Meet my Roommate: the Badboy

Hoofdstuk 23

~Cole~

We moeten eerst alles terug goed praten, wat ik heb gedaan was niet goed en wat zij deed ook niet. Ze kijkt me ongeduldig aan, "het spijt me echt heel erg van Alison, maar ik kan het allemaal uitleggen", begin ik. Ze staart verward voor zich uit, ze had waarschijnlijk niet verwacht dat ik mijn excuses zou aanbieden. Ik kijk haar afwachtend aan, hopend dat zij ook sorry zegt, maar er komt niks. Ik zie dat haar ogen zich weer met tranen vullen, "ik begrijp echt niet waarom je mij dit aandoet", huilt ze. "Ik deed het echt niet om je te kwetsen, echt niet!", zeg ik. "Waarom deed je het dan?", schreeuwt ze bijna. "Wordt eerst even rustig ik leg het je allemaal uit", zeg ik zacht. Ik durf haar niet aan te kijken terwijl ik op de bank ga zitten. Ik zie hoe de tranen nu een spoor van verdriet op haar gezicht achter laten. "Ik deed het allemaal voor jou", zeg ik langzaam. Ze kijkt me ongelovig aan, "ik weet het het klinkt raar maar het is echt zo", zeg ik. Ze blijft me met een ongelovige blik aanstaren. "Hoe kun je nu zoiets doen vóór mij?", zegt ze boos. "Ik deed het om Mase terug te pakken na wat hij je aandeed op het bal. Alison is z'n tweelingzus en hij kan me totaal niet uitstaan, dus hij zal het wel voelen", zeg ik. Het is even stik en dan begint Kate zomaar uit het niets te lachen, ik kijk haar raar aan. "Wat is er zo grappig?", zeg ik verward. "Arme Mase", zegt ze proestend, "hij is nog niet bekomen van die klop op zijn gezicht en jij draait zijn zus binnen?", ze lacht nog harder. Ik moet nu ook lachen, als je het zo bekijkt is het wel grappig. Ik kijk haar lief aan, ik hou zoveel van haar. Ik sta op en sla mijn armen om haar heen. Ik voel dat ze dit niet verwacht had, maar ze knuffelt mij meteen terug. "Ik hou zoveel van jou, het was nooit de bedoeling om jou te kwetsen", fluister ik in haar oor. Als antwoord geeft ze me een kusje in mijn nek. "Is alles terug goed tussen ons?", fluister ik. Ze geeft me weer een kusje in mijn nek als antwoord. Ik glimlach en schrik als ik opeens de intercom van het internaat hoor: "ik moet jullie jammer genoeg meedelen dat een van onze studenten overleden is. Sofie zal altijd in ons midden blijven, we zullen haar missen. Woensdag om 10 uur vind de begrafenis plaats, wie hierbij wil aanwezig zijn, mag dit melden aan het secretariaat", klinkt er door de luidsprekers. Mijn hart staat stil. Dit kan niet. Ik zie alles terug voor me flitsen, Sofie vol bloed op de grond, Sofie in de ziekenwagen, Sofie in het ziekenhuis... Maar hoe kan dit?! De dokters hadden gezegd dat ze er snel genoeg bij waren?! Ik staar voor me uit, tot Kate voor me op de grond in tranen uitbarst. Ik kan het zelf niet ook tegen houden en voel hoe mijn ogen zich met tranen vullen. Ik zak naast Kate op de grond en sla mijn arm om haar heen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. We staren voor ons uit en niemand van ons beiden zegt iets. Ik voel me zo leeg... Hoe kon die klootzak van een stiefvader haar dit aandoen?  Opeens hoor ik hoe Kate begint te hijgen, heviger en heviger. Ze heeft een paniek aanval! Ik zie hoe haar gezicht langzaam rood en paars word. Ik trek haar recht en probeer haar te kalmeren, maar niets helpt. Ik moet hulp gaan zoeken. Ik trek Kate op mijn rug en ren zo snel ik kan naar de EHBO van het internaat. Ik hoor hoe ze piepend ademt, "nog even volhouden, je kunt het", fluister ik haar toe. Als we aankomen in de EHBO schrikt iedereen op. Ze leggen Kate op het ziekenbed en zeggen tegen mij dat ik weg moet, ze moeten haar stroomstoten geven. Een dokter zegt dat het zuurstoftekort haar hart begint aan te tasten. Ze sluiten de deur en ik hoor hoe ze haar om de 5 seconden een stroomstoot geven.

————————————————-
XXX