Nog Niet Verslagen ✔

Hoofdstuk 25 - Bus

Dart hoort hem mompelen en hoort dan een piep, zodra hij de foto ontvangt. Hij bekijkt de foto met een duivelse grijns op zijn gezicht. Mark heeft bloed op zijn shirt, een vreemde vlek in zijn broek en zijn neus is overduidelijk gebroken. Jo gaat deze foto geweldig vinden. "Dankjewel Dirk. Voor alles. We gaan proberen om dit weekend naar Nederland te vliegen. Maar ik beloof niks." 

Dart beëindigt het gesprek, loopt de veranda op en ziet Jake de tuin in komen met een papieren zak in zijn hand. Jake zet de zak neer en zegt: "Allemaal koud eten, dus er is geen haast bij. Maar ik dacht dat je wel wat zou lusten. Slaapt Jo?" 

Dart zegt: "Ja. Maar ik heb iets dat je moet zien." Hij laat de foto aan Jake zien en Jake springt op met zijn vuist in de lucht. 

"Wat gaaf! Heeft Jo hem al gezien?" "Nee, ik heb hem net van Dirk gekregen." 

Jake lacht en kijkt nog een keer naar de foto. "Dat heeft ze echt goed gedaan, dat zusje van me. Ik ben trots op haar."

Dart gaat op één van de treden zitten en nodigt Jake uit hetzelfde te doen. "Over zussen gesproken... Jo vertelde me dat jij haar gered hebt, toen ze in jouw café terecht kwam en dat jouw zusje daar iets mee te maken moest hebben? Ik heb haar verteld hoe mijn zus me gered heeft, toen mijn vader overleed. Nou ja, je kent het verhaal. Je weet wat een zielig hoopje mens ik toen was en je kent mijn zus een beetje. Hoe dan ook, bedankt dat je er voor Jo was toen ze hier aan kwam. Zonder jou..." 

Jake legt zijn hand op Darts schouder en zegt: "Je hoeft me niet te bedanken. Ze heeft mij net zo goed gered. En ik denk ook dat mijn zusje haar op één of andere manier bij me gebracht heeft. Ik heb verder nooit iemand over mijn zusje verteld. Ze stierf op haar zeventiende... Ze liep weg om met een enge vent samen te gaan wonen... Ik woonde toen al niet meer thuis... Toen ze me belde voor hulp, was ik te laat... Ik vond haar dood, op de vloer..."

Hij haalt een hand door zijn haar en gaat verder: "Ik heb mezelf daar altijd de schuld van gegeven, nooit echt meer geleefd, geen plezier meer gehad en toen kwam Jo binnen strompelen. Dit gebroken meisje, die ik nog wel kon redden. Ik zag het, toen ik in haar ogen keek. Ik wist wat ze had meegemaakt, voordat ze het me vertelde. Ik kan niet eens uitleggen hoeveel het me geholpen heeft om haar te mogen beschermen. Om haar mijn kleine zusje te mogen noemen en dat zij dat ook nog goed vindt. Ze heeft dit gebroken, koude hart opgelapt."

Hij voelt twee armen van achteren om zich heen slaan en hoort een schor stemmetje zeggen: "Ik hou van je, grote broer. Meer dan woorden ooit kunnen zeggen. Jij hebt me gered." Jo laat Jake los en gaat een tree hoger, tussen de mannen in, zitten. Dart glimlacht naar haar, ze heeft een shirt van hem aan en haar haar zit lekker wild. Jo glimlacht terug en zegt: "En ik dacht dat mannen het altijd over auto's, motoren, drank en meiden hadden." 

Jake lacht en zegt: "Dat hebben we ook. Maar wij tweeën? Wij zijn softies geworden, toen jij in ons leven kwam. Niet dat dat iets slechts is. Maar het begon allemaal met een hele mooie foto die Dart me liet zien." 

Dart laat Jo de foto op zijn telefoon zien en haar ogen worden groot. Langzaam verschijnt er een gemene glimlach op haar gezicht. Ze tilt haar hoofd op en zegt: "Die neus ziet er gebroken uit. Ha! Veel erger dan een paar littekens. En dat heeft een meisje gedaan!" Ze lacht hardop en de twee mannen lachen met haar mee. 

Jake staat op en kust haar wang. "Ik moet terug naar het café. Zorg goed voor elkaar."

Dart kijkt naar Jo en vraagt: "Hoe zou je het vinden om dit weekend naar Nederland te vliegen?"

Jo kijkt hem geschokt aan en zegt na een minuutje: "Waarom?" 

"Omdat er een hele leuke expositie is in een galerie daar. Met werk van een fotograaf die jij kent. En we moeten daar misschien ook wat kranten kopen en billboards bekijken. En misschien kan ik je moeder ontmoeten."