Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 018

'Waarom heb je me zo lang laten wachten?' vroeg Drake boos. Hij liep om zijn bureau heen en hij bleef ervoor staan.

'Weet je welke dag het vandaag is?' vroeg ik.

'Wat heeft dat er mee te maken?' zuchtte Drake.

'Vertel het me, Drake', zei ik. 'Welke dag is het vandaag.'

'Het is een vrijdag', zei Drake. 'Ergens in juni. Ik weet niet precies de datum. Ik hou het niet meer bij.'

Ik keek naar Max die zijn hoofd lichtjes schudde. Wat had ik toch een goede band met hen.

'Ik heb genoeg gehoord', zei ik. 'Weltrusten.'

Ik draaide me om en wilde weg lopen. Drake kwam achter me aan en hij hield me bij mijn arm beet.

'Wat is er aan de hand, Eveline?' vroeg hij.

Ik lachte. 'Je bent echt ongelooflijk', zei ik. De tranen stonden in mijn ogen. 'Drake, je weet niet eens wanneer je eigen zoon jarig is! Vandaag is zijn verjaardag. Ik heb drie maanden geslapen en ik weet het zelfs. En dan hebben we het nog niet over al die andere dagen die je hebt gemist. Wat dacht je van nieuwjaar, of kerstmis. Ik moet jouw eigen zoon vertellen wie zijn vader is, Drake. Dat doen Argos, Max, Marcus en ik. Want zij weten niet wie hun vader is.'

'Eveline, ik heb het druk', zei Drake. 'Ik ben koning va...'

'Het kan me niet schelen', schreeuwde ik. 'Je bent geen koning, Drake, niet op de eerste plaats. Op de eerste plaats ben je een vader en een echtgenoot. Maar van beide bak je niks.'

'Eveline, ik...'

'Ik wil het niet weten', zei ik. 'Weet jij wat ik elke dag doe. Ik sta op en doe de belangrijke dingen die ik nou eenmaal moet doen. 's Middags speel ik met de kinderen en ik breng hun naar bed. En dan heb je mijn avond. Weet je wat ik doe 's avonds? Ik doe niks, want ik heb niks te doen. Ja, ik schrijf. Ik schrijf duizenden brieven naar allemaal vrouwen overal omdat ik me verdomd alleen voel.'

'Ik wil je gee...'

'Je wilt me geen pijn doen, wat lief', zei ik sarcastisch. Ik liep op hem af en bleef voor hem staan. 'Het kan me niks schelen, Drake. Ik vind het best zo. Zo leef ik al bijna twee jaar. Ik ben er gewend aan geraakt. Ik weet wat ik aan je heb. Dus ik wil dat je gewoon je ding doet en mij met rust laat. Het lukt wel zo, met ons allemaal. Weltrusten, Drake.'

Ik draaide me om en ik liep meteen door naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me dicht voordat iemand mijn kamer in kon komen. Ik deed de deur op slot en ik liep radeloos door mijn kamer. Ik voelde me nog steeds opgefokt en ik wilde teruglopen en Drake slaan. Maar dat kon niet.

Ik liep naar mijn kan met water. Ik pakte de kan en schonk het water in de schaal. Toen de kan leeg was keek ik ernaar. Misschien...

Ik gooide de kan hart tegen de muur aan. Het spatte uit elkaar. Het gaf me een goed gevoel. Ik pakte de kom en smeet het weg met een gil. Heel de muur zat onder het water.

Ik liet me huilend naast me bed zakken en ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Hoe had het ooit zo kunnen lopen?

******

Hier weer een nieuw stukje, ik hoop dat jullie hem leuk vinden. En dan zal ik een klein stukje van mijn aankomende verhaal tonen. Ik hoop dat jullie dat ook leuk vinden:

Boven, hoog in de wolken, stond een jonge vrouw en een oudere man. Ze keken neer op de jongens. Hun gouden kleding veranderde niet door de wind, alleen hun haren lieten zien dat ze er door geraakt worden.

"Hij is leuk", zei het meisje over de jongen me de groene ogen. Ze glimlachte. Het meisje had lang zwart, golvend haar. Haar donker bruine ogen, bijna zwart, namen alles op. Het meisje was mooi, om eerlijk te zijn. Meer dan dat. Ze had het postuur van haar moeder, de welvingen met de juiste proporties. Het zwaard dat aan haar middel bungelde stond haar toch, maar misschien kwam dat door de genen van haar vader.

"Christine, je bent hier voor iets anders", zei de oudere man. Hij droeg een kroon op zijn hoofd en had de sfeer van een koning over hem heen.

Het meisje draaide zich naar hem om. "Natuurlijk, dat weet ik", zei Christine. "Maar ik heb ook ogen, grootvader. En ik heb mijn moeders bloed in mijn aderen. Ik ben geboren om alles en iedereen lief te hebben, zeker als mijn ogen het leuk vinden."

De oudere man draaide met zijn ogen. "Je lijkt op je moeder zo, stop ermee", zei hij.

Het rommelde beneden en ze keken beide weer naar de twee jongens. Ze voelden het door hun aderen stromen, het begon te koken.

"Laat ik maar gaan", zei Christine. "Wens me succes."

"Dit is van hem." De oudere man gaf Christine een stok, versiert met bliksemschichten en wolken. Christine nam het in handen en het gloeide even. Toen viel ze achterover, de wolken af. Haar snelheid werd steeds sneller en sneller, totdat ze een blur werd. De blur kwam tot stilstand achter de twee jongens. Ze hoorden niet hoe ze landde.

Christine stond op en ze keek naar waar de jongens heen keken. Drie wezens stonden voor hun met vier armen, en twee bovenlichamen. Hun ogen moesten nog wennen aan de duisternis om ons heen.

"Als jullie niet willen worden vermoord, dan zal ik nu rennen", zei Christine. De jongens keken verbaasd naar achteren. Christine was nog kleiner dan de kleinste van de twee, die een normaal postuur had. Toch leek Christine sterker dan de twee jongens.

"Wie ben jij?" vroeg de langere jongen.

"Iemand die jullie gaat redden", zei Christine. "Ren, alsjeblieft."