Because I love you || Cameron Dallas || Book three || Wolno Pisane

3

*Chcę zadedykować ten rozdział czytelniczkom (Lusiaq_ oraz BaranekSzonek ) , które w ostatnim czasie bardzo zmotywowały mnie do pisania i dzięki którym tak szybko wrzucam kolejny rozdział! Dziękuję wam dziewczyny za wszystkie komentarze i gwiazdki i mam nadzieję, że zostaniecie jeszcze trochę ze mną ❤️ Chciałam jeszcze życzyć Lusiaq_ wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, dużo szczęścia, marzeń, o które warto walczyć, przyjaciół, z którymi warto być, pogody ducha, mnóstwa uśmiechu oraz miłości przez całe życie. Oczywiście jeszcze mnóstwa żelków oraz czekolady 😏😏 *

Siedziałam na pralce i czekałam, aż Cameron wyjmie wszystkie odłamki szkła z moich nóg i muszę stwierdzić, że nie był w tym zbyt delikatny. W dodatku jego ręka trzęsła się niemiłosiernie, utrudniając mu złapanie małych elementów, przez co co chwilę szczypał mnie pęsetą.

-Możesz się nie ruszać?- podniósł na mnie wzrok i mocniej chwycił moją łydkę, przez co syknęłam z bólu.

-To nie ja się ruszam, tylko Twoja łapa- jęknęłam, kiedy znów zostałam dźgnięta otrą częścią pęsety -Jak sobie dawałeś radę na studiach, a teraz w pracy, jak nie możesz opanować drżenia dłoni?- kiedy kolejny raz zranił moją skórę, chwyciłam jego dłoń, odbierając mu narzędzie. Szatyn jedynie westchnął z frustracji i usiadł na podłodze przede mną.

-Wybacz, ale cała ta sytuacja jest dla mnie nieco stresująca- zakrył dłońmi twarz, aby zagłuszyć kolejne westchnięcie -Cały czas zastanawiam się jaki będzie jego kolejny krok. Co zrobi mi lub co gorsza Tobie, aby dopiąć swego- przeczesał dłonią włosy, szarpiąc za końcówki.

-Powinniśmy to zgłosić- powiedziałam, starając się samej powyjmować ostanie kawałki szkła, które dalej tkwiły w mojej skórze -Ale nie mamy dowodów na to, że to była jego sprawka- odłożyłam pęsetę obok siebie i chwyciłam wacik nasączony wodą utlenioną, którym pomału przemywałam ranki.

-Nie zamierzam czekać, aż stanie się coś poważniejszego niż wybite okno- jego oczy nieco pociemniały, a to był zły znak. Nie chciałam, żeby Cameron zamieszał się w jakieś pobicie czy coś gorszego, ale też miał rację. Nie mogliśmy czekać na kolejny atak, choć tak naprawdę nie wiedzieliśmy czy to akurat był Grzesiek. Może ktoś wykorzystał sytuację w ramach zemsty na Grześku, który nie ukrywajmy, nie miał za dużo przyjaciół -Jutro z rana pojadę po nową szybę i przy okazji zgłoszę wandalizm na policję- jedynie mu przytaknęłam, ponieważ wiedziałam, że jeśli będę się z nim spierać, szatyn załatwi sprawę po swojemu.

-Pamiętaj, że jutro jedziemy na kolację z Mią i Nash'em- teraz to on skinął głową, po czym pomógł mi zejść z pralki -Powiedzieli, że muszą z nami porozmawiać. Wiesz o co może chodzić?- powoli zaczęłam się rozbierać, aby wziąć prysznic przed pójściem spać. Godzina nie była zbyt późna, ale ten dzień zdecydowanie mnie wykończył i jedynie na co miałam ochotę to rzucenie się na łóżko i pójście spać.

-Może o naszym ostatnim zachowaniu?

-Chyba raczej Twoim. To Ty nie chciałeś ze mną w ogóle porozmawiać, a wręcz wyjechać, aby tylko mnie nie widzieć- spojrzałam na niego wymownie, po czym weszłam do kabiny prysznicowej, w której po chwili również znalazł się szatyn. Włączyłam wodę, pozwalając aby jej ciepło nas odprężyło.

-Ile razy mam Cię jeszcze za to przepraszać?- mruknął, przytulając się od moich nagich pleców. Jego ciepło podziałało znacznie lepiej niż strumień wody. Uśmiechnęłam się pod nosem, po czym odwróciłam się do niego przodem, zarzucając mu ręce na szyję.