I'll find you

5

Ik bleef maar over hem denken, waarom? Ik wist het niet. Maar het voelde alsof ik hem kende, de manier waarop hij praatte en lachte. Ik wist niet hoe en waarvan ik hem kende maar op een of andere manier voelde hij vertrouwd. Ik kon het niet thuisbrengen.

'Hier.'

Hij gaf me een fraai uitziende boog, en ik vroeg me gelijk af hoe hij wist dat ik kon boogschieten. Ik pakte de boog aan en voelde hoe licht en soepel het hout was. Mijn hand gleed over de zijkant naar de inkeping waar de pijl hoorde te liggen.

'Hoe weet je eigenlijk dat ik boog schiet?'

Ik deed mijn best om zo n normaal mogelijk te klinken. Ik kon alleen niet goed verbergen dat ik verbaasd was.

'Melody? Je herkent me niet meer zeker?'

Ik beet op mijn lip, ik kon me niet bedenken waarvan ik hem zou moeten kennen. En zo'n persoon als hij zou ik zo herkennen als ik hem al eens had gezien.

'Nee,' mompelde ik een beetje beschaamd. 

'Ik ben het Liam, de zoon van Jared.'

Jared?  Liam.

Het is niet waar

'Liam?'

Hij knikte instemmend.

'Maar jij was zo anders.  Toen je jong was je zo klein en had je totaal geen spieren.'

Dat kwam veel te snel uit mijn mond. Nu schaamde ik me. Damn waarom deed ik zulke dingen zo vaak.

'Ehm, dankje. Je bedoelt dan nu toch dat ik ze nu wel heb hé?' Hij grinnikte en ik voelde mijn wangen rood worden.

'Ja zoiets geloof ik.'

Hij grinnikte nogmaals, naar mijn idee genoot hij hier net iets te veel van.

'Maar het stelt nog steeds niet echt wat voor,' zei ik met een glimlach terwijl ik in zijn arm kneep.

Ik kan er niets aan doen maar aan de ene kant voelde ik dat er iets was, niet echt spanning maar meer iets waar hij mee zat. En ik kon er mijn vinger eigenlijk niet op leggen. Was er iets aan de hand, met hem, of zijn vader.

'Waar zijn je spullen?'  Vroeg Liam terwijl hij me aankeek en probeerde te ontdekken waar ik alles had.

'Toen ik in dit net.' Ik gebaarde naar het net dat ergens boven me hing, 'vastzat waren er mannen en die wilden graag mijn spullen.  En nu heb ik dus zelf helemaal niets. '

'Zal ik met je mee reizen tot de eerstvolgende stad? Dan kan je daar inkopen doen e.d. en tot daar heb je dan ook eten. Want je reist met mij mee.'

Ik knikte,  'als je dat zou willen ben ik je echt eeuwig dankbaar. '

Ik aanvaardde niet snel hulp maar nu besefte ik dat ik het wel nodig had. Hij gaf me een por en gebaarde dat ik zijn kant op moest komen. Hij sprong op zijn paard en ik probeerde hem na te doen. Ik wilde soepel achterop springen maar het ging niet. Ik gleed weer weg en belande in de sneeuw. Ik was aan de kleine kant en het paard, die was aan de grote kant. Ik zag dat hij probeerde zijn lach in te houden. Ik had de neiging om hem een elleboogje te geven maar hij zat al op het paard dus ik zou er misschien niet eens bij komen. Ik wilde mezelf niet nog erger voor schut zetten en ik besloot hem maar te vragen of hij me erop wilde helpen, maar hij vroeg het al.

'Hulp nodig?' Hij stak daarop gelijk zijn hand uit en ik nam hem aan. De plek waar mijn huid de zijne aanraakte gloeide. En ik haatte mezelf ervoor, ik bedroog Daniël dan wel niet maar alsnog voelde dit slecht.

Hij trok me achterop en we zaten op het paard, ik was eigenlijk best blij dat ik zijn hulp aanvaardde normaalgesproken zou ik weg zijn gelopen. Net zoals de vorige keer, ik wilde nooit hulp. Ik wil eigenlijk nooit hulp. Waarom liet ik Liam me dan helpen, de enige die me ooit had geholpen was Jared en.. mijn moeder.