THE GUITAR PLAYER

74) Επέστρεψε

Ένιωσα ένα ανεξήγητο τρέμουλο.

"Είδα στον ύπνο μου την μητέρα σου."

Τα μάτια του γούρλωσαν. "ΑΛΗΘΕΙΑ;"

"Ναι..."

"Και και για πες πως την είδες σου μίλησε ;"

"Φόραγε ένα λευκό φόρεμα... Και μου είπε ότι από εκεί που είναι σε προσέχει." χαμογέλασα συμπονετικά. "Δεν ήξερα ότι την είχες χάσει..."

"Το ήξερες... Όπως και άλλα πολλά για εμένα.Απλώς τώρα δε τα θυμάσαι..."

"Παύλο;" τόλμησα να πάω κόντρα στους δισταγμούς μου και να ρωτήσω.

"Έλα"

Αυτή η φωνή. Αυτά τα μάτια. Αυτή η εικόνα. Με φουντώνει ολόκληρη , με αναστατώνει. Ή που θα την λατρεύω ή που θα τη μισώ.

"Εγώ..." πήγα να πω.

Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Μου χαμογέλασε πλατιά καθώς καταλάβαινε ότι είχα αρχίσει να θυμάμαι...

Όμως δε θυμάμαι. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται τόσο η ανάμνηση για να καταλάβω το ότι είμαι ερωτευμένη.

Παλεύω συνέχεια να το διώξω αλλά κοντά του νιώθω ανεξήγητα μαγικά. Νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται.

Με τράβηξε από το χέρι. Αρχίσαμε να προχωράμε.

Περάσαμε τον κεντρικό. Και το λιμάνι... Ο δρόμος όσο περπατούσαμε γινόταν και πιο παλιός και στένευε. Εξαφανίστηκε και την θέση του την πήραν πετραδάκια και άμμος.

"Πού με πας;" ρώτησα.

Είχε αρκετό αέρα.

"Εκεί που έγινε το μοιραίο.." αποκρίθηκε. Με κράτησε σφιχτά από το χέρι. "Έλα να περάσουμε τα βράχια. Μαζί όμως. Για να σε προσέχω αυτή τη φορά."

Σχεδόν με κουβάλησε πέρα από τα βράχια στην ακρογυαλιά.

Καθήσαμε κάτω.

"Άλλο ένα καλοκαίρι τελειώνει..." διαμαρτυρήθηκα ενώ έβλεπα άλλο ένα ηλιοβασίλεμμα.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν. Έφυγε και αυτό το καλοκαίρι. Σχολείο πάλι... Πρέπει να αρχίσω να διαβάζω μήπως θυμηθώ τίποτα.

"Μη μου πεις πως πας την συζήτηση προς το σχολείο;" ρώτησε γελώντας.

"Χαχαχα τόσο καλά με ξέρεις;" ρώτησα χαρούμενη.

"Έχω απορίες..." αναφώνησε.

"Σαν;"

"Δεν με έβρισες σήμερα." με κοίταξε λοξά και γέλασα.