Buitenspel - spin off

001

Hoofdstuk 1

"Milan, verdomme!" Isis stopte met ijsberen en keek de 15 jarige aan. "Wat moet ik toch met jou aan? Met geweld los je niks op." ze zuchtte.

"Het was niet mijn schuld! Jord begon met uitdagen." zei Milan en stond op van zijn plaats. "Dan nog heb je de keus om er niet op in te gaan. Ik weet dat hij je 'vijand' is maar je kunt er ook voor kiezen hem te negeren" Isis keek haar zoon aan.

Milan leek erg op zijn vader. Zijn blauwe ogen had hij van Isis. De rest van zijn uiterlijk had hij van Carel geërfd. Helaas had zijn verstand hem ergens verlaten sinds hij op de middelbare school zat.

"Wat is er allemaal aan de hand?" Carel kwam de woonkamer in met een sporttas in zijn hand. Het was inmiddels 1 uur en de training was afgelopen.

"Ik hoorde in de gang geschreeuw."

"Meneer dacht dat het grappig was om te vechten met een medestudent." Isis wees naar Milan. Carel zijn gezicht veranderde.

"Is het waar wat mama zegt?" vroeg hij aan Milan. "Nogmaals, het was niet mijn schuld!" Milan was geïrriteerd. Carel werpte hem een blik. "Maar ja, het is waar." mompelde hij.

"Dit was de eerste en de laatste keer. Begrepen?" vroeg Carel en keek hem strak aan. "Ja, pap."mompelde hij. "Mag ik nu gaan?" Milan keek zijn ouders aan.

"Natuurlijk." Milan liep weg en met een klap viel de deur in het slot.

"Wat moet ik toch met hem aan, Ca?"vroeg Isis hoofdschuddent en zakte op de bank neer. Carel zette zijn sporttas op de grond en ging naast haar zitten.

"Schat, luister naar me. Die jongen zit middenin de pubertijd. Hij maakt van alles mee. Het heeft tijd nodig." Carel keek haar serieus aan.

"Misschien heb je gelijk." Gaf Isis toe. "Zoals altijd." Carel grijnsde. "Niet altijd, meneertje." Isis glimlachtte weer.

"We moeten je zoon maar eens beter in de gaten houden." Zei hij. "Oh, alsof jij nooit hebt gevochten op school." grinnikte Isis. "Vaak zat, ze waren allemaal bang voor me."graptte Carel. "Sure." Zei Isis sarcastisch.

"Wat? Geloof je me niet ofzo?" Catel begon haar te kietelen. "Stopp!"Isis begon te schater lachen. "Niet als je sorry zegt!" grijnsde Carel. "Dat nooit! Ahh, Carel, stop it!" "Zeg sorry!" Lachend hing hij boven haar.

"Oke, sorry!" riep Isis half lachend. "Die wilde ik horen." hij keek haar aan en drukte zijn lippen op de hare. "Ik ga me douchen." Carel sprong even later op.

"Oh ja, Don vroeg of we vanavond kwamen chillen, bij hem en Ivy?" vroeg Carel. "Ja, natuurlijk. Komen er nog meer?" Vroeg Isis enthousiast.

"Joël en Naomi, Noa, Hakim, Perr, Donny, Lotte en Justin." Somde Carel op.

Justin had een transfer gemaakt naar AS Roma. Maar hij maakte niet zoveel speelminuten zoals bij Ajax. Daarom was hij terug gegaan naar Amsterdam. Iedereen was er erg blij mee.

Frenkie en Mikky waren naar Barcelona vertrokken vanwege Frenkie's transfer. Isis miste het stel heel erg. Gelukkig konden ze wel vaak genoeg FaceTimen met goeie verbinding.

Matthijs en Annick waren verhuist naar Turijn. Waar Matthijs voor de Italiaanse club Juventus speelde. Ook hen miste Isis iedere dag.

Gelukkig kon ze goed opschieten met Ivy, de nieuwe vriendin van Donny. Naomi, Daphne en Candy Rae. Met Lotte kon ze ook prima overweg. Samen vormden ze de 'nieuwe' voetbal vrouwen van Ajax.

Gelukkig was er niets verandert sinds de twee transfers van Frenkie en Matthijs. Iedereen deed gelukkig normaal. "Dan ga ik me vast omkleden." zei ze. Het was half acht in de avond.

"Lieverd je ziet er geweldig uit."protesteerde Carel meteen. "Maar ik ga toch niet in een trainingsbroek naar Ivy en Donny?" vroeg Isis lachend. "Dat is waar."gaf Carel grinnikend toe.

"Zie je zo." Carel gaf haar een snelle kus op haar wang. Isis glimlachtte wat in zichzelf en liep naar boven.

Wat een geweldig leven hadden ze hier toch...