SUCCESSFUL ang naging operasyon kay Alexis at ngayon ay naka-confine na ito sa isang private room sa fourth floor na nasa west wing ng Rose General Hospital na matatagpuan sa lungsod.
Nang matapos ang operasyon ay pinauwi muna si Angela upang makapagpahinga ito at nang makita na rin ang amang si Don Carlos.
At ngayon, kagagaling lang niya sa bahay. Subalit hindi pa rin nagigising ang binata.
Napapansin niyang tila iniinda pa rin nito ang kirot ng sugat na iyon. At sa tuwing maaalala niya ang ginawang pagbaril ni Ricky kay Alexis ay hindi niya maiwasang sisihin ang kanyang sarili sa nangyari rito.
Wala itong alam tungkol sa nasaksihan niya.
At least, sa ngayon ay wala pa.
Sinabi na niya sa lahat ang tungkol sa nakita noong gabing maaksidente siya at hindi naiwasang mahindik ang lahat sa nalaman.
At ngayon, tanging si Alexis na lang ang hindi nakakaalam niyon.
Patuloy pa ring pinagmamasdan ni Angela si Alexis at hindi niya maiwasang mapaiyak sa ginagawang pag-iinda nito sa kirot ng sugat nito kahit na wala pa itong malay.
At dahil sa nararamdamang awa para rito, natagpuan niya ang sariling ginagap ang palad ng binata at marahang pinisil iyon.
Baka sa ganoong paraan ay maibsan ang nararamdamang kirot ng binata.
'I'm really sorry, Alex. Hindi ko gustong madamay ka sa gulong ito. Lalo namang hindi ko ginustong mapahamak ka sa kamay ng Fidel Mariano na iyon. Dahil—' Natigilan sa pag-iisip si Angela nang maramdaman niya ang pagpisil ni Alexis sa palad niya.
Hanggang sa makita niyang unti-unting nagmumulat ng mga mata ang binata.
"Alex..."
Dumilat ang mga mata ni Alexis at hinagilap ng tingin ang taong tumawag sa pangalan nito. At nang makita ang hinahanap ay napangiti ito habang hawak pa rin ang kamay niya.
"Hi..." bati ng binata sa kanya.
Napabuntong-hininga si Angela at hinaplos ang buhok nito. "Kumusta ka na? Masakit pa ba ang sugat mo?" masuyong tanong niya habang patuloy ang paghaplos sa buhok ni Alexis.
"Medyo masakit pa. Pero kaya ko naman. Isa pa, nandito ka naman na, eh."
"Ano naman ang koneksyon ko riyan sa sugat mo?"
"Kapag nakikita ko kasi ang mukha mo, nawawala ang sakit na nararamdaman ko. Kaya naman hindi na ako nahihirapan pa."
"Hmp! Kahit na kailan talaga, bolero ka."
"Siguro... sa ibang babae, bolero ako. Pero kapag sa 'yo, hindi ko yata kayang gawin iyon."
"Talaga lang, ha?" nakangiting tanong ni Alexis.
"Oo naman. Bakit, hindi ka ba naniniwala?"
Hindi kumibo si Angela. Tinitigan lang niya ang binata.
"Angela..."
"I don't know kung gusto kong paniwalaan iyon."
"It only means na hindi ka talaga naniniwala sa akin, hindi ba?" nagtatampong wika ni Alexis.
At lihim na nataranta ang dalaga nang mahimigan iyon sa tinig nito.
"Paano naman kasi ako maniniwala? Eh hindi mo nga napatunayan sa akin 'yang sinasabi mo?"
"Ano bang patunay ang gusto mong gawin ko para lang maniwala ka?"
Saglit na napaisip si Angela. "Bago ko sagutin ang tanong mo, sagutin mo muna ang itatanong ko sa 'yo."
YOU ARE READING
✔ | CHRONICLES OF THE ROSES BOOK 1: I Won't Ever Leave You
Romance[COMPLETE]【Written in Filipino】 Nagbalik si Alexis sa kanilang hacienda matapos ang sampung taong pamamalagi niya sa Canada, patuloy na baon ang isang alaalang sumugat sa kanyang puso. Sa paniniwalang namatay sa isang aksidente ang kanyang pinakamam...
