wat wil je dan ook? Je bent meerdere keren geslagen. Ik rol met mijn ogen.

"Wat?" vraagt Brandon. "Wat?" vraag ik ook verward. "Je rolde met je ogen." zei hij. "Oh, echt?" ik geef hem een scheef lachje. Hij grinnikt even.

"Waar heeft hij je nog meer geraakt?" vraagt Brandon als hij klaar is met mijn neus. "Buik en rug." beantwoord ik zijn vraag.

"Shirt uit." beveelt hij. Ik verstijf gelijk en slik even. "Wil je dat ik er naar kijk? Dan trek je je shirt uit." zegt hij serieus. Ik mompel wat en trek met moeite mijn shirt uit. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang om geen geluid te maken door de pijn.

Brandon steekt zijn hand uit, die ik vervolgens aan neem. Voorzichtig trekt hij mij overeind en gaat op zijn knieën voor mij zitten. Awkward.

Hij pakt mijn heupen vast waardoor ik schrik en een stap naar achteren zet. Brandon zucht even en schud zijn hoofd. Weer pakt hij mijn heupen vast en draait mij om. Ik voel zijn ogen gewoon branden.. Nee, niet op mijn rug. Iets lager.

"Ik ga er verband omheen doen, voor steun." zegt hij. Ik knik maar wat en blijf naar de muur staren. Ik hoor wat gerommel en voel vervolgens Brandon zijn handen het verband om mijn middel doen. Zachte handen heeft hij wel..

"Uh, dank je?" lacht hij. "Voor wat?"

"Mijn zachte handen." grinnikt hij. Beschaamd leg ik mijn handen voor mijn gezicht.

"Is niet erg hoor, meer meiden vinden ze zacht." fluistert hij in mijn oor. Ik slik even waardoor hij weer begint te lachen.

"Hier." zegt hij dan. Ik draai mij om en zie dat Brandon een stuk stof in zijn hand heeft. Ik pak het aan en vouw het open. Een crop top, really?

"We hebben momenteel niets anders en je shirt zit onder het bloed." beantwoord hij mijn gedachten. Ik trek met een moeilijk gezicht de top aan en adem vervolgens zwaar uit
Inspanning is het zeker.

"Autumn?" Ik schrik van Justin zijn zware stem. "Mongool, je liet me schrikken." mompel ik. Justin kijkt me waarschuwend aan. Hij komt op mij aflopen en ik zie nog net Brandon weg lopen. Verkeerde moment Brandon!

"Wat had ik gezegt over een grote mond?" vraagt hij, terwijl zijn helder blauwe ogen die van mij doordringend aankijken. Mijn adem stokt even. "G-geen grote m-mond, anders gevolgen." stotter ik zachtjes. Justin zijn mondhoek krult omhoog.

"Brave meid."