Nog Niet Verslagen ✔

Hoofdstuk 3 - Beter

Hij bedekt zijn gezicht met zijn handen en zijn schouders beginnen te schudden. Jo staat snel op en slaat haar armen om hem heen. Ze geeft hem een kus op zijn hoofd en houdt hem stevig vast. Deze grote, sterke man ziet er zo verloren uit, dat dit het enige is dat ze bedenken kan. Ze wrijft over zijn rug, terwijl hij hartverscheurend huilt. Hij haalt moeizaam adem en probeert te spreken, maar dat lukt niet. 

 Jo staat op om een glas met water te vullen en bestudeert hem terwijl ze hem het glas aangeeft. Ze gaat naast hem zitten en legt haar hand over die van hem op tafel. Hij kijkt haar aan met zijn ogen vol tranen en neemt een paar slokken van het water. 

Hij fluistert: "Dankjewel. Maar er is meer..." 

Jo knijpt in zijn hand en zegt: "Ik denk dat ik het al weet. Het was die vent hè? Hij was niet goed voor haar..." 

Haar keel zit dicht van alle emoties die door haar lijf razen en haar eigen ogen vullen zich ook met tranen. In één vloeiende beweging trekt Jake haar op zijn schoot en houdt haar stevig vast. Ze huilen op elkaars schouder, steun vindend bij elkaar. Ze kalmeren langzaam en realiseren zich dan opeens hoe ze zitten. 

Jake schraapt zijn keel en Jo staat op met een verlegen glimlach. Om zichzelf wat te doen te geven, pakt ze de mokken van tafel om ze nogmaals met koffie te vullen. Jake bedankt haar met een zachte glimlach, als ze hem zijn mok aangeeft. Ze drinken hun koffie zonder iets te zeggen, allebei diep in gedachten verzonken.

Op een gegeven moment, zegt Jake zacht: "Het spijt me. Ik had geen idee hoe diep deze pijn nog zat. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou een rotgevoel te geven. Jij hebt dit allemaal niet verdiend." 

Hij kijkt haar aan met een bezorgde blik in zijn ogen, maar Jo staart naar hem met een vurige blik. 

"Hou je mond, Jake! Ja, jouw verhaal heeft gevoelens bij me losgemaakt. Maar waag het niet om je schuldig te voelen over het feit dat je dit met me gedeeld hebt. Het was bijzonder... Ik voel me vooral vereerd dat je me genoeg vertrouwt om dit met me te delen. Ik begrijp nu ook veel beter, waarom je mij geholpen hebt. En als er iemand sorry zou moeten zeggen, dan ben ik dat wel. Het is mijn schuld dat je deze pijn opnieuw beleeft. Als ik hier niet naar binnen gegaan was..."

 Jake drinkt zijn koffie met een frons en zegt: "Misschien moeten we ophouden met verontschuldigen voor iets wat ons overkomen is. Misschien was het echt wel de bedoeling dat we elkaar zouden ontmoeten. Het lijkt erop dat we elkaar kunnen helpen om beter te worden. En ik hoop dat je me ooit kunt vertellen wat je allemaal hebt meegemaakt met je ex. Ik heb nooit kunnen horen wat er met mijn zusje gebeurd is, voorafgaand aan haar dood."

Hij staat op en zegt: "Ik ga me douchen en aankleden. Zorg dat je er klaar voor bent, want we gaan samen naar buiten. Ik denk dat we allebei wel wat frisse lucht kunnen gebruiken." 

 Zodra hij gedoucht en aangekleed naar beneden komt, rent Jo naar boven om haar schoenen aan te doen. Terug in de keuken, ziet ze Jake spullen uit de koelkast halen en in een picknickmand doen. Hij loopt naar de deur en Jo volgt hem naar buiten. Hij draait de deur op slot en steekt zijn hand uit naar haar. Ze legt haar hand in die van hem en volgt hem met een glimlach op haar gezicht. 

Ze wandelen in stilte naar het strand. Jake pakt een plaid uit de picknickmand en spreidt hem uit op het zand. Hij nodigt haar uit om te gaan zitten en haalt bakjes met fruit en een fles sinaasappelsap uit de mand. Hij gaat naast haar zitten en neemt een slok van het sap, om vervolgens de fles aan haar te geven. Ze neemt een slok en geeft hem de fles weer terug.

Er is iets heel prettigs aan deze stilte. Naast elkaar zittend, starend naar de zee, fruit etend en helemaal niets hoeven te zeggen. Ze voelt zich ontspannen en op een vreemde manier veilig bij de man naast haar.