Me and my Demon

part 3

Οι επόμενες μέρες κύλησαν αρκετά περίεργα. Ήταν τυπικά ιδιες με τις υπόλοιπες όμως κάτι ήταν διαφορετικό. Αδυνατούσα να καταλάβω όμως τι. Κάθε βράδυ ζωγράφιζα. Λατρεύω Να ζωγραφίζω τοπία. Όμως το χέρι μου ζωγράφιζε ένα μόνο πράγμα. Εκείνον. Εκείνον που είχα ζωγραφίσει μικρή. Και εκείνον που μένει πλέον απέναντι μου. Μα πως είναι δυνατόν να είναι τόσο ίδιος. Σαν να είναι το ίδιο πρόσωπο

Η μητέρα μου ποτέ δεν έμαθε για εκείνο το βράδυ. Κανεις δεν ξέρει. Ούτε καν η Εύα με την Ντίνα. Ήθελα να τους το πω. Αλήθεια. Όμως μου ήταν αδύνατον. Σαν να υπήρχε ένα φερμουάρ στο στόμα μου και μόλις πήγαινα να πω το συγκεκριμένο πράγμα έκλεινε. Δεν άνοιγε με τίποτα. Έτσι 8 χρόνια μετά και κανένας δεν έχει μάθει για εκείνο. Αλλά και τι να τους ελεγα; ότι ήθελα να αυτοκτονήσω και τελευταία στιγμή σώθηκα όμως δεν θυμάμαι τον τρόπο; θα με περνούσαν για τρελη. Και θα ξεχνά και δίκιο...

Το πρωί σηκώθηκα για το σχολείο. Έφαγα πρωινό ετοιμάστηκα και έφυγα. Μόλις βγήκα από το σπίτι είδα εκείνον. Μόλις με είδε σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά έφυγε σαν να μην συνέβη τίποτα.

Δεν ξέρω γιατί έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Σαν να με έχει μαγνητισει πάνω του. Από τη μέρα που τον είδα δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Γνώριμη φυσιογνωμία. Πολύ γνώριμη. Σαν να τον έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου. Και μάλιστα σε κρίσιμη στιγμή. Και οι ζωγραφιές; πως είναι δυνατή τέτοια ομοιότητα; το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι με όλα αυτά τα ερωτηματικά να με περικυκλωνουν.

Όταν έφτασα στο σχολείο πήγα και έκατσα με τα κορίτσια

-" Καλημέρα" είπαν μόλις με είδαν ενώ εγώ κάθισα αμίλητη δίπλα τους

-" Πόπη" είπε η Εύα με έντονη φωνή και με ξύπνησε από το λήθαργο μου

-" εεε τι;" απάντησα

-" τι έχεις μωράκι;" με ρώτησε η Ντίνα

-" εε...να μωρέ...τιποτα" είπα προσπαθώντας να φτιάξω την έκφραση του προσώπου μου

-" ναι καλά ότι πεις. Σε ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ρε ποπη κάτι έχεις" μου είπε η Εύα

-" αλήθεια αγάπες δεν έχω τίποτα απλώς δεν κοιμήθηκα καλά" τους είπα και μπήκαμε στις τάξεις

Όταν σχολασαμε χαιρέτησα τα κορίτσια και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Ξαφνικά άκουσα μια φωνή πίσω μου

-" συγνωμη"

-" ορίστε" είπα στη κοπέλα που ήταν από πίσω μου και μου φώναζε