ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 21

Oda Arkadaşım

Bölüm 21

~

Gerçekleri bilsek de yüzümüze vurulmadığı sürece acıtmaz canımızı yaptığımız hatalar. Bir gün bir rüzgar gelir her şeyi alt üst eder korkusuyla en derine gömeriz hatalarımızı. Gömdüğümüz o tozlu raflarda sonsuza dek kalsın isteriz. O denli yok sayarız ki gün gelir biz bile unuturuz. Ama hayat unutmaz, yaşattığın her acının hesabını bir gün mutlaka sorar.

İlgar'ın arkadaşları Kerim beyle vedalaşırken, "Kusura bakma amca biz böyle olacağını düşünemedik." dediler. Utançtan bakışlarını yerden kaldıramıyorlardı.

"Yok evladım sizin bir hatanız yok sıkmayın canınızı." dedi Kerim bey. Bütün hatanın kendisinde olduğunu düşünüyordu.

Kerim bey misafirleri yolcu ederken Menesse sandalyede oturmuş etrafına boş boş bakıp ağlıyordu. Beyninde tek bir cümle yankılanıyordu "Ne zaman yaralarıma merhem olacaksın?" Belli ki bugüne kadar İlgar'a hep acı vermişti. Belli ki bir kez olsun mutlu edememişti onu. Oysa İlgar'a acı vermek yerine ölmeyi tercih ederdi. Zaten edecekti de ondan ayrılmak da bir nevi ölüm değil miydi?

"Bir kez bile mutlu edememişim onu Güneş." Yanında oturan Güneş'le konuşuyordu ama bakışlarını uzaklara dikmişti Menesse.

"Yapma Menesse sinir anında söyledi gerçek düşünceleri değil biliyorsun."

"Ne bekliyordum ki? Her fırsatta ayrılacağım diyen, beni sevme diye bağıran bir eşi varken onun nasıl mutlu olmasını bekleyebilirim ki?"

İstediği tek şey İlgar'ın bugünü acı içinde geçirmemesiyken bencil ilan edilmişti. Düşündüğü tek şey İlgar'iken onu anlamamakla suçlanmıştı. İyi bir eş olmadığı doğruydu ama bunları hak edecek bir insan değildi. Kalbi sıkışmaya başladı az da olsa rahatlamak için gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Parmağını gözlerine bastırıp kafasını kaldırmıştı ki masaya doğru gelen Kerim beyle göz göze geldi Menesse.

"Senin yüzünden baba! Senin yüzünden böyle oldu. Bana o tokadı söyleseydin ben başka bir şey düşünürdüm. Senin yüzünden oldu!" Ne zaman ayağa kalktığını ne zaman Kerim beyin önünde dikildiğini hatırlayamayacak kadar öfkeliydi.

"Menesse o da bilemezdi yapma."

"Bırakın haklı her şey benim yüzümden oldu." dedi Kerim bey Menesse'nin aksine sesi oldukça kısıktı.

"Nasıl kıydın ona ya? Bir baba evladının annesine olan sevgisini nasıl sorgular? Tabii ki haklıyım her şey senin yüzünden oldu." Orada durduğu müddetçe kendine hakim olamayacağını biliyordu Menesse. Hayal kırıklığı dolu bakışlarını Kerim beyin üzerinden çekip hızlı adımlarla mekandan çıktı, ilk gördüğü taksiyi durdurup eve doğru yol aldı.

••••••

Yaşadıkları onu geçmişe götürmüş, hatırlamak istemediği şeyleri hatırlatmıştı. Sırf doğum günü istedi diye yediği tokadı, ardından günlerce yıldızlara bakıp annesinden özür dilediğini unutamıyordu. O sadece bir tokat değildi annesine olan sevgisi sorgulanmıştı. Şimdi ise parti organize ediyorlardı. Ne değişmişti ki? Madem doğum günü kutlanabilirdi öyleyse babası neden o küçük çocuğun kalbini enkaza çevirmişti?

Dışardan gelen seslerle Menesse'nin geldiğini anlayınca oturduğu yataktan kalkıp koltuğa geçti İlgar. Kimseyle konuşmak, kimseyi görmek istemiyordu. Uyumak istiyordu, sabah uyandığında tüm kötü şeylerin bir kabus olduğunu görmek istiyordu.