1# Luck ~ A Dutch Niall Horan fanfiction (VOLTOOID)

Chapter 14

Point Of View Niall 

''Zullen we naar de starbucks?'' Vraag ik als we met z'n vijfen door de stad lopen. Liam legt zijn arm om me heen en glimlacht. ''Nu je twee weken uit het ziekenhuis mag, maken we het niet te bond hé?'' Ik geef hem een plagerige duw. ''Gek, je bent mijn pappie niet''', zeg ik op kinderachtige toon. Louis schiet in de lach. ''Kom op jongens, naar de starbucks! Door lopen.'' Ik begin te rennen en kijk over mijn schouder naar achter. Ik zie dat ook de andere jongens beginnen te rennen. ''Ik ben sneller!'' Roep ik kinderachtig. ''Ni kijk nou toch eens u...'' Ik voel een harde klap tegen mijn hoofd. Ik voel hoe ik duizelig word en achterover val. Ik sluit mijn ogen en hoor hoe er om me heen ongerust gepraat word. ''Niall?'' Hoor ik Liam vragen. Ik wil mijn mond opendoen en antwoord geven, maar het lukt gewoon niet. Het lukt niet...

 ''Hij komt bij jongens, wacht nog maar even met het bellen.'' Ik knipper een paar keer met mijn ogen en voel dan een hand op mijn voorhoofd. ''Hij is wel warm hoor'', hoor ik Liam zeggen. Ik open mijn ogen en zie Liam boven mij hangen. Ik glimlach zwak naar hem. Ik herinner me niet veel meer. Hij glimlacht terug. Ik zie de angst in zijn ogen, ik zie zijn verdriet, het doet pijn... 

''Moeten we bellen?'' Vraagt Harry die bezorgd richting mij loopt. ''Ik weet niet hoe Niall zich voelt'', antwoord Zayn die erbij komt hangen. ''Niall je bent er weer'', hoor ik Louis roepen. Ik grinnik ondanks mijn knallende hoofdpijn. ''Ni, hoe gaat het?'' Vraagt Liam dan. Ik voel een harde steek in mijn hoofd. En ik doe mijn best om het niet te laten zien. Ik wil het niet voor hun verpesten. ''Het gaat goed met me, ik voel me prima.'' Lieg ik. Ik lieg, maar met een goede reden. 

Mijn moeder heeft me altijd geleerd, dat de waarheid zeggen het beste is. 'Alleen als het echt nodig is, dan mag het een enkel keertje', heeft ze me ooit verteld. En dit is toch echt een noodsituatie. Ik kan niet zeggen dat ik me vreselijk voel. Dan doe ik ze alleen maar meer pijn...

''Ben je echt oké?'' Vraagt Liam dan nogmaals. Ik glimlach zachtjes naar hem en knik hevig. ''Ik voel me top, echt waar.'' Hij glimlacht. Maar ik zie dat hij me niet gelooft. Dat zie ik, dat voel ik, en dat merk ik. 

''Wat gebeurde er ook al weer?'' Vraag ik nieuwschierig. Ik heb dus echt geen idee wat er gebeurd was. ''Je botste tegen een boom aan'', zegt Zayn met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Serieus?'' Vraag ik. Louis schiet in de lach. ''Ja echt Nialler.'' Ik hoor hoe ook Harry en Liam in de lach schieten, en ik zelf ook. Wat ben ik ook een domme sufkees. Een kind van twee botst tegen een boom op! En wie doet dat na? ikke!! 

''Dat was een domme actie'', lach ik. Ik kijk naar de andere en ze knikken uitgebreid. ''Jep, inderdaad.'' Ik glimlach. 

Het is tien uur s'avonds als ik me weer vreselijk slecht voel. Maar ik zeg niets. Dan moet ik terug naar het ziekenhuis, en dat doe ik de jongens niet aan. Het is net zo gezellig hier! 

''Jongens ik ga naar bed'', zeg ik na een tijdje. Gelijk zijn alle ogen op mij gericht. ''Is goed babe'', zegt Liam. Ik grinnik en glimlach zachtjes naar hem. ''Bye jongens'', ik sta op. Maar gelijk zie ik alles draaien. Ik plof weer neer op de bank. ''Ik loop wel met je mee Nialler'', zegt Liam. Ik schud zachtjes mijn hoofd. Maar hij staat al op. ''Kom'', zegt hij. Ik sta nogmaals op, dit keer met succes. Liam slaat zijn arm om mijn rug en neemt me mee. ''Gaat ie?'' Vraagt hij bezorgd. Ik knik en glimlach naar hem. 

Ik ga in bed liggen, diep onder de dekens. ''Je voelt je niet oké hé?'' Vraagt Liam dan. Ik maak grote ogen en kijk hem geschrokken aan. Waarom weet hij altijd alles? ''Ja wel, ik voel me prima.'' Antwoord ik. Hij glimlacht zwak en kijkt naar de grond. Hij gaat op mijn bed zitten en doet een poging mijn beanie van mijn hoofd te halen. Geschrokken houd ik mijn beanie vst. ''Nee, niet doen Liam.'' Zeg ik bang. Ik zie dat hij schrikt. Nooit zal ik mijn beanie van mijn hoofd halen, met iemand erbij. Nooit...