THE GUITAR PLAYER

75)δε σε αφήνω

"Δε θα παρασυρθώ μη φοβάσαι." ψυθίρισε στο αυτί μου.

Η αγκαλιά του ήταν τόσο όμορφη. Ένιωθα τόση ασφάλεια. Τόση θαλπωρή και έρωτα. Λάτρευα αυτή την στοργή που του έβγαζα.

Το καλοκαιρινό αεράκι φύσαγε τριγύρω μας απαλά. Είχε δροσούλα. Τα τριζόνια ακούγονταν βγάζοντας αυτό τον ήχο που έμοιαζε σαν να κριτσάναγε κάποιος κάτι. Εμένα προσωπικά αυτός ο ήχος μου θύμιζε πάντα καλοκαίρι.

Το φεγγάρι δεν ήταν ολόκληρο. Όμως εγώ το έβλεπα μισογεμάτο. Εγώ όμως σίγουρα ένιωθα πλήρη ευτυχία. Καιρό είχα να νιώσω τόσο γεμάτη.

Άραγε ήμουν ποτέ έτσι;

Τελευταία ένιωθα πως ξυπνούσα δίχως ιδιαίτερο σκοπό. Τίποτα στην ζωή μου δεν έμοιαζε ωραίο. Ξαφνικά δεν είχα παρέες παραμόνο την Αλκμήνη. Όμως δεν είχα ανακαλύψει πως αυτός που ήταν μόνιμα δίπλα μου θα ήταν ο μεγάλος μου έρωτας.

  Ο άνεμος δυνάμωσε και λίγη από την άμμο σηκώθηκε. Κάλυψα τα μάτια μου αυτόματα. Εκείνος με έσφιξε στην αγκαλιά του.

"Άσε με να σε ζεστάνω" μου ψυθίρισε γλυκά.

  Λατρεύω τα πάντα πάνω του.

"Μακάρι να κρατούσε για πάντα."

"Να ήταν πάντα καλοκαίρι ε;" με ρώτησε.

"Ε ναι. Μόνο το καλοκαίρι αισθάνομαι ότι ζω."

"Υπερβάλλεις."

"Όχι. Μόνο καλοκαιρινές αναμνήσεις έχω."

"Χαχα η αλήθεια είναι ότι δεν πέρναγα τόσο ωραία τα καλοκαίρια."

"Α ναι; Πώς και;" απόρησα.

"Το μόνο καλό ήταν ότι έβρισκα πιο εύκολα δουλειά." εκμυστηρεύτηκε.

"Αναγκάστηκες να δουλεύεις ε;"

"Ναι αφού... Α "

"Τι έπαθες;"

"Ξέχασα ότι ξέχασες..." χαχάνισε.

"Μη μου το χτυπάς." Θόλωσα για λίγο.

"Που λες εγώ ζούσα με την Μαρία στη Χαλκιδική."

"Μαρία; Ποια είναι αυτή; Γκόμενα σου;"

"Η μικρή μου αδερφή." Με αγριοκοίταξε."ζηλιαρόγατο." Με τσίμπησε στο μάγουλο.

"Και ζούσατε μόνοι;"

"Ναι"

"Μα αυτό απαγορεύεται!"

"Κοίτα η αλήθεια είναι ότι παρόλο που την κηδεμονία την είχε η γιαγιά που μένει εδώ Αθήνα, είχε πληρώσει μια γυναίκα και μας πρόσεχε."