ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 4

ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 4
~

Menesse'nin ağlayarak odayı terk etmesinin ardından dakikalar geçmiş olmasına rağmen kimse hiçbir şey söylemeden öylece oturuyordu. Herkesin aklında farklı düşünceler dolanıyordu. İlgar'ın aklı Mehmet Beyin söylediklerinde takılı kalmıştı. Oğlanı tanımak için söz verdin demişti Mehmet Bey. Peki öyleyse Menesse neden birdenbire vazgeçmişti ki? Çok mu çirkindi? O kadar mı iticiydi ki Menesse tanışmayı bile reddetmişti? Neler oluyordu böyle? Neredeyse kız vazgeçti diye ağlayacaktı. Bu onun düşünceleri olamazdı. Buraya neden geldiğini unutmamalıydı. İstediği gerçek bir evlilik değildi ki Menesse'nin onu beğenip beğenmemesi hiçbir şeyi değiştirmezdi.

"Kızın rızası yoksa zorlayamayız. Bize müsade artık." Fısıldar gibi çıkmıştı Kerim Beyin sesi, üzüntüsü yüzünden okunuyordu adeta. Babasının sesiyle düşüncelerinden sıyrılıp ayağa kalktı İlgar.

Mehmet Bey ve Aslıhan hanım ne kadar ısrar etseler de orada kalmaya ikna edemediler Kerim Bey'i. ''Böyle bir durumda otele gitmek daha doğru." dedi Kerim Bey. Kimse evlilik hakkında bir şey söylemedi. Herkesin kederi yüzlerinden belli oluyordu.

Menesse odasında pencerenin kenarına oturmuş gökyüzünü izliyordu. Nasıl da etkileyici bakışları vardı İlgar'ın. Onu görünce öylece susmuştu. Oysa Menesse koşarak uzaklaşır diye düşünmüştü. Belli ki babası zorluyordu. Yoksa istese bu yakışıklılıkla çok daha güzel kızları elde edebilirdi İlgar. Dönüp bir an aynaya bakacak olmuştu ki anında bakışlarını gökyüzüne yönelti. Ne zamandır güzelliği bu kadar kafasına takar olmuştu Menesse? Neler oluyordu böyle? Kalbinin ona ihanet edeceğinden korkuyordu. Tek istediği evlilik mevzusunun daha fazla uzamadan kapanıp gitmesiydi.

Pencereyi kapatıp yatağına geçiyordu ki kapısı açıldı, Mehmet Bey gelmişti. Kızının yanına oturup konuşmaya başladı. "Bunca yıl kızım senden tek bir şey bile istemedim. Bütün kararlarını sorgusuz kabul ettim. İlk defa bir şey istiyorum senden neden ya neden düşünmeyi bile reddediyorsun?"

Bakışlarını babasına dikip baktı Menesse. Sahiden bunca yıl ondan hiçbir şey istememiş miydi babası? Ondan aldıklarını ne kadar da çabuk unutmuştu böyle. Üniversite, bisiklet ve daha bir çok eksik kaldığı şeyleri diyecek olmuştu ki anında sustu Menesse. Geçmişin acılarını konuşmak babasını üzmekten başka bir işe yaramayacaktı. "Baba bu istediğin şey kolay bir şey değil ki." dedi bakışlarını babasından uzaklaştırıp halıya sabitledi.

"Sen söz vermedin mi? Tamam baba demedin mi kızım? Ben sana yarın evlen demiyorum ki. Tanışın istiyorum. Bak bu gece iyice düşün. Şimdi bir şey söyleme." diyerek odadan çıktı Mehmet Bey. Bugüne kadar biricik kızını üzecek tek bir davranış bile yapmamıştı. Bunu biraz da kızı için istiyordu. Menesse'nin İlgar'la mutlu olacağını hissediyordu. Ya da öyle olmasını istiyordu.

Salona geldiğinde karısının hâlâ uyumadığını görünce gidip yanına oturdu. Aslıhan Hanım sessizce ağlıyordu. Yanına oturan kocasını fark etmesiyle gözyaşlarını silip iki kelam etmek için boğazını temizledi.
"Sen ne yapıyorsun Mehmet?" Soru sormaktan çok sitem doluydu sesi.

"Ne yapıyorum?" dedi Mehmet Bey tek kaşını havaya kaldırıp. Meydan okurcasına bakıyordu karısına. Menesse konusunda sayısız kavgalarından birinin daha başladığı belliydi.

"Olmayacak hayaller kurduruyorsun Menesse'ye." dedi Aslıhan Hanım sesinin kısık çıkmasına dikkat ederek.

"Neden olmasın Aslıhan? Kızımızın da her genç kız gibi yuva kurmaya hakkı var." Mehmet Beyin Aslıhan Hanımın aksine sesi yüksekti.