Een Betere Plek

Wildernis

Het is Layla.En die shotgun?'Ik ben ook daar ook van wegerend','Hebben ze jou iets aangedaan'?.''Nee'' zeg ik snel. ''Jou'? vraag ik bezorgd.Ja ze hebben tests gedaan op me.''Voorwat?'zeg ik.''De VR-bril'' zegt ze bang.''Jij ook?''
De Woede die ik nu voel, ik weet niet wat ik moet doen. Maar dat we elkaar moeten beschermen is belangrijk. Shrgkk. Shrgkk. Ik hoor voetstappen.Geen zware, kleine. Shrgkk. Het komt naar ons toe. Ik draai me om. En zie daar een jongen staan. Uitgehongerd,met wonden overzijn hele lichaam. '' Hallo? 'Wat doe je hier' vraagt Layla wantrouwd. '' Ik ben gevlucht'' Van het Gebouw verder op.''Mijn naam is Caspar''. Ik ben 14.' 'Kan ik bij jullie blijven'. ''Ja''zeg ik snel voordat Layla nee kon zeggen. 'Waar zijn je ouders'? Vraagt Layla. Ik weet het niet. Ze hebben hun meegekomen. 'Weet jij van de vr-bril?' Ja, mijn mama had die opgezet toen ze haar mee namen had ik haar gevolgd, toen was ze dood op tv.'Waarom hadden ze jou dan meegenomen' zeg ik '' Ze dachten dat ik diegene was die de vr-bril ophad,

En ik ben uitgehongerd.We gaan jagen. Layla geeft me een pistool. Aan Caspar een mes.'Nee!' zegt Caspar direct. 'Nee ik ga geen onschuldig beest vermoorden' '' Oké''zegt Layla.' 'Ik ga dan alleen', Lena blijft bij Jou'. Later komt zei terug met het beest.We aten het. Het had amper smaak.Maar hadden geen honger meer.We gingen een kampvuur maken en slapen.Ik word wakker.Ik heb amper geslapen.Ik dacht aan wat er zou gebeuren als ik niet had wegerend.Maar daar zou ik niet aan moeten denken.Ik ben alleen wakker, dus ik maak me klaar.Ik besluit om deze keer alleen te gaan jagen.Ik zie daar een hele groep konijnen.Ik zet mijn verstand af.Ik denk aan niks.Ik denk normaal altijd na.Maar dat kan niet.Ik focus op 1 ding.En ik gooi het mes ,dat ik bij me heb,naar het konijn.En het zit precies in de rug.Ik voel me een schuldig.Dat ik het dier heb vermoord.Maar ''Nood breekt wet''.Ik ga terug naar het kamp.Ze zijn al wakker.Ik geef het dode konijn af en dan maakt Layla het kampvuur.''Hier'' zeg ik. We aten het. Ik had geen honger. De gadachte dat ik een arm onschuldig beest heb vermoord ,blijft rond dwalen in mijn hoofd.Layla vraagt 'Moet jij niets eten'.Ik zeg dan tegen mijn zin 'ja'.Ik at het arme diertje.Ik kan het niet meer aan denken . Ik geef over!Ik haat het gevoel dat mijn lichaam iets doet dat ik niet wil.Het voelt vreselijk.Pang! Schoten.Dat geluid herken ik uit duizenden het klinkt zoals de schoten in de vr-wereld.Ik voel me duizelig.Alles word zwart.Ik word wakker.Ik reuk een geur die bekend is.Het reukt naar het rare ziekenhuis

Maar ik zie geen ziekenhuis.
Ik zie Xynax.Alles lijkt hetzelfde als de vorige keren.Maar op beangstigende manier.Ik ben bang. Ik ga naar het onthaal. Vanaf de buitenkant ziet het er nog steeds hetzelfde uit. Ik ga voorzichtig naar binnen.
Ik zie de mevrouw staan die werd neergeschoten. Dit kan niet waar zijn ik moet weg.Ik dacht bij me zelf misschien is dit maar een droom. Of een hallucinatie. Of een update?
Ik doe zo gewoon mogelijk en praat met de vrouw. Alsof er niks is gebeurt.
Ik vraag waar ik ben. "Je bent bij het onthaal van Terno".What the Hell is een Terno."Dat is de wereld waar je op staat natuurlijk" zegt ze vriendelijk. "Wat is er dan met Xynax gebeurt?". 'Die planeet is al zo'n 30 jaar uitgestorven'. Planeet?. "Hallo"?. Ik draai me om. En ik zie Layla samen met de man in het zwart! Ik zie storing alles hapert. Een glitch. Dan word alles zwart. Ik snak naar lucht!.Ik voel me niet goed. Misselijk, Buikpijn en Hoofdpijn. Ik ben niet meer in de virtuele werelden. Ik weet niet waar ik ben.Ik zie niks. Ik hoor stemmen. "Wat is er gebeurd met haar oogleden?."Ze.... Ze zijn verbrand. Hoe komt dat? Misschien een storing of een omploffing van de VR-bril.Ze heeft het overleefd