Demons: The Prince

Σε έχω βρει...Μα Σε χάνω

"Γιατί; Γιατί δεν με άφησε να πεθάνω στη μπανιέρα; Τώρα θα είχαμε τελειώσει... θα γινόμουν ακόμα ένα θύμα που δεν επέστρεψε!" Είπε φωναχτά και κάνοντας ένα απότομο τίναγμα των φτερών της πέταξε μακριά. Πέταξε ψηλά και χάθηκε στα σύννεφα ψάχνοντας να βρει τον εαυτό της ...

****

"Δε θα ξαναγυρίσει..." λέει λυπημένη και παίρνει τα εργαλεία για το κήπο.

"Ας μη το κάνει Τζέιν!αρκετά προβληματίστηκαμε με τη γάτα! Έλεος δηλαδή!"απαντάω και με αγριοκοιταει.  Παίρνει τα πράγματα της και βγαίνει έξω.

Από προχθές που γύρισε πιστεύει πως το σκότωσα όσες φορές κι αν της έχω πει ότι τα αίματα στο κρεβάτι ήταν δικά μου... Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κόπηκα αλλά τι να έλεγα;
Η ... Η Σερ δεν επέστρεψε ξανά. Υποθέτω θα επέστρεψε πίσω. Ξέρω πως αυτό που έκανα ξεπέρασε τα όρια μα δεν υπήρχαν επιλογές. Δεν μπορούσα να αφήσω τη Τζέιν να μπει και να με δει μια άγνωστη για εκείνη γυναίκα στο κρεβάτι... Εκτός αυτού η Σερ θα τη σκότωνε κι εγώ θα βρισκόμουν ανάμεσα τους... Να παλεύω για να βρω σε ποιον θα χαρίσω τη ζωή...

Όσο το αίμα της εξασθενεί στο κορμί μου την αισθάνομαι σαν μια παλιά ανάμνηση. Μια γαμημένη μοναδική ανάμνηση... Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα παρατούσε. Το έκανε όμως και έπραξε σωστά. Έπειτα από τόσα χρόνια όσο κακό κι αν ακούγεται δε θα μπορούσα ποτέ να αφήσω τη Τζέιν και παράλληλα αυτά για τα οποία πάλεψα...Δεν θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω πίσω...Και να επέστρεφα μετά τι ;;;

Πλησιάζω το παράθυρο και κοιτάζω τη Τζέιν προσπαθώντας να νιώσω όπως πριν μα δεν έμαθα να ψευδομαι στον εαυτό μου. Ο πηλός που είχαμε στα χέρια μας και πλασαμε τα συναισθήματα μας ραγίζει...ραγίζει και φοβάμαι ότι θα σπάσει...

Ένιωθα τόσο ζωντανός πλάι της μα τώρα αισθάνομαι πως κάτι λείπει και πολύ φοβάμαι πως θα μου πάρει καιρό να συνέλθω. Είναι το καλύτερο για όλους όμως... Ούτε εγώ θα επέστρεφα για να διεκδικήσω το στέμμα μου ,ούτε κι εκείνη θα έμενε πλάι μου.  Τη πρώτη φορά που την είδα στη λίμνη είχε πάνω της σημάδια από άλλο αρσενικό που σημαίνει πως κι εκείνη θα αισθάνεται όπως εγώ... Μόνο προβλήματα θα έφερνε η επιστροφή μου έπειτα από τόσα χρόνια και έπειτα από τόσο κόσμο που δολοφόνησα στο όνομα της αγάπης. Μιας αγάπης που τις τελευταίες μέρες τη νιώθω να ξεθωριάζει σαν παλιά  φωτογραφία...

Πρέπει να αλλάξω βάση αν και κάτι μου λέει πως δύσκολα θα δεχθούμε επίθεση. Μπορεί η Σερ να έφυγε μα κάτι μου λέει πως θα αποτρέψει κι άλλους να έρθουν. Ήταν σκληρό να τη παρατήσω στη λίμνη και σίγουρα θα πιστεύει πως έκανα την επιλογή μου, και η αλήθεια είναι πως την έκανα...

