Nog Niet Verslagen ✔

Hoofdstuk 1 - Vlucht

Jo stapt uit de taxi en laat de zonnestralen haar gezicht even verwarmen, voordat ze haar rugtas van de achterbank pakt. De leren rugtas bevat alles wat ze nog bezit in deze wereld en dat is niet veel meer.

Onbewust raakt ze het verse litteken op haar wang even aan en loopt dan richting de boardwalk. Venice Beach...Wat heeft ze zichzelf aangedaan? Nou niet echt nummer één op haar reis bucket list, maar om één of andere reden voelde ze zich aangetrokken tot deze plek.

Trouwens, de eerste vlucht van Schiphol naar een plaats buiten Europa, was die naar LAX. En God weet dat ze zo veel mogelijk afstand nodig had tussen zichzelf en de plek die ze ooit thuis noemde.

Ze probeert haar gedachten te kalmeren, lopend over de boardwalk tussen de mensen. Maar verschrikkelijke herinneringen komen boven en ze zakt bijna door haar benen.

"Verdorie! Ik kan maar beter een plek vinden om te zitten, voordat ik mezelf compleet voor gek zet."

Ze kijkt rond en ziet een café, een paar stappen verderop. Ze ademt diep in en loopt langzaam richting de ingang, op gevaarlijk trillende benen. Ze klampt zich vast aan de klink van de deur, terwijl ze naar binnen strompelt. Met een diepe zucht laat ze zich vallen op de eerste de beste stoel die ze ziet.

Ze fluistert tegen zichzelf: "Gehaald." Ze zit daar met haar hoofd in haar handen en probeert met al haar kracht het trillen en de opkomende tranen te stoppen.

Ze hoort zachte voetstappen dichterbij komen. Voorzichtige voetstappen, alsof de eigenaar ervan bang is om haar te storen of haar te laten schrikken. Zodra de voetstappen stoppen bij haar tafeltje, hoort ze iemand diep ademhalen.

Een diepe, warme stem zegt: "Je ziet eruit alsof je wel een warme kop koffie kunt gebruiken."

Ze kijkt voorzichtig omhoog, in een paar warme, bruine ogen. De eigenaar van dit vriendelijke gezicht geeft haar het gevoel dat ze hem compleet kan vertrouwen. Ze knikt langzaam en probeert te glimlachen.

De man draait zich om en loopt weg. Ze denkt bij zichzelf: "Hoe is het mogelijk dat ik het gevoel heb dat ik deze man kan vertrouwen? Dat brein van me is niet goed hoor. Ik zou toch moeten weten dat een man vertrouwen uiteindelijk alleen maar pijn oplevert."

Ze legt haar bril op tafel en veegt haar tranen weg. Ze probeert wat rechter op te zitten, nu haar benen gestopt zijn met trillen. De volgende stap is normaal ademhalen en die stomme tranen binnenhouden.

"Je hebt voor meer dan een mensenleven aan tranen gehuild in het vliegtuig! Genoeg nu! What doesn't kill you, makes you stronger, toch?"

Ze mompelt een gedeelte van een songtekst, in de hoop dat het haar wat moed zal geven. "This is my fight song, take back my life song..."

Zodra ze het laatste woord mompelt, verschijnt er een kop koffie voor haar neus. Haar stem breekt als ze de man bedankt en ze neemt meteen een slok. Hij knikt en loopt bij haar vandaan.

De warme, sterke vloeistof kalmeert haar een beetje. Ze ruikt aan de koffie en een klein lachje verschijnt op haar lippen.

"Dit is goede koffie. Deze plek mag ik niet vergeten."

Ze pakt haar dagboek uit haar rugzak en kijkt naar het menu op tafel. Ze ziet er 'The Sidewalk Cafe' op staan en schrijft de naam in haar dagboek. Ze tekent er een kopje koffie naast met een hartje.

Ze neemt nog een slok en voelt zich wat rustiger worden. Ze zet haar bril weer op en neemt de omgeving in haar op. Ze realiseert zich snel dat ze zich op een heel mannelijke plek bevindt.

Ze lacht zachtjes, zodra ze de grote marmeren bar ziet, met grote tv schermen om sportwedstrijden op te kijken. De meubels zijn ook behoorlijk mannelijk en toch voelt ze zich om de één of andere reden helemaal niet ongemakkelijk hier.