I'll find you

17

Melody P.O.V.

Liam liep een beetje alleen achter ons aan, ik keek naar de omgeving. Het was weliswaar prachtig, maar dit was niet de plek waar ik wilde zijn. Ik wilde niet op de vlucht zijn, maar anderzijds zou ik niet weten waar ik dan wel zou willen zijn. Zo en zo niet thuis, dat was misschien wel de laatste plaats waar ik wezen wilde. Alles om me heen was spierwit en het enige wat echt opviel was het boomschors van alle bomen, Ik zuchtte diep, ik zou wel bij Cath en Brodie willen zijn. Cath was de enige familie waar ik echt op kon rekenen, ik miste mijn moeder en Gabriëlle ook wel een beetje.

Ik voelde me schuldig voor Liam. Ik voelde me rot omdat ik hem aan het lijntje had gehouden en niets had verteld over Daniël. Ik had het moeten doen, voordat hij er achter zou komen. Dat was alleen te laat nu, want hij wist het en het was hard aangekomen.

Ik zag Brodie vanuit de verte en hij rende naar ons toe, ik wist eigenlijk eerst niet waar we heen gingen maar ik had het gevoel dat we zuidwaarts moesten. Gelukkig bleek dat ook zo te zijn, ik knuffelde Cath die achter de bomen vlakbij Brodie verscheen.

'Veilig en wel. Laat me niet zo schrikken voortaan oké?' Zei ze terwijl ze ons weer naar de grot leidde.

'Het spijt me, heeft Brodie toevallig iets tegen brandwonden?' Zei ik vragend.

'Niet dat ik weet. Is het voor dat meisje? Ik heb haar handen gezien, het ziet er niet prettig uit.' Ik knikte als antwoord.

Het meisje liep tussen de twee groepen in een beetje strompelend. Brodie en Liam waren druk aan het praten, we moesten hier weg en achter de soldaten van de koning aan. Het moest snel gebeuren ook. Want ik geloofde dat deze ratachtige mannetjes achter ze aan zaten. Miscchien waren dit wel alleen verkenners, toch was het niet de bedoeling dat ze van achter werden aangevallen. Dat zou tot de grootste nederlaag ooit leiden, en ookal haatte ik de koning met hart en ziel. Het was niet helemaal de bedoeling dat ons land overgenomen zou worden of iets in die richting.

We waren al een eind op weg toen we die ochtend voor zonsopgang waren vertrokken. De sneeuw bleef aan je voeten kleven en alhoewel Brodie het meisje regelmatig had behandeld liep ze nog steeds moeilijk. Ik wist na een kort gesprek met haar te hebben gehad dat ze Luna heette. Ze sprak zeer weinig wat ik kon begrijpen, je kwam niet zomaar over gemarteld worden. Ze had tijd nodig en iedereen kon het begrijpen.

De tijd verliep snel ook al was de reis zwaar. Het was erger gaan sneeuwen wat goed was voor het uitwissen van onze sporen. Het was alleen niet zo fijn voor het volgen van de sporen van de koning zijn ridders, of de ratachtige mannen. Liam deed zijn uiterste best om bij me weg te blijven en het voelde eenzaam. Een eenzaamheid die me verscheurde, het deed meer pijn dan het afscheid nemen van Daniël. Ik wilde het niet toegeven eerst, want ik hield van Daniël. Alleen was het duidelijk niet zoveel als van Liam, eerst had ik gedacht dat het kwam doordat Daniël ver weg was. De tijd leerde dat dit duidelijk niet het geval was.

Ik had Liam nooit pijn willen doen, ik had het hem ook nooit willen vertellen. Ik was met hem aan het flirten terwijl ik al iemand had. Hoe egoïstisch maakte dat mij wel niet, hoe besluiteloos? Liam verdiende beter maar als hij mijn excuus zou aanvaarden zou ik niet van zijn zijde wijken.

Daniël wist niet dat ik eraan kwam, hij wist niet dat ik van iemand anders was gaan houden. Ook wist hij niet dat er van achteren een aanval zou komen. Hij wist niets en dat verergerde de situatie in praktisch alle opzichten. Als ik Daniël weer zou zien zou het pijnlijk voor ons beide zijn. Ik zou hem moeten uitleggen dat ik niet speciaal meer daar was voor hem. Dat ik meer van iemand anders hield dan van hem.

P.O.V. Luna

Mijn voeten deden zeer en mijn handen brandden. Ik wist dat ik veiliger was dan eerst, dat ik door deze mensen niet gemarteld zou worden. Alleen de angst die me s'nachts overspoelde als iedereen sliep behalve de persoon die op wacht stond, die was erger dan elke soort van marteling.