სკოლაში თეჰიონი სულ თან დამყვებოდა და მაქსიმალურად ცდილობდა ჯიმინი ჩემთან არ მოსულიყო და უფრო მეტი გაღიზიანება არ გამოეწვია,ზარი დაირეკა თუ არა სახლში წავედით,გამოვიცვალეთ და თეჰიონის ბრძანებით მის ოთახში ავედი სულ მალე ისიც ამოვიდა და ხელში ორი ფორთოხლის წვენი ეკავა და ერთი მე გამომიწოდა,ჩემს წინ დაჯდა.
-სანამ არ მოვრჩები არ შემაწყვეტინო კარგი?
თავი დავუკარი
-სანა რაც იმ დღეს მოხდა კი იყო ჩემიც და შენი შეცდომაც, არ უნდა აგყოლოდი და ამის გამო ალბათ ჯიმინს არც ეჩხუბებოდა, მესმის რომ მისი რეაქცია რომელიც შენთვის არაადეკვატურია სინამდვილეში კი ძალიან დადებითია, მეც ასეთი რეაქცია მექნებოდა რომ გამეგო ნენსიზე მსგავსი უბრალოდ როგორ გითხრა ესე ვთქვათ ეს უფროსი ძმის რეაქციაა, ერთი თვეა რაც ერთად ვართ და ასე მალე რომ მოხდა ყველაფერი არ ესიამოვნა თან არავინ იცის რა იქნრბა მომავალში ამაში საწყენი არაფერია,
დაფიქრდი 5 წუთს გაძლევ და მიპასუხე თუ არ გინდა ბოდიშის მოხდა რატომ არ გინდა მაშინ ეგ მითხარი.
-თან მინდა თან არა მინდა,მინდა იმიტომ რომ რაღაცნაირ სიცარიელეს ვგრძნობ როცა ჯიმინს არ ველაპარაკები, ასე იყო ადრეც და სულ ყოველთვის ასე იქნება, ვიცი რომ არასწორი ვარ რაღაც მხრივ მაგრამ ჯიმინიც არაა მთლად ანგელოზი, შეეძლო ნორმალური რეაქცია გქონოდა და ყვირილის გარეშე ეთქვა სათქმელი მაგრამ არაა,ხომ უნდა მიმიყვანოს ისტერიკამდე,საკუთარი თავის ზიზღამდე,ნერვულ აშლილობამდე!
-ამას გულით არ შვება ეს უბრალოდ გაბრაზების გამოა ვერავინ ვერ აკონტროლებს საკუთარ თავს გაბრაზებისას.
-გაბრაზება ერთია და ზიზღი სხვა....ჰოო შენ გონია ჯიმინს გულზე ვეხატები?! კი ვუყავრვარ მაგრამ ზოგჯერ ისე იქცევა გეგონება ვალდებულია რომ ვუყვარდე, იცი რამდენჯერ ჩაუჩურჩულებია ჩხუბის დროს რომ მე ვარ ყველაზე დიდი შეცდომა მათ ცხოვრებაში რომ ჩემი ბრალია მამის სიკვდილი, კი ამას პირში არ მეტყვის მაგრამ ზურგს უკან ყველანი მაგრები ვართ!
ამ ყველაფერს თავ ჩახრილი და უკვე კარგა ხანი მტირალი ვამბობდი, თეჰიომა წვენი გადადო და ახლოს მოიწია თავი ამაწევინა ცრემლები მომწმინდა და ნაზად მაკოცა
მე:წავალ და დაველაპარაკები...სულ მე უნდა დავთმო
-ჩემი ჭკვიანი ასე აჯობებს.
4-5 წუთი ჩახუტებულები ვიჯექით ბოლოს ძალა მოვიკრივე და ავდექი ქურთუკი ჩავიცვი თეჰიონი გადავკოცნე და წავედი სახლში სადაც არავინ არ მელოდა, კარი ფრთხილად შევაღე როგორც ჩანს დედა სამსახურშია, ჯიმინი კიდე თავის ოთახში. სახლში ფრთხილად დავდიოდი ჯერ ოთახში ვაწყობდი იმას თუ რა უნდა მეთქვა მისთვის და სწორ სიტყვებს ვარჩევდი ტექსტი ფურცელზეც კი დავწერე მაგრამ ყველა დავკუჭე და გადავაგდე, ბოლოს გავბედე და მასთან შევედი უმნიშვნელოდ შემომხედა და კომპიუტერში რაღაცის ბეჭდვა განაგრძო.
მე:როგორ ხარ?
-კარგად
-მე არა
-რატომ?
-ძმა არ მელაპარაკება...
-ოჰ გადარდებს ეგ ფაქტი?
-კი...დალაპარაკება მინდა
-მაცადე ცოტა ხანი პროექტს ვაკეთებ.
-კარგი
მორჩილად ჩამოვჯექი საწოლზე და ლოდინი დავიწყე გავიდა 10 წუთი, ჯიმინი ისევ ბეჭდავდა რაღაცას მოვიწყინე და საქმის ძებნა დავიწყე ვიცოდი რომ ახლა თუ გავიდოდი ოთახიდან ეს ლაპარაკი არადროს არ დაიწყებოდა და შევამჩნიე, რომ ჯიმინის კარადა არეულია მოკლედ კარადასთან ერთად მთელი ოთახიც დავულაგე და როგორც იქნა მომაქცია ყურადღება.
-მადლობა,გისმენ აბა რა საქმე გაქვს?
-არ გამაწყვეტინებ?
-არა
-მოკლედ.....
