1# Luck ~ A Dutch Niall Horan fanfiction (VOLTOOID)

Chapter 10

Point Of View Liam

Doodziek ligt hij in zijn bed, half slapend. Hij is weer terug in het ziekenhuis. En het is vreselijk. Hij heeft zijn chemo gekregen, maar het is slecht aangeslagen. Hij wordt naar een ander soort kamer gebracht, omdat hij gewoon doodziek is. Nog zieker dan al die tijden ervoor...

Ik voel hoe er een traan over mijn wang rolt. Ik pak zijn hand en geef er een kus op. Er kan elk moment een dokter binnenkomen, en zeggen dat ik weg moet. Dan kan ik hem voorlopig niet meer zien.

Ik zie hoe Niall zijn ogen langzaam opent, hij glimacht zwak. Maar ik zie dat het pijn doet. 

''Ni, alsjeblieft. Beloof me dat je beter word, je moet het me beloven. Doe je dat?'' Vraag ik zachtjes op fluistertoon. Met een brok in mijn keel. Ik had namelijk nooit verwacht dat Niall zo ziek zou zijn, na een weekje thuis.

''Ik probeer het Liam, ik zal mijn best doen.'' Zegt Niall ook op een fluistertoon, met een schorre stem. Ik glimlach door mijn tranen heen. ''Blijf sterk jongen, blijf sterk...'' En precies na die woorden gaat de deur open. En weet ik wat er komen gaat. Ik moet weg bij Niall, en ik zal hem een lange tijd niet meer zien. Misschien  van een afstand, maar niet meer aanraken...

''Goed, de tijd is om. Wij nemen Niall Horan mee.''  Zegt de dokter. Achter hem lopen nog twee zusters die richting Niall lopen. ''Get better Niall, stay strong.'' Fluister ik nog snel. Ik druk nog een kus op zijn hand en laat hem dan los. Ik zie nog net hoe Niall zijn ogen sluit. Ik glimlach zwak naar hem en loop treurig weg. Deze onschuldige jongen, zo ziek, zoveel pijn. Hij heeft niets gedaan. Hij is te perfect... 

 Ik loop richting de uitgang van het ziekenhuis. Met een gezicht die nat is. Nat van al mijn tranen. Ik moet Niall nu alleen achter laten in dit gebouw. En dat voelt vreselijk...

Ik loop naar buiten en ga op een bankje zitten. Ik pak mijn telefoon en toets het nummer van Louis in. Ik heb m'n auto niet bij me.

Ik: Hai Lou, wil je me ophalen bij het ziekenhuis en thuis afzetten? (Huilend)

Louis: Hai Liam, nog nieuws over Niall? En tuurlijk wil ik je ophalen man, ik kom eraan. 

Hij zegt het met een overgeslagen stem. En dat is vreselijk, vooral omdat Louis altijd lacht. En nu? Nu is zelfs hij verdrietig.

Ik: Nee, geen nieuws. Hij is weggebracht naar die ene kamer. Waar hij aan allemaal draaden word gezet. 

Louis: Ik kom je ophalen vriend, ik ben er in tien minuten.

Ik: Dankje Lou.

*Opgehangen*

Ik slik mijn nieuwe tranen weg en log in op twitter. Ik moet toch tweeten over Niall? Ik weet namelijk dat Niall zelf ook wilt dat de fans op de hoogte zijn. 

Niall mag nu even een tijdje geen bezoek meer, zijn laatste chemo is niet goed aangeslagen... en is niet goed opgenomen in zijn lichaam. Maar hij word beter guys, hij is sterk. Dus alsjeblieft, #PrayForNiall xxx love uu

Ik verzend de tweet en gelijk barst ik weer in tranen uit. Wat zou ik graag willen, dat Niall weer beter was. Dat we konden optreden. En weer gewoon ons eigen leven konden lijden. Dat wens ik. Maar helaas komen niet alle wensen uit... 

Ik hoor een auto langsscheuren. Als ik opkijk zie ik de auto van Louis voor mijn neus staan. Ik glimlach naar hem en stap in. Hij glimlacht terug. Maar aan zijn gezicht te zien heeft hij ook gehuild. En geloof me, dat is niets voor Louis...

Ik stap in en ga naast Louis zitten. ''Hey Paynee.'' Zegt Louis met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach zwak terug en kijk weer recht voor me uit. ''Het is gewoon zo oneerlijk Lou, het leven is zo oneerlijk.'' Zeg ik met een brok in mijn keel. Ik bijt op mijn lip om niet weer in tranen uit te barsten. ''Ik weet het Liam, het leven is gemeen.'' Antwoord Louis. Hij start de motor en geeft gas. Zonder iets tegen elkaar te zeggen, rijden we door de straten...