Βγαίνω στο κήπο και πλησιάζω τη Τζέιν...

"Σου έχω πει ποτέ πόσο σ'αγαπάω;" τη ρωτάω και γυρίζει προς τα πίσω κοιτώντας με έκπληκτη με τα μεγάλα καταγάλανα μάτια της... Ξέρει ότι υπάρχει η αγάπη, ξέρει ότι μου έδειξε το δρόμο της μα ποτέ δεν με άκουσε να της το λέω κατ' αυτόν τον τρόπο.

Τινάζει τα χρυσαφένια της μαλλιά υπενθυμίζοντας μου τα μάτια της Σερ και αποτραβαω για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα μου...

Έρχεται και με φιλάει γλυκά στο μάγουλο...

"Κι εγώ σ'αγαπάω Κίαν... Και θέλω να είμαστε ευτυχισμένοι...Τι έχεις; Το νιώθω πως κάτι έχεις...Δεν μου έκανες έρωτα δύο μέρες τώρα, ούτε καν τραφηκες από εμένα..."

Δεν ξέρω τι να της απαντήσω... Πώς να της πω ότι προσπαθώ να κρατήσω τη γεύση της Σερ για όσο μπορώ στα χείλη μου; Πόσο γελοία ακούγεται η σκέψη... Πόσο γαμημένα δύσκολο μου μοιάζει να άφηνα τη Τζέιν ενώ ταυτόχρονα ένιωθα τόσο όμορφα και φυσικά κάνοντας έρωτα στη Σερ ...

Πιάνω το μυαλό μου να τρελαίνεται...

"Δεν έχω τίποτα. Απλώς αισθάνομαι διαρκώς μια παρουσία γύρω μας και θέλω να φύγουμε από δω . Θέλω να ηρεμήσω Τζέιν..."

"Γιατί δεν αλλάζεις; Ίσως έτσι σταματήσουν να μας κυνηγάνε..."λέει ήρεμη μα δεν υπάρχει περίπτωση!

"Στο έχω ξαναπεί αγάπη μου. Δεν θα διώξω ποτέ τη φύση μου. Απομακρύνθηκα από τους δικούς μου, τους σφαγιασα για μας , μα είμαι δαίμονας...και Δαίμονας θα παραμείνω ..." της λέω και δακρύζει πάντα δακρύζει στο τέλος...

"Θέλω να κάνουμε παιδιά Κίαν...Να ζήσουμε φυσιολογικά. Πάνε τόσα χρόνια! Αφού μπορούμε να κάνουμε την επιλογή! Φοβάσαι να με αφησεις έγκυο γιατί δεν ξέρει τι θα προκύψει από την Ένωση μας μα εγώ το μόνο που θέλω είναι να είμαστε μαζί..."

"Συγγνώμη Τζέιν... Ήξερες ποιος ήμουν. Σου ξεκαθάρισα πως ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον τολμήσω να κάνουμε παιδιά μα όχι τώρα... Ακόμα βρισκόμαστε σε κίνδυνο" εκείνη σκουπίζει τα δάκρυα της και γυρίζει προς τα φυτά της.

"Τότε θα περιμένω...." λέει και της γυρίζω απλά τη πλάτη και φεύγω... Δεν μπορεί να καταλάβει πως με ένα παιδί όλα θα γίνουν χειρότερα. Εκτός από το γεγονός ότι το ανθρώπινο κορμί της μπορεί να μην αντέξει, δεν έχω ιδέα αν μπορεί να συλλάβει το παιδί μου. Είναι θνητή!

Της έστειλαν σε μένα για να μου φέρει το φως και να σταματήσω να σκοτώνω το κόσμο με σκοπό φυσικά να με σκοτώσει και κοίταξε μας... τρέχουμε σαν τους κυνηγημένος από το ίδιο μου το είδος...

Ακόμα δεν κατάφερα να βρω το καριολη που την έστειλε στο διάβα μου. Οι αναμνήσεις της είναι ελάχιστες και το πρόσωπο του δεν είναι ευδιάκριτο. Όπως και να έχει η κατάληξη και η μοίρα μας ήθελε μαζί...

Σας φιλώ....