BİR YANGININ KÜLÜ #Wattys2020

13.Bölüm - Gelgit

Kadın Ceren'in sözlerinin ardından büyük bir şaşkınlığa düştü.Yüz ifadesi bu şaşkınlığı en derin haliyle ele veriyordu.Kadının göz çevresinde bir belirip bir kaybolan çizgileri ruh halini anlatıyordu.Gülüp ağlamak arasında gelgit yaşamaktan başka hiçbir şey değildi bu.Dili tutulmuş gibiydi.

Ceren kadına yaklaşıp onu duyup duymadığını sordu.Kadının ağzından tek bir kelime çıkmıyordu , sadece Ceren'in gözlerine odaklanmıştı.Ceren daha fazla bu duruma maruz kalırsa çıldıracağından emindi.

-Bir şey söylemeyecek misin ?

Kadın irkildi.Ceren'e yaklaşıp ellerini yüzünde gezdirdi.

-Nasıl ? Sen yaşıyorsun.Eğer söylediklerin doğruysa sen onun kızıysan... Sen yaşıyorsun! Ama nasıl ?

-Bakın şimdi bunu konuşmanın sırası değil.Siz Leyla'nın neyi oluyorsunuz ? Bana lütfen onun nerede yaşadığını söyler misiniz ?

Kadının gözleri doldu.Eliyle ağzını tuttu,içine içine ağlamaya başladı.Kenarda ki taşın üzerine oturup Ceren'i yanına çağırdı.O sıra da az önce Ceren'in yüzüne kapıyı kapatan kadın da pencerede belirdi.Onları uzaktan izlemeye başladı.Sesleri duyulmuyordu.Perdenin arkasında içine içine ağlayıp ağzını tutuyordu o da.

Ceren çantasından bir peçete uzattı kadına.

-Biz onunla çok yakın arkadaştık.Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi.Sonra...

-Sonra ne ?

-Sonra işte.O malum olay.

-Ne olayı ?

-Bana baksana sen,karşıma geçmiş Leyla'nın kızıyım diyorsun ama annen hakkında zerre kadar şey bilmiyorsun.Ayrıca senin yaşadığına bile çok şaşırdım.Senin öldüğünü söylemişti bana.

-Ben onu tanımadan büyüdüm.Şimdi tanımak istiyorum.Lütfen bana o olayı anlatır mısın ? Sonra da onun yerini söyle.İnan çok vaktim yok.

-Üzgünüm sana hiçbir şey anlatamam.Anneni bulursan onun anlatması daha doğru olur.Bak,arkadaşımdan bende haber alamıyorum senelerdir.Sadece beş sene önce, önce bir telefon geldi.Açtım ve...

Kadın derin bir nefes aldı.Devam edemedi,yere baktı sonra ayağa kalktı.Ceren devam etmesini istiyordu.Bu kadını hiç sevmemişti.Her şeyi yarım bırakıyordu sanki söylese ölürdü.

-Nereye!

Kadın arkasını döndü,Ceren'e baktı.

-Bir yere gittiğim yok.Nefesim daraldı hepsi bu.Dinle şimdi.Açtım telefonu,annendi.Yardım istedi,bana bir adres verdi.Beni İstanbul'a çağırdı.Her şeyimi hazırlamıştım,tam gidecektim babamı kaybettik.Yıkıldım,annem çok kötüydü onu bırakıp gidemezdim.O numarayı aradım sonra çok aradım ama asla ulaşamadım.

Kadın bu sözler sarfederken gözlerinden akan yaşları tutamıyordu.Cümlesini bitirdikten sonraysa deli gibi ağlamaya başladı.Ceren'e sımsıkı sarıldı.Ceren'de ona karşılık verdi.

-Bana şimdi o adresi verir misin ? Söz veriyorum onu bulunca ilk sana getireceğim.

Ceren vicdanlı kızdı.Yufka yürekli derler ya,Ceren tam da öyleydi.Sadece şu son zamanlarda başına gelen olaylar onu olduğu kişiden uzaklaştırmayı başarıyordu.Kalbinin iyi tarafını olabildiğince saklıyordu.İyi kızdı,annesi gibi.