Nog Niet Verslagen ✔

Hoofdstuk 38 - Herinneringen

Jo ontspant en gaat op de bank zitten. Ze zegt: "Ik zou willen dat ik je nu mijn tienerkamer kon laten zien. Daar hangt namelijk een Bon Jovi poster aan de muur." 

Pierre hoort de verandering in haar stem en ademt uit. "Echt? Jij houdt ook van Bon Jovi?" 

Jo lacht en zegt: "Ja. Ik zou willen dat ik met jullie opgegroeid was. We hadden zoveel plezier kunnen hebben samen." 

Pierre blijft even stil en zegt: "Ja, misschien. Maar ik betwijfel of je dan nu  ook met Dart zou zijn, als we elkaar toen al gekend hadden. Misschien is dit beter. Jullie zijn sterk samen."

Jo denkt even na en zegt: "Je hebt wel heel veel gezegd, voor de stille van de vriendengroep."

Pierre grinnikt en zegt: "Mijn moeder heeft me gedwongen. Ze is echt heel eng, als ze kwaad is. Ze maakte zich zorgen over je en zei in het kort: "Zorg ervoor dat Darts droomvrouw niet wegloopt. Bel haar nu, ze staat in de achtertuin. Die verdomde zus van je weet altijd alles te verpesten." 

Jo valt stil en laat alles door haar hoofd gaan. "Ik denk niet dat Dart verwerkt heeft wat er tussen hem en jouw zus tweeën gebeurd is. Hij werd spierwit toen hij die foto zag." 

Pierre zegt: "Ik denk niet dat dat de reden is. Hij schaamt zich heel erg voor die tijd in zijn leven. Hij lijkt te denken dat hij mij en mijn ouders teleurgesteld heeft, door mijn zus haar gang te laten gaan met hem. Terwijl wij allemaal mijn zus er de schuld van geven. Ze is nog steeds zo. Ze is op dit moment de minnares van een getrouwde politicus en van een bekende zanger. En dat zijn degenen waar wij vanaf weten. Ik denk ook dat hij bang is dat jouw gevoelens voor hem veranderd zijn, nu je dit weet." 

Jo probeert alles op een rijtje te krijgen en zegt: "Stop met praten Pierre! Je hebt nu zo veel gezegd, dat ik bang begin te worden." 

Pierre barst in lachen uit en zegt: "Het is allemaal jouw schuld, je bent makkelijk om mee te praten. Wacht daar. Dart komt naar je toe."

Jo leunt achterover op de bank en sluit haar ogen met een zucht. Binnen een minuut komt Dart binnen rennen en knielt voor haar neer. Hij legt zijn handen op haar wangen en zegt: "Ik dacht dat je weg was. Ik wilde achter je aan gaan, maar madame Aimant hield me tegen. Ze zei dat ze met me moest praten en dat Pierre voor je zou zorgen? En toen stuurde hij me een berichtje dat je hier was..." 

Jo ziet de angst en de verwarring in zijn ogen en streelt met haar vingers door zijn haar. "Rustig aan, lekker ding. Ik ben hier." Dart gaat naast haar op de bank zitten en wrijft over zijn nek. Jo staat op en gaat op zijn schoot zitten en kijkt hem diep in zijn ogen. 

Hij haalt diep adem en kijkt haar aan, terwijl hij begint te vertellen. "Ik heb me al die tijd geschaamd, voor dat gedoe met Pierres zus. Ik voelde me een idioot, omdat ik daar ingetrapt ben. En het voelde alsof ik de familie die echt om me gaf, verloren had. Pierre en zijn ouders zijn er altijd voor me geweest. Ik mocht altijd langskomen en kon hier mezelf zijn, dat was genoeg. Ik had geen idee hoe schuldig ik me nog voelde." 

Hij zucht en zegt: "Toen ik jou erover had verteld... Had ik mezelf ervan overtuigd dat jouw gevoelens voor mij zouden veranderen. Maar nu ik er met Pierres moeder over gesproken heb, ben ik tot de conclusie gekomen dat het allemaal in mijn hoofd zat. Ze hebben het mij nooit kwalijk genomen, ze hebben het van begins af aan hun dochter verweten." 

Hij zucht en kijkt naar beneden, maar Jo duwt zijn kin omhoog en zegt: "Nu moet je heel goed naar me luisteren. Ik weet hoe raar het is om in je herinneringen rond te lopen met mij. Ik voelde het ook, toen we samen in Nederland waren. Het maakt je een beetje in de war. Maar ik zal nooit minder van je houden. Alleen maar meer. Je moet er alleen wel met me over praten. Want als je niets zegt, dan ga ik dingen verzinnen en die zijn altijd erger dan de waarheid. Ik hou van je, voor altijd."